Μάρτιος 2013. Φθάνοντας νωρίς το πρωί στην Βιεντιάν, τερματίζω και το πολυήμερο ταξίδι μου στην πρώην Γαλλική Ινδοκίνα. Πρώτος προορισμός μου στα αξιοθέατα της λαοτινής πρωτεύουσας δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από το εθνικό σύμβολο της χώρας, το Φα Θατ Λουάνγκ. Μια χρυσαφί στούπα μαζί με το ιερό συγκρότημα που απλώνεται ολόγυρά της, η οποία στον δισχιλιετή βίο της, από τον 1ο αιώνα που πιστεύεται ότι κατασκευάσθηκε, αρχικώς ως ινδουιστικός ναός, έχει ισοπεδωθεί και ανακατασκευασθεί αρκετές φορές, καθώς υπήρξε θύμα βανδαλισμού και λεηλασίας από τους κατά καιρούς ξένους επιδρομείς. Η τελευταία αναστήλωσή της ήλθε την δεκαετία του 1930, ενώ εκτεταμένες επιδιορθώσεις έγιναν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο λόγω των ζημιών που προκάλεσε ο βομβαρδισμός των Ταϊλανδών κατά την διάρκεια του πολέμου τους εναντίον των Γάλλων το 1940-1941 για τον έλεγχο εδαφών της Γαλλικής Ινδοκίνας.

Εκτός από την ίδια την στούπα, την προσοχή μου τράβηξε ένα άγαλμα επίσης χρυσαφί, στο άκρο του συγκροτήματος, προς την οδό Θατ Λουάνγκ. Ένας Κοιμώμενος Βούδας, ο μεγαλύτερος του είδους του σε ολόκληρο το Λάος και σχεδόν το ίδιο μεγάλος οσο και ο περίφημος Κοιμώμενος Βούδας στο Βατ Φο της Μπανγκόκ. Σε αντίθεση όμως με τον τελευταίο, ο οποίος είναι διαρκώς πολιορκημένος από τουρίστες, ο Βούδας εδώ περιβάλλεται από μια ατμόσφαιρα ησυχίας και γαλήνης, δίνοντας έτσι και την εντύπωση ότι πραγματικά απολαμβάνει τον παντοτινό ύπνο του κάτω από τον ζεστό ήλιο.
Ο Κοιμώμενος Βούδας είναι μια αλληγορική εικόνα του Βούδα που περνά στην Παρινιρβάνα, το μεταθανάτιο στάδιο όπου φθάνει κάποιος ο οποίος κατέκτησε εν ζωή την Νιρβάνα, την απολύτρωση από τον κύκλο των επαναγεννήσεων και του κάρμα.
Πλησιάζοντας το άγαλμα του Ξαπλωμένου Βούδα από την πλευρά των ποδιών του, παρατηρώ κάποια σχέδια στα πέλματά του. Και στα δύο είναι σκαλισμένα από ένας ακτινωτός τροχός, το Νταρματσάκρα. Πρόκειται για τον Τροχό του Ντάρμα, και συμβολίζει την διδασκαλία και τον δρόμο που πορεύθηκε ο Σιντάρτα Γκοτάμα για την κατάκτηση της Νιρβάνα. Είναι ένα τόσο ιερό σύμβολο για τους Βουδιστές, που σε πολλές χώρες, οι πιστοί αφήνουν άνθη και άλλες προσφορές στα πέλματα του Κοιμώμενου Βούδα. Άλλωστε, ένα άλλο ιερό σύμβολο των Βουδιστών, κυρίως στην Σρι Λάνκα και στην Ταϊλάνδη, είναι το αποτύπωμα των πελμάτων του Βούδα, το Μπουνταπάντα, από τα αρχαιότερες παραστάσεις του Βούδα, όταν ακόμη αυτές ήταν ανεικονικές, προτού επηρεασθούν από την παραστατική ελληνική τέχνη.

Περνώ μπροστά από τον Βούδα, προς το κεφάλι του, έχοντας μπροστά μου την χρυσή στούπα. Στέκομαι να παρατηρήσω το άγαλμα οπως είναι τοποθετημένο σε ένα πορτοκαλί και κίτρινο βάθρο, παραλληλεπίπεδο στο σχήμα κρεβατιού. Καθώς ο Βούδας είναι ξαπλωμένος στο δεξί του πλευρό, έχει το αριστερό του κολλημένο στην αριστερή μεριά του σώματός του. Μου φαίνεται αφύσικα μακρύ και ειδικά στην παλάμη, η οποία καταλήγει σε ένα σημείο του σώματος ελάχιστα πριν φθάσει στο ύψος του γονάτου. Το εξακριβώνω ενώνοντας αντανακλαστικά και το δικό μου χέρι στο σώμα μου. Όντως, οι άκρες των δακτύλων μου ούτε κατά διάνοια φθάνουν το γόνατό μου.

Τους Βουδιστές δεν τους ενδιαφέρει και πολύ η πιστή αναπαράσταση του ανθρώπινου σώματος όταν παριστάνουν τον Βούδα. Περισσότερο τους απασχολούν οι συμβολισμοί. Όπως για παράδειγμα τα πέλματα που είναι πάντοτε επίπεδα, χωρίς καμάρες με τα δάχτυλα ίσα, χωρίς να διαφέρουν μεταξύ τους στο μήκος. Ή όπως το χαμόγελο του Βούδα, τα μεγάλα αυτιά του και τα τοξωτά του φρύδια. Έτσι, οι πτυχώσεις στον χιτώνα του μόνο φυσικές δεν μοιάζουν καθώς είναι σκαλισμένες σχεδιασμένες παράλληλες η μία με την άλλη.

Κάτι που μου αρέσει παρατηρώντας το άγαλμα, είναι και η κυματοειδής συμμετρία του, όπως και η συνολική εικόνα μιας κοίλης καμπύλης βλέποντάς το από μπροστά, καθώς παρά τους επιμέρους κυματισμούς του ώμου, της παλάμης και της άκρης του χιτώνος που δημιουργούν μικρές επιμέρους κυρτές καμπύλες, η συνολική κοίλη σιλουέτα που ξεκινά από το υπερυψωμένο πάνω σε ένα πορτοκαλί χρυσαφί προσκέφαλο παραμένει αισθητή προσδίδοντας αέρινη χάρη στο άγαλμα ενός θνήσκοντος. Αυτό άλλωστε είναι και ένα από τα βαθύτερα διδάγματα του Βουδισμού. Με την αισιόδοξη αυτή σκέψη και εικόνα αποχωρώ από το συγκρότημα του Φα Θατ Λουάνγκ για να συνεχίσω την περιήγησή μου στην λαοτινή πρωτεύουσα.