Ο θρίαμβος του Νεύτωνος και της μπολιβαριανής επανάστασης στο παλαιότερο πάρκο του Κίτο

Παρασκευή 8 Μαρτίου 1596, στο Σαν Φρανσίσκο Δε Κίτο, μια ορεινή πόλη του Βασιλείου της Νέας Γρανάδα στη Νότιο Αμερική που ίδρυσαν πριν από 62 χρόνια οι Ισπανοί κονκισταδόρες στους πρόποδες του ηφαιστείου Πιτσίντσα. Διοικητής της είναι ο Γαλικιανός ευγενής και στρατιωτικός Φρανσίσκο Σαρμιέντο Δε Σοτομαγιόρ ι Πιμέντελ.

Ο οίκος των Σαρμιέντο είναι κλάδος της δυναστείας της Καστίλλης και ιδρύθηκε τον 15ο αιώνα. Ο πατέρας του, Διέγο Σαρμιέντο Δε Σοτομαγιόρ, θα χριστεί το 1613 πρώτος κόμης της Σαλβατιέρα, πόλης της Γαλικίας από την οποία θα πάρει το όνομά της η ομώνυμη πόλη στην Αμέρικα Μεξικάνα, ενώ ο αδελφός του, ο Γκαρσία Σαρμιέντο Δε Σοτομαγιόρ ι Λούνα, θα οριστεί το 1.642 αντιβασιλέας της Νέας Ισπανίας και του Περού. Ο ίδιος ο Φρανσίσκο Σαρμιέντο θα διοριστεί το 1606 κυβερνήτης της Καρταχένα και το 1610 του Ποπαγιάν. Η απόσταση που χωρίζει τις έδρες της διοικητικής δικαιοδοσίας των δύο αδελφών είναι σχεδόν δύο εβδομάδες με το άλογο.

Γεννημένος στο Φεάρδος της Ισπανίας, ο Φρανσίσκο Σαρμιέντο φιλοδοξεί να προσφέρει στους συμπολίτες του ένα πάρκο στα πρότυπα των ευρωπαϊκών.  Έτσι την ημέρα αυτή υπογράφει διάταγμα για τη δημιουργία χώρου πρασίνου για τους περιπάτους και την ψυχαγωγία των Κιτένιος στο βορειοανατολικό άκρο του Σαν Φρανσίσκο Δε Κίτο.

Στο Κίτο ζουν γύρω στις 300 οικογένειες. Αντίθετα με τις νοτιοαμερικανικές πόλεις με λιμάνι στον Ειρηνικό, εδώ ζουν ελάχιστοι σκλάβοι, δεν ξεπερνούν καν τους 100, όταν στο Γουαγιακίλ με τα μισά νοικοκυριά ζουν τριπλάσιοι σκλάβοι, οι οποίοι στη Λίμα μετρώνται σε χιλιάδες.

Για τα δεδομένα του πληθυσμού το πάρκο δεν είναι μικρό, κάθε άλλο, είναι αντάξιο της σπουδαιότητος της πόλης. Με βασιλικό διάταγμα, ο Φίλιππος Β’ της Ισπανίας είχε ανακηρύξει το Κίτο στις 29 Αυγούστου 1563 «Ρεάλ Αουδιένσια», έδρα πολιτικής, θρησκευτικής και στρατιωτικής δικαιοδοσίας επί εδαφών τα οποία κάποτε στο μέλλον θα ανήκουν στο Εκουαδόρ και σε τμήματα του βόρειου Περού, της νότιας Κολομβίας και της βόρειας Βραζιλίας. Είναι τέτοια η σπουδαιότητά της ώστε η Αουδιένσια του Κίτο αναφέρεται ως Προεδρία του Κίτο ή, ακόμη πομπωδέστερα, Βασίλειο του Κίτο.

Η έκταση που δεσμεύεται για τη δημιουργία του πάρκου έχει τριγωνικό σχήμα, με την οξεία κορυφή να βλέπει στα νοτιοδυτικά, προς το κέντρο της πόλης, και τη βάση στα βορειοανατολικά. Αυτή η διάταξη θα εμπνεύσει στους ιθαγενείς την ονομασία της περιοχής, την οποία αποκαλούν Τσουκιουάδα. Έτσι ονομάζουν τη φονική μυτερή απόληξη του δόρατος.

Το Κίτο δεν έχει τον πληθυσμό άλλων πόλεων της Νότιας Αμερικής, όπως είναι το Ποτοσί, που χάρη στα ορυχεία αργύρου θα είναι το 1620 πέμπτη σε πληθυσμό πόλη στον κόσμο. Ούτε διαθέτει τις εξουσίες και τον κοσμοπολιτισμό της πρωτεύουσας της Αντιβασιλείας του Περού, της Λίμα.

Επιπλέον ο φόβος του Πιτσίντσα, το οποίο θα εκραγεί το 1660 καλύπτοντας με 30 εκατοστά τέφρα τους δρόμους του Κίτο και με τις στάχτες του να μεταφέρονται έως και σε 1.000 χιλιόμετρα απόσταση, αλλά και των τοπικών σεισμών, ένας εκ των οποίων, εντάσεως 8,3 Ρίχτερ, θα ισοπεδώσει το 1797 το Ριομπάμπα σε απόσταση 161 χιλιομέτρων στην ευθεία από το Κίτο αφήνοντας πίσω του 40.000 νεκρούς, μαζί με τις επιδημίες ιλαράς και διφθερίτιδας που πλήττουν τόσο τους Ισπανούς όσο και τους ιθαγενείς, κάνουν πολύ δύσκολη τη ζωή των Κιτένιος.

Αυτό το ιστορικό και γεωγραφικό πλαίσιο μια πόλης που αργότερα θα γίνει η πρωτεύουσα με το μεγαλύτερο υψόμετρο στον κόσμο -είναι χτισμένη στα 2.850 μέτρα- θα αφήσει τη σφραγίδα του στο κέντρο της, και βεβαίως και στο πάρκο και την καθημερινότητά του.

Απέναντι από το πάρκο, στα 50 μέτρα από τη βόρεια κορυφή της βάσης του τριγώνου, βρίσκεται η Ελ Μπελέν, η παλαιότερη εκκλησία του Κίτο, που χτίστηκε προτού καν χαρακτηριστεί το ίδιο ως πόλη. Από εδώ, όπως και από τον μητροπολιτικό ναό, κάπου στα 10′ με 15′ περπάτημα δυτικότερα, ξεκινούν τον 17ο αιώνα οι λιτανείες των πιστών που απευθύνουν δεήσεις για προστασία από τους κινδύνους όλων αυτών των θεομηνιών.

Το πάρκο έχει και τη «φωτεινή» πλευρά του. Αλατωρυχεία και πλούσια συγκομιδή οπωροκηπευτικών ενισχύουν σημαντικά την οικονομία του Κίτο. Γύρω από το πάρκο, αν και όχι πολυπληθείς όσο εκείνοι που συγκεντρώνονται στην κεντρική πλατεία, τη λεγόμενη Πλάσα Μαγιόρ, μαζεύονται υπαίθριοι πωλητές, με τους κατοίκους να αγοράζουν εδώ τα απαραίτητα κάθε νοικοκυριού, από αλάτι μέχρι πατάτες. Το πάρκο αυτό όμως συνδέεται και με σημαντικές στιγμές της ιστορίας του Εκουαδόρ.

Η ανάπαυση των πολεμιστών

Σάββατο 25 Μαΐου 1822. Έχει παρέλθει μόλις ένα 24ωρο από την ιστορικής σημασίας Μάχη της Πιτσίντσα, η οποία κατέληξε σε ήττα των Ισπανών και νίκη των επαναστατών του διάρκειας 564 ημερών Πολέμου της Ανεξαρτησίας του Εκουαδόρ. Χάρη στην έκβαση της μάχης, η Ρεάλ Αουδιένσια ντε Κίτο διαλύεται. Πλέον θα υπάγεται στην Γκραν Κολόμπια, η οποία αργότερα θα διαλυθεί, με τα εδάφη της να διαμοιράζονται σε Κολομβία, Εκουαδόρ, Παναμά, Βενεζουέλα και σε τμήματα του βόρειου Περού, της δυτικής Γουιάνας και της βορειοδυτικής Βραζιλίας.

Η επομένη της ιστορικής μάχης βρίσκει τα νικητήρια στρατεύματα να αναπαύονται στο παλαιότερο πάρκο του Κίτο, το τριγωνικού σχήματος πάρκο του οποίου τη δημιουργία είχε υπογράψει πριν από 226 χρόνια ο Φρανσίσκο Σαρμιέντο.

Περίπατος υπό βροχή

Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2006, Κίτο. Τη λιακάδα των τελευταίων ημερών διαδέχεται μια ξαφνική απογευματινή μπόρα, η οποία με βρίσκει να ολοκληρώνω, σε κάπως προχωρημένη ώρα, το γεύμα μου σε ένα από τα κεντρικά εστιατόρια της εκουαδοριανής πρωτεύουσας. Μόλις η βροχή ατονεί, βρίσκω την ευκαιρία για μια βόλτα στους άδειους δρόμους του κέντρου προτού επανέλθει με τη λιακάδα η πολύβουη κίνηση ενός τυπικού κιτένιου κυριακάτικου απογεύματος.

Ξεκινώντας υπό βροχή τον περίπατό μου, συναντώ σε πολύ μικρή απόσταση μια πλατεία. Πρόκειται για το παλαιό πάρκο του 1596. Το όνομά του είναι Αλαμέδα, που στα ισπανικά σημαίνει το περίκλειστο από δένδρα πάρκο. Η λέξη προέρχεται από το γοτθικής καταγωγής ισπανικό «Άλαμος» που σημαίνει «λεύκες» και την κατάληξη «-έδα» που χρησιμοποιείται για να περιγράψει τη δεντροστοιχία.

Στο μυαλό μου έρχεται ένα ταξίδι που έκανα πριν από εννέα χρόνια στην Πόλη του Μεξικού. Εκεί όπου βρίσκεται το παλαιότερο πάρκο σε ολόκληρη την αμερικανική ήπειρο. Αλαμέδα ονομάζεται κι αυτό και το έκανε παγκοσμίως διάσημο με τον πίνακα που φιλοτέχνησε ο Διέγο Ριβέρα το 1947, το «Sueño de una Tarde Dominical en la Alameda Central», όπου απεικονίζει το όνειρο ενός άλλου κυριακάτικου απογεύματος.

Και αν η Αλαμέδα του Ριβέρα, που μου έχει καρφωθεί έντονα στο μυαλό λόγω της συνωνυμίας, απεικονίζει αλληγορικά την ιστορία του Μεξικού, αυτή εδώ η Αλαμέδα θα μπορούσε κάλλιστα να συμβολίζει τη σύζευξη παρελθόντος και παρόντος του Κίτο, καθώς βρίσκεται στο σημείο όπου συνδέονται η παλιά με τη σύγχρονη πόλη της εκουαδοριανής πρωτεύουσας. Ταυτοχρόνως συμβολίζει και κάποια ιστορικά γεγονότα που αφορούν ολόκληρο τον πλανήτη, όπως την ανακάλυψη του ίδιου του σχήματός του.

Με την επιστημονική διαπίστωση για πρώτη φορά της σφαιρικότητας της Γης με τους πεπλατυσμένους πόλους συνδέεται ένα εντυπωσιακό κτήριο που δεσπόζει στο κέντρο του πάρκου. Πρόκειται για το Αστρονομικό Παρατηρητήριο του Κίτο, το παλαιότερο αστεροσκοπείο της Νότιας Αμερικής, καθώς κατασκευάστηκε το 1864 και εγκαινιάστηκε το 1873 χάρη στο προσωπικό ενδιαφέρον του 7ου Προέδρου της χώρας Γκαμπριέλ Γκαρσία Μορένο, ως δείγμα υποστήριξης των επιστημών.

Ο Μορένο, ο οποίος δολοφονήθηκε δύο χρόνια αργότερα για τις υπερσυντηρητικές ιδέες του κατ’ εντολήν μασονικών στοών, υποστήριξε Καθολικισμό και επιστήμες. Μαζί με τη δημιουργία του αστεροσκοπείου, αλλάζει ταυτοχρόνως και η όψη του πάρκου καθώς απομακρύνονται οι βοσκοί, οι οποίοι ήδη από την ανεξαρτησία της χώρας έφερναν εδώ τα κοπάδια τους για να βοσκήσουν.

Όταν ο Νεύτων συγκρούστηκε με τον Κασίνι

Δευτέρα 16 Μαΐου 1735. Αποστολή Γάλλων επιστημόνων αναχωρεί από το λιμάνι του γαλλικού Ατλαντικού Λα Ροσέλ για τον Νέο Κόσμο με σκοπό να εξακριβώσει επακριβώς το σχήμα της Γης. Πίσω από την αποστολή κρύβεται ο εθνικός ανταγωνισμός Βρετανών και Γάλλων.

Οι μεν υποστηρίζουν τη θεωρία του Νεύτωνος ότι η Γη είναι σφαιρική και ελαφρώς πεπλατυσμένη στους πόλους, οπότε η περιφέρειά της είναι μεγαλύτερη στον Ισημερινό. Οι δε υπερασπίζονται τη θεωρία του ξακουστού Γαλλοϊταλού αστρονόμου, μαθηματικού, τοπογράφου και σεληνογράφου Τζιοβάνι Ντομένικο Κασίνι πως η γη είναι ωοειδής, με επιμηκυνθέντες πόλους και ελαφρώς βραχυνθέντα Ισημερινό, οπότε η περιφέρειά της είναι μεγαλύτερη στους πόλους και τους μεσημβρινούς μέσω των οποίων συνδέονται.

Όταν ο αστρονόμος, μαθηματικός και βοηθός του Κασίνι στη Γαλλική Ακαδημία Επιστημών Ζαν Ρισέ διεξήγε μεταξύ 1671 και 1673 πειράματα στο Καγιέν της Γαλλικής Γουιάνας, παρατήρησε ότι το εκκρεμές του ρολογιού εκινείτο βραδύτερα κοντά στον Ισημερινό. Αυτό φάνηκε να δικαιώνει τη θεωρία του Νεύτωνος, οπότε θα αποτελούσε για τους Γάλλους ζήτημα εθνικού γοήτρου το να διαλυθούν οι αμφιβολίες για την ορθότητα της απόψεως του Κασίνι.

Έτσι ο βασιλιάς Λουδοβίκος ΙΕ’ στέλνει δύο αποστολές για να ανακαλύψουν ποια είναι η πραγματικότητα, μία στη Μεάνμα της Λαπωνίας, κοντά στον Αρκτικό Κύκλο, υπό τον Σουηδό  Άντερ Κέλσιους και τον Γάλλο μαθηματικό Πιέρ Μοπερτουά, και μία στον Ισημερινό.

Επικεφαλής της αποστολής στον Ισημερινό είναι ένας 34χρονος αριστοκράτης, γόνος οικογενείας η οποία πλούτισε μελετώντας και εφαρμόζοντας τα σχήματα πιθανοτήτων του μεγάλου Σκώτου οικονομολόγου, τραπεζίτη και συγγραφέα Τζον Λόου. Πρόκειται για τον Σαρλ Μαρί Ντε Λα Κονταμέντ, γεωδαίτη και μαθηματική διάνοια που εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Επιστημών σε ηλικία 29 ετών.

Η μαθηματική και οικονομική ευφυΐα του είναι ο ένας λόγος επιλογής του για επικεφαλής της αποστολής. Ο άλλος είναι η απόφασή του να χρηματοδοτήσει με 100.000 λίμπρες το φιλόδοξο εγχείρημα. Η χρηματοδότηση στάθηκε δυνατή χάρη στο τεράστιο κέρδος που αποκόμισε σε συνεργασία με τον φιλόσοφο και συγγραφέα Βολταίρο, με τον οποίον έστησαν μια πρωτοφανή μηχανορραφία το 1629 εις βάρος του Γαλλικού Δημοσίου.

Η κομπίνα που χρηματοδότησε τη χαρτογράφηση του πλανήτη

Στις αρχές του 18ου αιώνα το γαλλικό κράτος εξέδωσε ομόλογα Δημοσίου για να δανειστεί. Ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός, όμως, και η ενσκήψασα ύφεση ανάγκασαν τη γαλλική κυβέρνηση να «κουρέψει» τα ομόλογα που είχε εκδώσει. Η κίνηση αυτή αποθάρρυνε τους επενδυτές, με αποτέλεσμα κανείς να μην είναι διατεθειμένος να δανείσει το κράτος.

Προκειμένου να βρει επενδυτές, ο υπουργός Οικονομικών Μισέλ Ρομπέρ Πελετιέ Ντεφόρτ οργάνωσε το 1728 λοταρία η οποία θα έδινε στους νικητές ομόλογα χιλιαπλάσιας αξίας εκείνης που κατείχαν, πλέον τζακ ποτ 500.000 λιμπρών. Διέπραξε ωστόσο ένα σφάλμα. Κάποιος που κατείχε ομόλογο μικρής αξίας θα είχε τις είχε τις ίδιες πιθανότητες να κληρωθεί με έναν κάτοχο ομολόγων μεγαλύτερης αξίας.

Έτσι ο Κονταμέν, για να μην προκαλέσει υποψίες, συνεργάστηκε με τον φίλο του Βολταίρο, ο οποίος θα εμφανιζόταν ως επενδυτής. Αγόρασαν όλα τα διαθέσιμα μικρής αξίας ομόλογα και απέκτησαν σχεδόν όλους τους λαχνούς εξασφαλίζοντας τον χιλιαπλασιασμό του κεφαλαίου τους συν το τζακ ποτ. Ο Βολταίρος μάλιστα είχε αναλάβει να δωροδοκεί τους συμβολαιογράφους για να μπορεί να εισπράττει τα κέρδη κάθε φορά και με διαφορετικό επώνυμο.

Όταν αποκαλύφθηκε η κομπίνα, οι αρχές προσήγαγαν τον φιλόσοφο στο δικαστήριο, το οποίο ωστόσο δεν μπόρεσε να στοιχειοθετήσει παρανομία. Έτσι ο μεν Βολταίρος αποκόμισε 500.000 λίμπρες, μια τεράστια περιουσία, ο δε Κονταμέν κατάφερε να χρηματοδοτήσει την αποστολή στην οποία οι επιστήμονες θα υπολόγιζαν το αν και κατά πόσο είναι σφαιρικός ο πλανήτης μας.

Η περιπετειώδης αποστολή

Αύγουστος 1737. Αποστολή Γάλλων επιστημόνων, ύστερα από ταξίδι δύο ετών έως το Κίτο, ξεκινούν να μετρήσουν το μήκος μιας μοίρας γεωμετρικού πλάτους στον γήινο Ισημερινό. Πιέρ Μπουγκέ, Λουί Γκοντέν, Λα Κονταμέν και η λοιπή αποστολή θα συναντήσουν σειρά απίστευτων εμποδίων. Ο Γκοντέν έχει ήδη σπαταλήσει μέρος των χρημάτων της αποστολής για να αγοράσει ένα διαμάντι σε μια πόρνη στην Αϊτή.

Στον Παναμά αναγκάζονται να παραμείνουν περισσότερο απ’ όσο υπολόγιζαν. Τροπικές νόσοι, εδάφη ακατάλληλα για μεταφορά των επιστημονικών οργάνων τους, έλλειψη τροφίμων, βρόμικα λιμάνια, βροχές, έντομα, καύσωνες, ομίχλες, κατολισθήσεις, ψύχος, δυσχερείς για τις μετρήσεις και τους υπολογισμούς εδαφικές και γεωλογικές συνθήκες, ατυχήματα, τραυματισμοί, εθνικής φύσεως ανταγωνισμοί και αντιζηλίες των Γάλλων με τις ισπανικές αρχές προκαλούν το ένα πρόβλημα μετά το άλλο. Στη συνέχεια τα μέλη της αποστολής θα τσακωθούν φθάνοντας στο λιμάνι της Μάντα και θα χωριστούν σε δύο ομάδες.

Ο χειρουργός Ζαν Σενιέργκ θα λιντσαριστεί στις 29 Αυγούστου 1739, στην Κουένκα, για λόγους τιμής, από το εξαγριωμένο πλήθος που θα τον δει να ερωτοτροπεί με μια ντόπια, τη Μανουέλα Κεσάδα, μπροστά στον πατέρα της σε ταυρομαχία στην Πλάσα Σαν Σεμπάστιαν.

Τελικά, χάρη σε ένα εκκρεμές που δείχνει τα δευτερόλεπτα στο Κίτο, ένα δεύτερο στην κορυφή του Πιτσίντσα και άλλο ένα στην επιφάνεια της θάλασσας, θα καταγραφεί η βαρύτητα της Γης, ενώ οι επιστήμονες της αποστολής θα μετρήσουν με τις νοητές ακτίνες της περιφέρειας την καμπυλότητα της Γης στις πεδιάδες έξω από το Κίτο ώς τα νότια και την πόλη Κουένκα. Τέλος, θα καταφέρουν να υπολογίσουν ότι μία μοίρα στον Ισημερινό, δηλαδή 60 γεωγραφικά μίλια εφόσον ένα γεωγραφικό μίλι αντιστοιχεί σε 60′ της μοίρας, ισοδυναμεί με 111,3 χιλιόμετρα. Επιβεβαιώνοντας έτσι τη θεωρία του Νεύτωνος και αλλάζοντας τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον πλανήτη.

Χάρη στις εργασίες της αποστολής έχουμε την πρώτη αξιόπιστη περιγραφή του σχήματος της Γης, την εγκαθίδρυση του διεθνούς μετρικού συστήματος, την καταγραφή της πανίδας και της χλωρίδας της Νότιας Αμερικής, ένα αποδοτικό σύστημα εκμεταλλεύσεως του καουτσούκ και τον ακριβή προσδιορισμό του δένδρου που μας δίνει το κινίνο. Ο τελευταίος από τους επιστήμονες της αποστολής θα επιστρέψει στο Παρίσι έπειτα από 38 χρόνια, το 1773.

Το 1887, ενώ η Ευρώπη διανύει εδώ και έξι χρόνια, από τη λήξη δηλαδή του Γαλλοπρωσικού Πολέμου, την Μπελ Επόκ, στις ΗΠΑ λήγει η Εποχή της Ανοικοδόμησης που ακολουθήσει τον Αμερικανικό Εμφύλιο και ξεκινά η λεγόμενη Επίχρυση Εποχή.

Αν και ο όρος είναι σκωπτικός, προερχόμενος από το μυθιστόρημα «The Gilded Age: A Tale of Today», που συνέγραψαν προ τεσσάρων ετών ο Μαρκ Τουέιν και ο Τσαρλς Ντάντλεϊ Γουόρνερ και περιγράφει την ανέμελη αισιοδοξία των πλουσίων, με τα οξυμμένα κοινωνικά προβλήματα να παραμένουν κρυμμένα «κάτω από το χαλί», στην πράξη έχει αρκετά κοινά με την «Belle Époque» ως προς την αισιοδοξία, την επιδειξιμανία του πλούτου, την τέχνη και την καθημερινή «παρέλαση» της κομψότητας.

Η «χενεραλίτα»

Το πνεύμα της εποχής φθάνει ώς το Κίτο. Το πάρκο ανακατασκευάζεται υπό την επίβλεψη της 22χρονης Μαριέτα Δε Βεϊντιμίγια, ανιψιάς του Προέδρου Ιγνάσιο Δε Βεϊντιμίγια, η οποία υπηρετεί ως αντιπρόεδρος ασκώντας και καθήκοντα Πρώτης Κυρίας. Η «χενεραλίτα», όπως θα την αποκαλέσουν οι ντόπιοι, θα του προσδώσει ένα «ευρωπαϊκό» χρώμα για να αποκτούν πιο ευχάριστο χρώμα οι βόλτες της υψηλής κοινωνίας της εποχής.

Δέκα χρόνια αργότερα εγκαινιάζεται στο πάρκο ένα αλπικού ύφους ξύλινο κτήριο προκειμένου να στεγάσει τον Βοτανικό Κήπο. Η διεύθυνσή του θα ανατεθεί στον ιησουίτη ιερέα και ερευνητή Λουίς Σοντίρο. Μερικά χρόνια αργότερα το ίδιο κτήριο θα στεγάσει την πρώτη Σχολή Καλών Τεχνών στο Κίτο, ώσπου να καταστραφεί από πυρκαγιά στο τέλος του 19ου αιώνα.

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα γλυπτά που στήθηκαν προς τιμήν της Γαλλικής Γεωδαιτικής Αποστολής και ένα μνημείο του Σιμόν Μπολιβάρ το οποίο κατασκευάστηκε στη Γαλλία. Αυτό θα εγκαινιαστεί στις 24 Ιουλίου του 1935 και παρουσιάζει τον επανάσταση απελευθερωτή έφιππο, σε μια σύνθεση που θυμίζει σοσιαλιστικό ρεαλισμό.

Πιο δίπλα, σε μια τεχνητή λίμνη με γέφυρα, νοικιάζονται ποδήλατες βάρκες για ποδηλατοβαρκάδα με φόντο ολόγυρα διάφορα είδη δένδρων όπως κέδροι, φοίνικες, φλαμουριές, νορβηγικά έλατα μελίες και ένα υπεραιωνόβιο λεμονοκυπάρισσο.

Καθώς ο ήλιος έχει ξαναβγεί για τα καλά, κάνουν την επανεμφάνισή τους οι πλανόδιοι με πρόχειρα φαγητά, παγωτά, γλυκά, ψητό χοιρινό, τηγανητές μπανάνες και καλαμπόκι, ανακατεμένοι με χειρομάντεις.

Στα αξιοθέατα που παρουσιάζουν ενδιαφέρον περιλαμβάνεται και το μπούστο μιας από τις μεγαλύτερες ηρωίδες της Νότιας Αμερικής, της Εκουαδοριανής επαναστάτριας Μανουέλα Σάενς. Αυτή εγκατέλειψε το 1822 τον πολυτελή κοσμικό βίο που διήγε στη Λίμα και τον εύπορο  Άγγλο έμπορο σύζυγό της Τζέιμς Θορν ύστερα από πέντε χρόνια γάμου και εργάστηκε για την επανάσταση ως κατάσκοπος και διαδηλώτρια για τα δικαιώματα της γυναίκας, ούσα ταυτοχρόνως σύντροφος του Σιμόν Μπολιβάρ έως τον θάνατό του το 1830.

Επιβλητικό είναι και το μνημείο του Φρανσίσκο Σουάρες Βεϊντιμίγια. Αυτός γεννήθηκε το 1895 στο Οταβάλο σε εύπορη οικογένεια. Το 1917 έφυγε για την Ισπανία, όπου έγινε δεκτός στην Ιππική Ακαδημία του Βαγιαδολίδ. Εκεί υπήρξε υπόδειγμα ευγένειας και ιπποσύνης.

Στις 21 Απριλίου 1922 προήχθη σε ανθυπίλαρχο και μόλις η Ισπανία ενεπλάκη σε πόλεμο στο Μαρόκο στάλθηκε στη Θέουτα, τη βορειοαφρικανική πόλη απέναντι από το Γιβραλτάρ, η οποία θα εξακολουθήσει να αποτελεί ακόμη και έναν αιώνα αργότερα, μαζί με τη Μελίγια, τα μοναδικά εδάφη ευρωπαϊκών κρατών στην Αφρική. Ο Βεϊντιμίγια σκοτώθηκε πολεμώντας γενναία στην πρώτη γραμμή και του αποδόθηκαν σπουδαίες τιμές μετά θάνατον.

Προτού τελειώσω τη βόλτα μου στην Αλαμέδα επισκέπτομαι και το Τσούρο, που μοιάζει με τεράστιο σαλιγκάρι. Είναι ένας ελικοειδής πύργος που κατασκευάστηκε τον 19ο αιώνα επί Προεδρίας Αντόνιο Φλόρες Χιχόν. Από εδώ έχεις θέα στη Βότο Νασιονάλ, τη μεγαλύτερη βασιλική σε νεογοτθικό ύφος σε ολόκληρη την αμερικανική ήπειρο, η οποία θεμελιώθηκε στις 10 Ιουλίου 1892, το ηφαίστειο Πιτσίντσα και πολλά κτήρια και τις ταράτσες τους από ψηλά.