Ένα χέρι κρατά ένα φύλλο φοινικιάς. Γλυπτό σε διασταύρωση της Western Highway που συνδέει το Μπελίζ Σίτυ με τα σύνορα της Γουατεμάλας.

Κυριακή 4  Μαρτίου 2007. Αξημέρωτα, στις 5:30, παίρνω το πρώτο λεωφορείο της Linea Dorada από την παλιά Φλόρες, μια πόλη χτισμένη σε ένα νησί της λίμνης Πετέν Ιτζά, στον Βορρά της Γουατεμάλας, με προορισμό το Μπελίζ, την πρώην Βρετανική Ονδούρα. Μπροστά μου έχω 235 χιλιόμετρα ταξίδι, γύρω στις 5 ώρες με κατεύθυνση ανατολικά, για το Μπελίζ Σίτυ, την παλιά πρωτεύουσα της χώρας. Κάτι οι νυχτερινές φωτογραφίες της έκλειψης σελήνης που ήταν ολοκάθαρα θεατή, κάτι οι ουκ ολίγες μπύρες που ήπια με μια πολυεθνική παρέα ταξιδιωτών που γνωριστήκαμε στην Φλόρες τα προηγούμενα βράδια, η νύστα τέτοια ώρα δεν έλεγε να με εγκαταλείψει.

Η διαδρομή είναι ευχάριστη με πλήθος παραστάσεων που σπάνε το πράσινο της φύσης και το γαλάζιο των ποταμών, χρώματα τα οποία κυριαρχούν ως θέαμα από το παράθυρο του λεωφορείου. Παίρνουμε την εθνική οδό CA13. Πολύ σύντομα περνάμε  στα αριστερά μας τον ποταμό Xuanantunich τον οποίο ένα φέρυ ετοιμάζεται να διασχίσει. Στα δεξιά μας διακρίνω στο βάθος τρεις λίμνες και ένα καμπ για τρέκκερς που έρχονται κυρίως από την Φλόρες και το Μπελίζ Σίτυ. Το πράσινο σπάνε στην συνέχεια ξενοδοχεία, εστιατόρια, σχολεία Αντβεντιστών, ένα καζίνο, το πανεπιστήμιο Γκάλεν στα αριστερά μας και η αγγλικανική εκκλησία της Αγίας Χίλντα. Έχοντας τον ποταμό Μπελίζ για κάμποση ώρα παράλληλα στην διαδρομή μας, θέαμα που σε συνδυασμό με το απέραντο πράσινο ένιωθα να με γαληνεύει, κάποια στιγμή μια πινακίδα δείχνει προς τα δεξιά ένα κάμπινγκ λίγο μετά από ένα καταφύγιο πιθήκων.

Ο κόσμος εδώ πρέπει να είναι αρκετά θρήσκος αν κρίνω από τις εκκλησίες και το ότι περνάμε από κωμοπόλεις και χωριά με ονόματα αγίων όπως Σαν Ιγνάσιο ή Σαν Χοσέ. Κάποια στιγμή περνάμε και δίπλα από έναν ζωολογικό κήπο.

Όχι πολύ αργότερα περνάμε από την τέταρτη γέφυρα ποταμών, μετά την πρώτη λίγο μετά την αναχώρηση και την δεύτερη στον ποταμό Μοπάν, πριν περάσουμε τα σύνορα.

Πρέπει να έχουν περάσει περί τις 4 ώρες όταν το λεωφορείο περνά από μια διασταύρωση. Μου δίνεται η ευκαιρία να φωτογραφήσω ένα τεράστιο γλυπτό στην κυκλική νησίδα της διασταύρωσης. Παριστάνει μια όρθια αριστερή παλάμη που κρατά ένα φύλλο φοινικιάς. Ο συμβολισμός του γλυπτού είναι ο σεβασμός και η προστασία της φύσης και των φυσικών πηγών του Μπελίζ. Στα δεξιά της διασταύρωσης, η Faber Road που οδηγεί σε δύο εκκλησίες, την Εκκλησία της Ζωής και λίγο μετά την εκκλησία τους Όρους των Ελαιών των Αντβεντιστών της 7ης Ημέρας. Στα αριστερά η Belmopan Street οδηγεί προς την Northern Highway.

Συνεχίζουμε την Western Highway, η οποία το 2012 μετονομάσθηκε σε George Price Highway, από το όνομα του ελευθερωτή της χώρας. Ο George Price γεννήθηκε στις 15 Ιανουαρίου 1919 και πέθανε στις 19 Σεπτεμβρίου 2011 σε ηλικία 92 χρονών και είχε κράτησει το τιμόνι της χώρας από το 1961 οπότε έγινε κυβερνήτης της Βρετανικής Ονδούρας ως το 1993. Σε αυτά τα 32 χρόνια έγινε ακόμη πρωθυπουργός της Βρετανικής Ονδούρας το 1964, κυβερνήτης του Μπελίζ το 1973 και πρώτος πρωθυπουργός του ανεξάρτητου Μπελίζ ως αρχηγός του PUP, του People’s United Party, αξίωμα που κράτησε ως το 1993 με εξαίρεση την πενταετία 1984 – 1989 που βρέθηκε στην αντιπολίτευση.

Η τελευταία ώρα της διαδρομής έχει πια πιο πυκνά αστικά τοπία και η προέκταση της Western Highway γίνεται Cemetery Road. Μετά απο λίγο περνάμε και την 5η κατά σειρά γέφυρα και ο ίδιος δρόμος ως Orange Streer οδηγεί προς το San Pedro Express Water Taxi. Αυτό θα με πάει στο San Pedro, το νησί που έκανε παγκοσμίως γνωστό παγκοσμίως η Madonna με το «La Isla Bonita».

Κείμενο – Φωτογραφία: Zalmoxis.