Το φρούριο, ο βράχος και ο ναός του Βιναγιάκα στο Τιρουτσιραππάλλι

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2008. Έχοντας φθάσει λίγο πριν τις 11 την νύχτα στον σιδηροδρομικό σταθμό του Τιρουτσιραππάλλι ύστερα από ένα ταξίδι 5,5 ωρών από το Ραμεσβαράμ του απώτατου ινδικού Νότου, απέναντι από την Σρι Λάνκα, και μετά από αρκετές ώρες ύπνο, ξυπνώ ξεκούραστος στο δωμάτιο 202 ενός ξενοδοχείου που βλέπει στο κεντρικό δρόμο, την Ουίλλιαμς Ρόουντ. Τουλάχιστον τόσο ξεκούραστος όσο χρειάζεται για να επισκεφθώ ευδιάθετος τα κυριότερα αξιοθέατα της τέταρτης σε πληθυσμό πόλης της πολιτείας Ταμίλ Ναντού με κάτι περισσότερο από ένα εκατομμύριο κατοίκους.

Σε έκταση, κάτι που ενδιαφέρει περισσότερο τον επισκέπτη που ενδιαφέρεται να γνωρίσει μια πόλη περπατώντας την, καλύπτει πάνω-κάτω το εμβαδό μιας Κοπεγχάγης ή μιας Λιουμπλιάνας, και σχεδόν 4 φορές τον δήμο της Αθήνας, όπερ εστί μεθερμηνευόμενον, εκτός από περπάτημα θα χρειαστώ και ταξί.

Μετά το πρωινό, αξίας 36 ρουπιών για room service τσάι και τοστ, σχεδόν μισό ευρώ, ξεκινώ την περιήγησή μου. Πρώτο αξιοθέατο είναι το «Φρούριο του Βράχου», το Ροκφόρτ όπως το ονομάζουν, σήμα κατατεθέν του Τιρουτσιραππάλλι ή Τρίτσυ όπως αποκαλούν οι ντόπιοι την πόλη τους. Ύστερα από διανυκτερεύσεις σε 10 διαφορετικές πόλεις, άλλες τόσες προβλεπόμενες ως το τέλος του ταξιδιού, και πολλαπλάσιες διαδρομές ενδιάμεσα, χώρια τις ημερήσιες εκδρομές σε άλλους προορισμούς, αφήνω, τουλάχιστον για σήμερα το πρωί κάθε σκέψη για περπάτημα και παίρνω ταξί.

Σε λιγότερο από ένα τέταρτο βρίσκομαι μπροστά σε έναν επιβλητικό βράχο ύψους 38 μέτρων,από τους παλαιότερους στον κόσμο, που αποτελεί πραγματικό φρούριο. Τον 18^ο αιώνα διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στους τρεις Καρνατικούς Πολέμους μεταξύ Βρετανικής και Γαλλικής Εταιρείας των Ανατολικών Ινδιών που οδήγησαν στην ίδρυση της βρετανικής αντιβασιλείας στις Ινδίες. Διαπιστώθηκε πως έχει ηλικία 3,8 δισεκατομμυρίων χρόνων, οπότε είναι πιο παλαιός και από τα Ιμαλάια. Μπροστά του απλώνεται μια τεχνητή λίμνη η οποία χρονολογείται από τον 17ο αιώνα.
Ύστερα από 437 σκαλιά ανάβαση ως την κορυφή του βράχου, φθάνω σε έναν ναό του 7ου αιώνος, δραβιδικού ύφους, έναν από τους τρεις που βρίσκονται στο φρούριο, τον Μανίκα Βιναγιακάρ στους πρόποδες που είναι αφιερωμένος στον Γκανέσα, τον Ούτσι Πιλλάγιαρ στην κορυφή όπου μόλις έφθασα, επίσης αφιερωμένος στον Γκανέσα, και τον Ταγιουμαναβάρ Κόγιλ Σιβάσταλαμ που είναι αφιερωμένος σε έναν άγιο, τον Ταγιουμαναβάρ. Πιο παλαιός και από τον ναό είναι το ιερό μέσα στο σπήλαιο της κορυφής το οποίο κατασκευάσθηκε το 580 από τον Μαχεντραβαρμάν της δυναστείας των Παλλάβα.

Ο θρύλος που σχετίζεται με τον Ούτσι Πιλλάγιαρ είναι αρκετά ενδιαφέρων. Ο Βιμπισάνα, ήταν ο νεώτερος αδελφός του Ράβανα, βασιλιά των δαιμόνων Ασούρα που κυβερνούσε την Λάνκα όπως ονομαζόταν η Σρι Λάνκα (το «Σρι» είναι επίθετο που σημαίνει ιερή/σεβάσμια, για αυτό και παραλείπεται στο έπος). Ο Ράμα, στο έπος Ραμαγιάνα έσωσε την σύζυγό του Σίτα που είχε απαχθεί από τον Ράβανα με την βοήθεια των Σουγκρίβα και Χανουμάν. Στην εκστρατεία του τον βοήθησε και ο Βιμπισάνα, αδελφός του Ράβανα.  Όταν ο Ράμα κέρδισε τον πόλεμο αντάμειψε τον Βιμπισάνα με ένα είδωλο, «βιγκράχαμ» όπως λέγεται, του Ρανγκανάθα, μίας από τις μορφές του Βίσνου, ενός από τα πρόσωπα της θεϊκής τριάδας της ινδουιστικής κοσμογονίας.  
Παρότι όμως υποστήριξε τον Ράμα, ο Βιμπισάνα ήταν Ασούρα, ένας από τους δαίμονες που ανταγωνίζονταν τους θεούς. Έτσι, θέλοντας οι τελευταίοι να προλάβουν την μεταφορά του αγάλματος ενός θεού στο βασίλειο των δαιμόνων, την Λάνκα, ζήτησαν την βοήθεια του Βιναγιάκα όπως είναι ένα από τα ονόματα του ελεφαντόμορφου θεού Γκανέσα, για να αποτρέψει κάτι τέτοιο.

Επιστρέφοντας  ο Βιμπισάνα στο βασίλειό του, πέρασε από το Τιρουτσιραπάλλι και θέλησε να κολυμπήσει στον ποταμό Καβέρι. Αν όμως άφηνε κάπου στο έδαφος το είδωλο αυτό θα σήμαινε, όπως τον είχε προειδοποιήσει ο Ράμα, πως θα έπρεπε το είδωλο να παραμείνει εκεί. Είδε λοιπόν τον Βιναγιάκα που είχε πάρει εν τω μεταξύ την μορφή ενός μικρού αγοριού και του έδωσε το είδωλο να το κρατήσει χωρίς να το ακουμπήσει στο έδαφος όσο εκείνος θα έκανε μπάνιο. Ο Βιναγιάκα όμως το στερέωσε στην γη για να παραμείνει εκεί και έκτοτε το είδωλο βρίσκεται στην περιοχή. Ο Βιμπισάνα κυνήγησε το μικρό αγόρι και όταν τον έπιασε στην κορυφή του βράχου το χτύπησε οργισμένος στο μέτωπο. Τότε ο Βιναγιάκα του φανέρωσε την  πραγματική του ταυτότητα και ο Βιμπισάνα του ζήτησε συγγνώμη. Έτσι, ακόμη και σήμερα φαίνεται ένα σημάδι στο μέτωπο του αγάλματος του Βιναγιάκα, μία ονομασία του οποίου είναι και το Ούτσι Πιλλάγιαρ, αφού κατ΄άλλους επειδή Πιλλάγιαρ στην Ταμίλ σημαίνει ευγενής νέος ενώ κατ’ άλλους «πιλλάγια» ονομαζόταν στην αρχαία γλώσσα Πάλι το ελεφαντάκι.

Κατεβαίνοντας αναχωρώ για το επόμενο αξιοθέατο, το μεγαλύτερο συγκρότημα ναών στον κόσμο, τον Ρανγκαναθασουάμυ, το μέρος όπου ο Βιαναγιάκα ακούμπησε το είδωλο του Ρανγκανάθα.