Tο κτίριο της Συγκλήτου του Πανεπιστημίου του Μαντράς.

Μάρτιος 2008. Έχω κλείσει 1,5 μήνα σε αυτό το ταξίδι μου στην Ινδία και προτελευταίος σταθμός προτού αναχωρήσω για Μπανγκλαντές είναι το Τσεννάι ή Μαντράς όπως ονομαζόταν ως το 1996 η πόλη που ιδρύθηκε το 1639 και η οποία θεωρείται ως η «Πύλη του Ινδικού Νότου».
Αφήνοντας τις αποσκευές μου στο ξενοδοχείο, πρώτος προορισμός στην μεσημεριανή μου βόλτα είναι η Marina Beach η οποία βρέχεται από τον Κόλπο της Βεγγάλης. Με την ζέστη του μεσημεριού και την κούραση από τις συνεχείς μετακινήσεις μου όλον αυτόν τον 1,5 μήνα, το πρόγραμμά μου για σήμερα είναι χαλαρό και οι ρυθμοί νωχελικοί, οπότε η παραλία μου φαίνεται ιδανική επιλογή να ξεκινήσω την βόλτα μου. Βόλτα που δεν προβλέπεται σύντομη καθώς το μήκος της Marina Beach είναι 6,5 χιλιόμετρα, ολόκληρο από άμμο αποτελώντας έτσι την μεγαλύτερη σε μήκος φυσική αστική παραλία στον κόσμο.
Κανείς δεν κολυμπά, άλλωστε το κολύμπι απαγορεύεται καθώς είναι επικίνδυνο σε αυτά νερά, ωστόσο το πλήθος κόσμου που βλέπω περπατώντας από το Fort Saint George στον Βορρά μέχρι το Foreshore Estate στον Νότο το υπολογίζω σε πάνω από 30.000 κόσμο, ενδεχομένως –μιας και δεν είναι εύκολο να υπολογίσει κανείς με μεγάλη ακρίβεια το πλήθος σε μια τόσο μεγάλη έκταση- να φθάνει και τα 50.000 άτομα. Μεγάλο πλήθος, ακόμη και για μια πόλη 9 εκατομμυρίων όπως το Μαντράς.
Περνώντας την Wallajah Road, κατά μήκος της Marina Βeach, συναντώ ένα εντυπωσιακό κόκκινο κτίριο Ινδο-Σαρακήνικου ρυθμού. Πλησιάζω να δω περί τίνος πρόκειται. Είναι το κτίριο της Συγκλήτου του Πανεπιστημίου του Μαντράς που για μότο έχει το Doctrina Vim Promovet Insitam («Η Μάθηση Αναδεικνύει το Φυσικό ταλέντο»)
Κτίσθηκε μεταξύ του 1874 και του 1879 από τον Robert Chisholm, τον Λονδρέζο αρχιτέκτονα που ουσιαστικά εγκαινίασε τον Ινδο_Σαρακήνικο ρυθμό και έβαλε την υπογραφή του και σε άλλα ακόμη κτίρια του Μαντράς και γενικότερα του ινδικού Νότου, Αναγεννησιακού και Γοτθικού ρυθμού.
Εκτός του Ινδο-Σαρακήνικου ρυθμού, η Σύγκλητος διαθέτει και εμφανή Βυζαντινά στοιχεία.
Το εντυπωσιακό είναι πως παρότι το κτίριο βρίσκεται στον υποτροπικό Νότο της Ινδίας, με την χλωρίδα και το κλίμα της ινδικής υποηπείρου και την ζεστή υγρασία του Κόλπου της Βεγγάλης, τα γοτθικά και τα βυζαντινά αρχιτεκτονικά στοιχεία δεν μοιάζουν καθόλου παράταιρα.
Το επιβλητικό κτίριο είναι ταιριαστό και με την ιστορία του πανεπιστημίου, το οποίο είναι από τα παλαιότερα στην Ινδία καθώς ιδρύθηκε το 1857 και το μέγεθός του: 73 τμήματα 18 διαφορετικών σχολών με 109 συνδεδεμένα κολλέγια και 52 ερευνητικά κέντρα, με συνολικά 6 campuses στην πόλη τα οποία υποδέχονται σχεδόν 5.000 φοιτητές και πάνω από 3.000 μεταπτυχιακούς.