Τρίτη 14 Μαρτίου 2017, λίγο με τις 9μμ. Η πρώτη μου γνωριμία με το Μασκάτ μου έχει αφήσει ως τώρα τις καλύτερες εντυπώσεις. Η πόλη με έχει γοητεύσει τόσο, ώστε παρότι ξεκίνησα άυπνος τα χαράματα από το Κουβέιτ με ενδιάμεσο σταθμό το Μπαχρέιν για να έλθω στο Οράν, και παρότι με το που έφτασα έκανα μια διαδρομή 4 ωρών κατά μήκος της παραλιακής, συνεχίζω να την περπατώ. Έχοντας ήδη θαυμάσει το ηλιοβασίλεμα με ένα μαγευτικό φόντο που συνθέτουν η παραδοσιακή Μάτρα, μια παλιά ιστορική «πόλη μέσα στην πόλη», το λιμάνι, η κορνίς, οι πύργοι πάνω στους βράχους και οι φοίνικες κατά μήκος της παραλιακής, συνεχίζω την βόλτα μου περπατώντας στο Ρούβι. Μου δίνεται έτσι η ευκαιρία να παρατηρήσω τα μνημεία και την αρχιτεκτονική των κτιρίων στο οικονομικό και επιχειρηματικό κέντρο της πόλης μέσα στην ησυχία της νύχτας και να αφήσω για αύριο το πρωί την επαφή με τους ρυθμούς και τον καθημερινό παλμό της περιοχής. Αφήνοντας την Μάτρα, στο υψηλότερο σημείο της οποίας έχω καταλύσει, κατεβαίνω την Μάτρα Χάι Στρήτ προς τα Νότια. Η άλλη κατηφορική της πλευρά προς τα Βόρεια οδηγεί κατευθείαν στην νότια πύλη του κεντρικού παζαριού, του «σουκ» της πόλης. Στην ουσία είναι ένας δρόμος που συνδέει με περπάτημα μισής ώρας την παραλιακή, την κορνίς όπου βρίσκεται η βόρεια πύλη του σουκ, με το Ρούβι.

Ο εντονότερος όσο προχωρώ προς τα νότια φωτισμός των κτιρίων μαζί με μια σταδιακή εμφάνιση όλο και πιο επιβλητικών προσόψεων με βεβαιώνουν ότι κατευθύνομαι προς το κέντρο. Επιτέλους, μιας και είχα «αγριευτεί» με την ερημιά στους δρόμους μιας άγνωστης πόλης. Στρίβω στην Μαρκζί Μάτρα Αλ Τιτζάρι για να διαπιστώσω πως η οδός αυτή είναι γεμάτη τράπεζες, όπως η QNB, η Βank Dhofar ή η HSBC. Μία ακόμη διαπίστωση που κάνω είναι πως ακόμη και οι ρεκλάμες των τοπικών τραπεζών μπορούν να χρησιμεύσουν ως καθρέφτης των ηθών και των ιδιόμορφων συντηρητικών κοινωνικών συνθηκών που επικρατούν στις χώρες της Αραβικής Χερσονήσου, όπως είναι αυτές που διαφημίζουν το «ladies banking», έναν θεσμό που τον συναντά κανείς και στα Εμιράτα, την Σαουδική Αραβία ή ακόμη και στο Πακιστάν.

Στο σημείο όπου η  Μαρκζί Μάτρα Αλ Τιτζάρι συναντά την οδό Αλ Τζάμι, αντικρίζω έναν φωτισμένο πύργο – ρολόι. Ακριβώς πίσω του διακρίνεται ένα συμπαγές κτίριο, στο πολύ συνηθισμένο στην πόλη ανοικτό μπεζ χρώμα της άμμου, το Εμπορικό Επιμελητήριο του Μάσκατ και αριστερά από αυτό το ξενοδοχείο Σέρατον που με 53 μέτρα ύψος και 14 πατώματα είναι το υψηλότερο κτίριο της χώρας. Και προφανώς θα παραμείνει το υψηλότερο, καθώς με διάταγμα που υπέγραψε ο σουλτάνος, κανένα κτίριο δεν επιτρέπεται να χτιστεί με περισσότερους από 12 ορόφους. Ο Καμπούς μπιν Σαΐντ ο οποίος κυβερνά ως απόλυτος μονάρχης από το 1970, έχοντας ενστερνισθεί οικολογικές απόψεις, είναι της άποψης πως η χώρα είναι αραιοκατοικημένη και ως εκ τούτου δεν έχει ανάγκη για ψηλά κτίρια όπως στις γειτονικές χώρες. Κάτι τέτοιο, όπως λέει, θα αλλοιώσει τον παραδοσιακό αραβικό χαρακτήρα της χώρας.

Πλησιάζοντας τον πύργο, το Μπουρτζ Αλ Σάχγουα, ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα μνημεία της πόλης το οποίο στήθηκε προς τιμήν της 25ης επετείου της «Αναγέννησης» του Ομάν και για να υποδηλώσει την προσήλωση του σουλτανάτου στον εκσυγχρονισμό και την πρόοδο, βλέπω επιτέλους κόσμο. Ως τώρα είχα δει μόνο καναν δυο ντόπιους να σηκώνουν λεφτά από ΑΤΜ και ένα ταξιδιωτικό γραφείο με 2-3 υπαλλήλους που ήταν ακόμη ανοιχτό.

Παρατηρώ τον πύργο, ο οποίος στήθηκε για την 25η επέτειο της «Ομανικής Αναγέννησης,» της ημέρας δηλαδή που ανέβηκε στον θρόνο ο σουλτάνος Καμπούς (23 Ιουλίου 1970). Έχει ύψος 50 μέτρων και πρόκειται ουσιαστικά για έναν κίονα στο χρώμα της άμμου με σκαλισμένα, με επιδεξιότητα και λεπτοδουλειά αραβουργήματος, γεωμετρικά σχέδια στην βάση του και κάτω από το κιονόκρανο. Πάνω στο τελευταίο έχει τοποθετηθεί ένα ρολόι μέσα σε πορφυρό πλαίσιο και στην κορυφή δεσπόζει ένας μικρός μπλε τρούλλος με τύμπανα και αυτά στο χρώμα της άμμου. Ο πύργος περιστοιχίζεται από ομοιόχρωμες αψίδες όπως επίσης ομοιόχρωμο, σε αποχρώσεις της άμμου, είναι και το κτίριο του επιμελητηρίου. Δίπλα σε αυτό, φαίνεται σε μπλε χρώμα το Σέρατον. Το μέρος είναι γαλήνιο και εξωτικό. Γύρω από το ρολόι έχουν φυτευτεί γρασίδι και επιμελώς κλαδεμένα δένδρα, καθώς και κόκκινα λουλούδια. Το τοπικό στοιχείο τονίζονται με τις τοξωτές αψίδες  ολόγυρα, ένα σιντριβάνι στα αριστερά και το φόντο στο βάθος της κορυφογραμμής που σχηματίζουν οι βραχώδεις λόφοι. Ακόμη περισσότερο δε, το τοπικό στοιχείο τονίζεται στην τοιχογραφία που έχει φιλοτεχνηθεί στο βάθρο του πύργου και η οποία αναπαριστά παραδοσιακά θέματα του Ομάν, από το χαρακτηριστικό κυρτό εγχειρίδιο, μέχρι κάστρα, τρούλους, αψίδες και μιναρέδες. Όλος ο πύργος μαζί με το βάθρο πατούν πάνω σε μια μαρμάρινη πλατφόρμα στην οποία οδηγούν 6 σκαλιά τα οποία χρησιμεύουν και ως καθίσματα για ντόπιους που έχουν έλθει εδώ αναζητώντας δροσιά και ένα ευχάριστο περιβάλλον. Πιο δίπλα, μικρά παιδιά παίζουν κρυφτό πίσω και ανάμεσα στις πλαϊνές αψίδες που πλαισιώνουν τον πύργο. Και αυτό όμως το κάνουν αθόρυβα. Τίποτε δεν λέει ναδιακόψει την ησυχία ολόγυρα.

Φωτογραφίζω το ρολόι με φόντο το σχεδόν γεμάτο φωτεινό φεγγάρι -προχθές Κυριακή είχαμε πανσέληνο- και παίρνω τον δρόμο προς το ξενοδοχείο. Έχω να ξυπνήσω νωρίς αύριο με πλάνο για ολοήμερο περπάτημα, με αφετηρία την Μάτρα, πρώτη στάση  στο Ρούβι και στην συνέχεια Αλ Χουμρίγια, Αλ Γουάντι Αλ Καμπίρ, Αλ Μπουστάν, Χαραμίλ, Σιντάμπ, Παλιό Μάσκατ, Καλμπούχ και από εκεί περνώντας από το σουκ πίσω στην Μάτρα.

Κείμενο – Φωτογραφία: Zalmoxis