Μάρτιος 2007. Η δεύτερη χώρα που επισκέπτομαι μετά την Κόστα Ρίκα στο ταξίδι μου στην Κεντρική Αμερική είναι η Νικαράγουα. Έχοντας επισκεφτεί τις προηγούμενες ημέρες την πρωτεύουσα Μανάγκουα, το»Μαργαριτάρι του Βορρά» Ματαγκάλπα και την παλαιότερη αποικιακή πόλη στην ενδοχώρα της αμερικανικής ηπείρου Γρενάδα, άφησα για τελευταίο προορισμό στην χώρα πριν συνεχίσω το ταξίδι μου στην Ονδούρα, την Λεόν.

Η διαδρομή με το minibus, με εισιτήριο απροσδόκητα φθηνό -κάτι λιγότερο από 2 ευρώ- από τον σταθμό UCA της Μανάγκουα, προσφέρει εξαιρετική θέα στο μεγαλύτερο μέρος της διάρκειάς της, με εναλλαγές πράσινου και βουνών, όπως το ηφαίστειο Μομοτόμπο στο βάθος, καθώς και την λίμνη Μανάγκουα. 

Φθάνοντας στην Λεόν, βορειοδυτικά της Μανάγκουα και σε απόσταση 25 χιλιομέτρων από τον Ειρηνικό, ξεκινώ την περιπλάνησή μου από τις 17 στον αριθμό αποικιακού ρυθμού εκκλησίες της πόλης. Συνολικά η Λεόν έχει τις περισσότερους σε σχέση με τον πληθυσμό ναούς της Κεντρικής Αμερικής.

Περπατώντας στην πόλη περνάω από το πάρκο San Juan de Dios, στα όρια μεταξύ του ασφαλούς και του επικίνδυνου τμήματος της Λεόν και στο τέρμα του αντικρίζω την εκκλησία που έδωσε το όνομά της στο πάρκο. Από μακριά μου φαίνεται απωθητικά γκρίζα. Πλησιάζοντας όμως, αρχίζω να βλέπω καθαρότερα τις λεπτομέρειες της πρόσοψης και την αρχιτεκτονική του ναού με το χαρακτηριστικό στιβαρό καμπαναριό που είναι με πρώτη ματιά σαν ένας πυργίσκος με τρούλλο ενσωματωμένος στο κύριο οικοδόμημα, και οι εντυπώσεις μου γίνονται σιγά σιγά καλύτερες.

Ανεβαίνω τα λιγοστά σκαλιά της υπερυψωμένης πλατφόρμας όπου πατάει η εκκλησία και η οποία αποτελεί μόνη της ένα οικοδομικό τετράγωνο σαν νησίδα ανάμεσα σε δρόμους και διαβαίνω την είσοδο την οποία περιστοιχίζουν δύο πανύψηλοι κίονες.

Στο εσωτερικό του ναού, ο οποίος χτίστηκε το 1625 για να επανοικοδομηθεί το 1860, κυριαρχούν φωτεινοί τόνοι του λευκού και του χρυσού που έρχονται σε έντονη αντίθεση με το μουντό γκρίζο και το ξεβαμμένο άσπρο εξωτερικά. Μπαίνοντας, δύο ανεμιστήρες οροφής προκαλούν ένα δροσερό αέρα. Η αίσθηση είναι ευχάριστη παρότι έξω δεν έχει ζέστη. Άλλωστε, μία από τις ονομασίες της Λεόν είναι Η Πόλη της Διαρκούς Άνοιξης. Η θερμοκρασία κυμαίνεται όλο τον χρόνο στους 25 με 27 βαθμούς. Οκτώ λευκές κολώνες, από 4 σε κάθε πλευρά οδηγούν προς το ιερό. Ανάμεσά τους έχουν τοποθετηθεί εξίσου φωτεινά κόκκινα μακρόστενα στασίδια.  Δεξιά στο βάθος δεσπόζει ο υπερυψωμένος ποιμαντορικός θρόνος ενώ και από τις δύο πλευρές υπάρχουν θύρες. Προχωρώντας προς τον βωμό, 3 κομψά διακοσμημένα ψηλά ανθοδοχεία είναι παραταγμένα το ένα δίπλα στο άλλο. Ο βωμός στο βάθος σε λευκό και χρυσό φόντο και αυτός είναι πανύψηλος και επιβλητικός. Η δε οροφή χαρακτηρίζεται από λιτή κομψότητα με 4 πράσινα παραλληλόγραμμα πλαίσια διακοσμημένα με τεράστια αστέρια και σταυροειδή σχήματα.

Μετά από 20 λεπτά βγαίνω να συνεχίσω την περιπλάνησή μου, και την γαλήνια ησυχία στο εσωτερικό του ναού, κατευθυνόμενος στον διπλής κατεύθυνσης δρόμο αριστερά της εξόδου, ο ήχος της πόλης ανεβάζει και τους ρυθμούς μου. Το βήμα μου επιταχύνεται για να προλάβω όσο το δυνατόν περισσότερα αξιοθέατα.

Κείμενο – Φωτογραφία: Zalmoxis