Η συμμετρικά σχεδιασμένη πλατεία και τα κτήρια ολόγυρα κατοπτρίζουν τις ελπίδες και τον ενθουσιασμό της δεκαετίας που ακολούθησε την ανεξαρτησία της Σενεγάλης το 1960. Είναι η ίδια πλατεία όπου κατασκεύασαν το οχυρό οι Γάλλοι το 1857 όταν ίδρυσαν το Ντακάρ.

27 π.Χ. Ισχυρός σεισμός καταστρέφει μερικώς τον βόρειο Κολοσσό. Το άνω μέρος καταρρέει και στο κάτω εμφανίζονται ρωγμές. Από την ημέρα αυτή, καθώς ο αέρας θα περνά μέσα από τις ρωγμές, ο Κολοσσός θα αρχίσει να τραγουδάει την αυγή, μία με δύο ώρες προτού ξημερώσει. Το τραγούδι, το οποίο ακούγεται σαν μουσικό φύσημα, όπως θα αναφέρει ο Έλληνας ιστορικός και γεωγράφος Στράβων που θα επισκεφθεί το μέρος επτά χρόνια αργότερα, λέγεται πως γίνεται αντιληπτό κυρίως τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο. Πιθανότατα αυτό να διαδόθηκε επειδή τότε πυκνώνουν οι επισκέψεις στα αγάλματα. Η ώρα που ακούγεται το τραγούδι, λίγο πριν το ξημέρωμα, θα εμπνεύσει τη μετονομασία των αγαλμάτων σε «Κολοσσούς του Μέμνονος».
Ο «τραγουδιστής» Μέμνων εμπνέει τον Χένρικ Ίψεν, τον Όσκαρ Ουάιλντ, τον Τόμας Καρλάιλ, τον Χέγκελ.

Κάποιοι υποστηρίζουν πως ήταν ο ίδιος ο Βαρθολομαίος Ντιάζ που έδωσε την ονομασία «Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδος». Παρότι δεν είναι αυτή η πιθανότερη εκδοχή, παραμένει η δημοφιλέστερη. Όπως ευρύτατα διαδεδομένη είναι μια άλλη εντύπωση, αποδεδειγμένα λανθασμένη, πως το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδος είναι το νοτιότερο άκρο της Αφρικής. Αυτό δεν ισχύει. Νοτιότερο σημείο της είναι το λιγότερο γνωστό Ακρωτήριο Αγκούλιας, 150 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά του Ακρωτηρίου της Καλής Ελπίδος. Τα κύματα που σηκώνει η επικίνδυνη σύζευξη των δύο ρευμάτων είναι η αιτία πολλών ναυαγίων έξω από το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδος. Πολλοί ισχυρίζονται πως εδώ, μεταξύ των δύο ακρωτηρίων, βρίσκονται τα πιο επικίνδυνα νερά στον κόσμο, περισσότερο και από του Ακρωτηρίου Χορν, του βορειότερου σημείου του Περάσματος Ντρέικ μεταξύ Νότιας Αμερικής και Ανταρκτικής, όπου μεταξύ 16ου και 20ού αιώνος θα βυθιστούν περισσότερα από 800 πλοία παρασύροντας στον θάνατο πάνω από 10.000 ναυτικούς.

Τα πεζοδρόμια είναι γεμάτα πάγκους, πλαστικά τελάρα, χαρτόκουτες. καροτσάκια. Κάποιοι έχουν καταλάβει λωρίδες του δρόμου έχοντας στήσει πανέρια με ρούχα, καπέλα, ζώνες, σακίδια, σαγιονάρες και ό,τι άλλο αντικείμενο καθημερινής χρήσης μπορεί να φανταστεί κανείς. Στο ανατολικό εμπορικό κέντρο, το East CBD (Central Business District) το οποίο επισκέπτονται τα χαμηλότερα εισοδήματα, η αναλογία πλανόδιων προς καταστήματα είναι συντριπτική υπέρ των πρώτων συγκριτικά με το υπόλοιπο κέντρο. Αντίθετα, στα δυτικά, όπου διαμένουν υψηλότερα εισοδήματα, κρατικοί υπάλληλοι, επαγγελματίες και expats, κυριαρχούν ξενοδοχεία, γραφεία και πολυκαταστήματα, με τους μικροπωλητές σχεδόν ανύπαρκτους.

Χοροί παγανιστικής -βλαστικής και γονιμικής – λατρείας της Σουαζιλάνδης, όπως ο «Ουμλάνγκα» ή «Ο χορός του ζαχαροκάλαμου». Χοροί πολεμικοί σαν τον «Σιμπάκα», ο οποίος συνοδεύεται από τύμπανα, ξύλινα κρουστά και τραγούδι. Την παράσταση κλέβει ένας σαμάνος με βαμμένα κόκκινα μαλλιά. Για ζώνη φοράει το τομάρι μιας λεοπάρδαλης και χορεύει με πηδηχτά βήματα κραδαίνοντας ένα δόρυ. Για τους Σουάζους είναι μεγάλη τιμή να φορούν τομάρι λεοπάρδαλης.

Ένας τυνησιανός θρύλος προφητεύει πως εάν ανασυρθούν τα λείψανα της Αγίας Ολιβίας, το Ισλάμ θα πάψει να υφίσταται. Όχι μόνο υπάρχει ο τάφος της Αγίας Ολίβα, όπως αναφέρει και η μαρτυρία από τον 17ο αιώνα του ιστορικού και δικαστή Ιμπν Αμπί Ντινάρ, αλλά και πάνω από τη χριστιανική βασιλική όπου πιστεύεται ότι βρίσκεται, έχει χτιστεί ένα από τα σημαντικότερα τζαμιά της Τυνησίας, το οποίο μάλιστα ονομάζεται Αλ Ζαϊτούνα. Η ονομασία αυτή δείχνει και την σχέση της Αγίας Ολιβίας με το τζαμί. Τζαμί Αλ Ζαϊτούνα θα πει στα αραβικά το τζαμί της ελιάς, καθώς το όνομα της αγίας στα λατινικά θα πει ελιά. Γι’ αυτό και συνήθως οι καθολικοί την παριστάνουν μαζί με κλαδιά ελιάς. Αλλά και ένας τοπικός θρύλος λέει πως το τζαμί χτίστηκε πάνω σε μια ελιά.

Μια κατοικία από σίδερο στην τροπική ζέστη και ένας από τους ομορφότερους σιδηροδρομικούς σταθμούς στον κόσμο συνθέτουν την αρχιτεκτονική σφραγίδα του διάσημου Γάλλου πολιτικού μηχανικού Γουσταύου Άιφελ στο Μαπούτο.

Το 860 θα δημιουργηθεί το δίκτυο τεχνητών λιμνών που θα μείνει γνωστό ως «Λεκάνες των Αγλαβιδών» πέριξ, του Καϊρουάν. Με τον τρόπο αυτό οι κάτοικοι της θεωρούμενης τέταρτης ιερής πόλης του Ισλάμ μετά από Μέκκα, Μεδίνα και Ιερουσαλήμ θα έχουν στη διάθεσή τους επαρκή αποθέματα νερού, όπως ταιριάζει σε ένα σημαντικό θεολογικό, φιλολογικό και εκπαιδευτικό κέντρο όπως το Καϊρουάν. Στην δε Νέφτα νοτιότερα, όπου ένας κρατήρας βάθους 30 μέτρων στα βόρεια της οάσεως μαζεύει νερά, ένας αραβικός μύθος λέει ότι εδώ ο Κοστέλ, εγγονός του Νώε, ανακάλυψε μετά τον Κατακλυσμό την πρώτη πηγή πόσιμου ύδατος.