«Η <Ανώμαλη προσγείωση> τού 1950, ελαφρά παραλλαγμένη καί μέ τίτλο <Υπάρχει και Φιλότιμο>. Σάτιρα τών πολιτικών μας ηθών Σακελλάριου – Γιαννακόπουλου. Κραυγαλέα απαράδεκτο, σάν θέση. Προκλητικό γιά τήν ανευθυνότητα μέ τήν οποία θίγει ένα τόσο καυτό θέμα.
Σαθρή η βάση του (υπουργός αθώος κι ανυποψίαστος τής πολιτικής φαυλότητας!). Ακόμα πιό σαθρή η κατάληξή του (υπουργός τόσο τίμιος πού, ανακαλύπτοντας τήν φαυλότητα, παραιτείται!).
Σατιρίζονται τσουχτερά τά ήθη τής πολιτικής ζωής – βγαίνει τό άχτι τού κοσμάκη μέ τό γέλιο – αλλ’ οι ένοχοι αποκρύπτονται.

Αντί σάτιρας, κήρυγμα

Ένα επιθεωρησιακό σκετσάκι σέ δύο εικόνες. Στηρίζεται σ’ απίθανη βάση. Άν δέν τήν δεχτείς, καταρρέει εκ βάθρων. Δραματουργικά, τελειώνει στή Β’ πράξη. Η τρίτη ανύπαρκτη, άλλο παραμύθι: αντί σάτιρας, κήρυγμα. Κυριαρχικός ο ρόλος τής μούντζας! Μούντζες μέ τά δυό χέρια, ενίοτε καί μέ τά πόδια! Ο Κωνσταντάρας βγάζει γέλιο μέ μπαλαφαριές».

[Θεατρική κριτική στην στήλη «ΑΘΗΝΑΪΚΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΕΣ» της δίμηνης θεατρικής επιθεώρησης «ΘΕΑΤΡΟ». Τεύχος 18, Νοέμβρης – Δεκέμβρης 1964, σελ. 81]