Ιούλιος 2005. Νωρίς το απόγευμα. Ετοιμάζομαι να ξεκινήσω οδικώς από το Κυότο στην Ναγκόγια, διανύοντας μια απόσταση 132 χιλιομέτρων (106 χιλιόμετρα στην ευθεία). Τελευταίος σταθμός της περιήγησής μου στην πόλη πριν αναχωρήσω, είναι ο βουδιστικός ναός Κιγιομίζου, κομμάτι της αρχαίας πόλης του Κυότο που αποτελεί μαζί με άλλα μνημεία της τόπο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO.
Ο ναός βρίσκεται στο Χιγκασιγιάμα, ένα από τα επτά διαμερίσματα της πόλης. Χιγκασιγιάμα-κου θα πει στα ιαπωνικά «Ανατολικό Βουνό» καθώς βρίσκεται σε λοφώδη περιοχή στα ανατολικά της πόλης. Η ευρύτερη περιοχή εδώ είναι από τις πιο καλοδιατηρημένες στην πόλη, με στενούς δρόμους και παραδοσιακά καταστήματα, αποπνέοντας ακόμη κάτι από την ατμόσφαιρα της παλιάς πρωτεύουσας. Αρκετά καφέ και εστιατόρια είναι γεμάτα εδώ και αιώνες από προσκυνητές, αλλά και επισκέπτες. Οι ξένοι ταξιδιώτες συνηθίζουν να έρχονται σε αυτήν την περιοχή που διαθέτει καταστήματα με παραδοσιακά πήλινα, χειροτεχνήματα, αναμνηστικά για τουρίστες, αλλά και τοπική κουζίνα και γλυκά. Είναι επίσης περίφημη και για τα «οτσάγια», τα λεγόμενα «τεϊοποτεία» όπου όμως, παρά την ονομασία τους, δεν προσφέρεται σε αυτά τσάι, αλλά διασκέδαση με τις γκέισες σε ένα περιβάλλον μινιμαλιστικής μεν αλλά υψηλής αισθητικής διακόσμησης.
Κατευθύνομαι γρήγορα προς το συγκρότημα του ναού, καθώς στις 6 το απόγευμα κλείνει. Το πρώτο κτίσμα που συναντώ μπαίνοντας, είναι η πύλη Νίο-μον. Αυτή είναι η είσοδος στο συγκρότημα του ναού Κιγιομίζου, του «ναού του Εξαγνίζοντος Ύδατος». Περνάω ανάμεσα σε δύο αγάλματα λεόντων που κοιτάζουν το ένα το άλλο. Ανεβαίνω καμια εικοσαριά σκαλιά και στέκομαι να δω την διώροφη πύλη που από τις αναφορές της εποχής ξέρουμε σήμερα πως ανακατασκευάσθηκε περί το τέλος του 15ου αιώνα. Η κομψότητα και οι διακριτικές λεπτομέρειες στην αρχιτεκτονική της, εξηγούν αμέσως τον λόγο για τον οποίον αποτελεί σημαντική πολιτιστική κληρονομιά για την Ιαπωνία. Οι αρχές δείχνουν ιδιαίτερη φροντίδα, συμπεραίνω, καθώς πληροφορούμαι ότι πρόπερσι ολοκληρώθηκε ένα πρόγραμμα αποκατάστασής της, με το αποτέλεσμα να φαίνεται επιτυχημένο, καθώς η πύλη δείχνει σαν καινούργια. Πίσω από τα πράσινα καφασωτά στις δύο πλευρές της πύλης,υπάρχουν τα αγάλματα δύο νίο οι οποίοι προστατεύουν τις βουδιστικές θεότητες και τα κτίρια στον περίβολο. Στα αριστερά της είναι αδύνατο να μην προσέξεις το δένδρο ούμε, ένα είδος ιαπωνικής βερικοκιάς που όταν ανθίζει δίνει έναν ρόδινο τόνο στο φόντο, θέαμα που φαντάζομαι θα είναι πολύ πιο συναρπαστικό από το σκέτο πράσινο φύλλωμα που βλέπω σήμερα. Τουλάχιστον θα προλάβω, ελπίζω, τελειώνοντας την περιήγηση να προλάβω τα φώτα αναμμένα. Η Νίο-μον γίνεται ακόμη πιο εντυπωσιακή την νύχτα, όταν φωτίζονται με διακριτικά φώτα τα σκαλιά, η οροφή η οποία αντανακλά το κοκκινοπορτοκαλί χρώμα της και το εσωτερικό των καφασωτών που καθιστούν ευδιάκριτους τους δύο φύλακες.
Η θέα, αφού έχω ανεβεί όχι μόνο τα σκαλοπάτια προς την πύλη, αλλά και τα σκαλοπάτια πίσω από αυτήν είναι εντυπωσιακή καθώς μπροστά μου απλώνεται η πόλη του Κυότο με φόντο τα βουνά στο βάθος.
Περνώντας την πύλη, φαίνεται το καμπαναριό, το οποίο περιλαμβάνει μια καμπάνα βάρους 2,3 τόνων που τοποθετήθηκε το 1478 και η οποία περιβάλλεται από ένα πορτοκαλοκόκκινο, όπως και το χρώμα της πύλης, περίπτερο.
Κατευθυνόμενος προς τα δεξιά, πλησιάζω την ύψους 31 μέτρων παγόδα Κιγιομίζου, την Κιγιομίζου-ντέρα. Χτίστηκε το 780 και με βάση μια πινακίδα που ανακαλύφθηκε τα τελευταία χρόνια, μάθαμε ότι ολόκληρο το συγκρότημα κατασκευάσθηκε στις 4 Μαΐου 1500, ενώ η παγόδα, η οποία φιλοξενεί την θεότητα Κογιάσου Κάν’νον, ξαναχτίστηκε το 1632. Μπροστά της, κάτω από το ύψωμα όπου είναι χτισμένη, βρίσκεται μια σειρά από κερασιές. Και αυτές είναι απλώς πράσινες αυτόν τον καιρό, καμία σχέση δηλαδή με το ροδόλευκο χρώμα που παίρνουν την άνοιξη και το κόκκινο της φωτιάς το φθινόπωρο. Η παγόδα πάντως, όπως και η πύλη, είναι κι αυτή ακόμη πιο εντυπωσιακή την νύχτα όταν φωτίζεται. Δίπλα στην είσοδο υπάρχουν και άλλα μικρότερα κτίσματα, μια τριώροφη παγόδα, πύλες και η αφιερωμένη στην μητέρα του Βούδα αίθουσα Ζουιγκούντο, όπου μια μαύρη βάση συμβολίζει τον ομφαλό της μητέρας.
Η χτισμένη σε ύψος 13 μέτρων από το έδαφος ξύλινη υπερυψωμένη κύρια αίθουσα του ναού, η οποία είναι στερεωμένη πάνω σε 139 ξύλινους κίονες που στήθηκαν χωρίς χρήση καρφιών, αλλά με σφήνες, το Χόντο, ξαναχτίστηκε το 1633 υπό τις διαταγές του τρίτου Τοτουγκάβα σογκούν, Ιεμίτσου και θεωρείται εθνικός θησαυρός. Σε αυτήν βρίσκονται η κύρια παράσταση του Βούδα μαζί με άλλες εικόνες. Η βεράντα στην οποία οδηγεί η αίθουσα, χρησιμεύει και ως πίστα για παραδοσιακούς χορούς της Ιαπωνικής Αυλής, ενώ από αυτήν φαίνεται μια μικρότερη βερσιόν του Χόντο, το Όκου-νο-ιν που ξαναχτίστηκε το 1633. Κοντά σε αυτόν βρίσκονται αίθουσες αφιερωμένες στον Βούδα και μία με 200 πέτρινα αγάλματα του Τζίζο, του προστάτη των παιδιών και των ταξιδιωτών. Κοντά του βρίσκεται και ο ναΐσκος Τζίσου που είναι αφιερωμένος στην θεότητα του έρωτα και του ταιριάσματος. Η λαϊκή πίστη λέει πως αν καταφέρεις να περπατήσεις από την μία πέτρα που βρίσκεται μπροστά του μέχρι την άλλη, σε απόσταση 18 μέτρων με τα μάτια κλειστά χωρίς να χάσεις τον δρόμο, θα έχεις καλή τύχη στον έρωτα. Πέτρινα σκαλιά που ξεκινούν από την κύρια αίθουσα, κατεβαίνουν περιβαλλόμενα από πρασινάδα και δένδρα, προς μία δεξαμενή όπου μέσα από τρία κανάλια που εξέχουν από μια πέτρινη αψίδα, πέφτουν τα νερά του καταρράκτη Οτόβα. Οι επισκέπτες κρατούν μακριά κοντάρια στην άλλη άκρη των οποίων έχουν κύπελλα και μαζεύουν νερό να πιούν. Κάθε κανάλι πιστεύεται πως βγάζει νερό με διαφορετική ευεργεσία το καθένα, που σχετίζονται με την μακροζωία, την μάθηση και τον έρωτα.
Οι τελευταίες εικόνες που αποκομίζω από το Κιγιομίζου, ολοκληρώνουν μια σειρά εξαιρετικών εντυπώσεων που μου αφήνει το Κυότο.

Κείμενο – φωτογραφία: Zalmoxis