Το πρώτο αξιοθέατο που επισκέφθηκα στην Μανάγκουα, ήταν ένα από τα πιο εικονικά μνημεία της πόλης, η Concha Acustica, το»Ακουστικό Κοχύλι», το οποίο υπήρξε και αρχιτεκτονικό σύμβολό της. Με εντυπωσίασε με το ιδιαίτερο σχήμα του που θύμιζε κάτι ανάμεσα σε κύματα και σε φλόγες, με τα 23 μέτρα ύψος του και με την τοποθεσία του απέναντι από την κατεστραμμένη από τον σεισμό του 1972 με τους 6.000 νεκρούς, τους 20.000 τραυματίες και τους 250.000 άστεγους, μητρόπολη, στην κεντρική πλατεία της παλιάς πόλης, την Plaza de la Fe, «Πλατεία της Πίστης». Για πολλούς ήταν το ορόσημο του κέντρου της νικαραγουανής πρωτεύουσας από τον Ιανουάριο του 2005 οπότε εγκαινιάσθηκε παρουσία 100.000 κόσμου. Το Κοχύλι χρησιμοποιήθηκε για όλους τους τύπους παραστάσεων, συναυλίες, χορό, κλασσική μουσική, ακόμη και για ομιλίες. Η κατασκευή, τα υλικά και το σχήμα του επέτρεπαν την ηχητική αντανάκλαση τόσο προς την πλατεία, όσο και προς την σκηνή. Σχεδιαστικά δε, ήταν ένα από τα πιο σύγχρονα μνημεία σε ολόκληρη την Κεντρική Αμερική. Χτίστηκε με πρωτοβουλία του δημάρχου της πόλης Herty Lewites, ο οποίος ήταν ένας από τους αντάρτες Σαντινίστας που ανέτρεψαν το 1979 τον δικτάτορα Σομόζα. Με τον καιρό διαφώνησε με τον επικεφαλής της οργάνωσης Ντανιέλ Ορτέγκα και ίδρυσε το «Κίνημα για την Αναβίωση των Σαντινίστας».

Το 2014, η 63χρονη τότε πρώτη κυρία της Νικαράγουα Ροσάριο Μουρίγιο, γνωστή για πολλές ιδιότητές της, διακοσμήτρια εσωτερικού χώρου, σύζυγος του προέδρου Ντανιέλ Ορτέγκα, πρώτη κυρία, υπεύθυνη επικοινωνίας του προέδρου, ποιήτρια και αντιπρόεδρος τρία χρόνια αργότερα της χώρας, έγινε γνωστή και για έναν ακόμη λόγο. Τις ατυχείς και εκδικητικές παρεμβάσεις της σε μνημεία της πόλης. Έστηνε για παράδειγμα προπαγανδιστικά πορτραίτα του Ούγο Τσάβεζ κατεδαφίζοντας μνημεία της πρωτεύουσας, στα οποία είχαν επενδυθεί εκατομμύρια δολάρια. Έτσι, στις αρχές Μαΐου του 2014 κατέστρεψε και ένα από τα πιο εικονικά μνημεία της πόλης, την Concha Acustica («Ακουστικό Κοχύλι»).

Κατέστρεψε και άλλα μνημεία που αναγέρθηκαν επί δημαρχίας του Herty Lewites ο οποίος ήταν ο ανταγωνιστής του Ορτέγκα για την προεδρία ώσπου πέθανε από έμφραγμα παραμονές των εκλογών του 2006 για να πετύχει ο τελευταίος μια απροσδόκητα εύκολη νίκη. Η κυβέρνηση Ορτέγκα, επιστρατεύοντας ανυπόστατες προφάσεις, ισχυρίστηκε πως το αξίας 850.000 δολαρίων κτίσμα δεν  ήταν ασφαλές σε έναν πιθανό σεισμό και ότι δεν έβγαζε και ήχο. Έτσι, μέσα σε 6 ημέρες, τον Μάιο του 2014, ισοπεδώθηκε. Η κατεδάφισή του όμως θεωρήθηκε πολιτικό «φάουλ».

Δίκαια αισθάνθηκε πικραμένος και αγανακτισμένος ο 76χρονος τότε αρχιτέκτονας δημιουργός του Glen Small, ο οποίος ισχυρίστηκε πως το Κοχύλι και αποτελούσε σύμβολο μιας νέας εποχής της χώρας και αγαπήθηκε από τον κόσμο και πάντως μόνο το ότι δεν έβγαζε ήχο δεν μπορούσε να ισχυρισθεί κάποιος ως επιχείρημα. Ο Small, ο οποίος υπήρξε επί 22 χρόνια καθηγητής στο Southern California Institute of Architecture, επισκέφθηκε για πρώτη φορά την Νικαράγουα το 1986, ενθουσιασμένος από την ιδέα να συμβάλει σε μια δημοκρατική Σοσιαλιστική χώρα. Πήρε Νικαραγουανή σύζυγο και εργάσθηκε σε διάφορα έργα που του ανέθεσε ο τότε δήμαρχος Herty Lewites. Παρέδωσε στον τελευταίο ένα master plan για το πώς θα μπορούσε να μεταμορφωθεί η Μανάγκουα σε μια σύγχρονη πόλη. Το 2005 ο Lewites του ανέθεσε να σχεδιάσει μία υπαίθρια σκηνή συναυλιών με ελεύθερη πρόσβαση στους πολίτες. Ο Small εμπνεύσθηκε το σχήμα του Κοχυλιού από τα ηφαίστεια ολόγυρα στο φόντο της πόλης, με φλόγες να αναπηδούν από αυτά.

Την ίδια τύχη είχε και ένα θαυμάσιο σιντριβάνι που είχε φιλοτεχνήσει ο Small. Κατεδαφίστηκε για ρεβανσιστικούς λόγους και για να βάλει στην θέση του η πρώτη κυρία – διακοσμήτρια ένα πολύχρωμο προσωπολατρικό πορτραίτο του Ούγο Τσάβεζ πλαισιωμένο από δύο κιτς κίτρινα δένδρα που περισσότερο παραπέμπουν σε παιδότοπο.

Κείμενο- φωτογραφία: Zalmoxis