Henri Matisse, «Συνομιλία».

Η «Συνομιλία» είναι ένας πίνακας του Henri Matisse τον οποίον ο ζωγράφος δημιούργησε μεταξύ των ετών 1908 και 1912 και που φυλάσσεται στο μουσείο Ερμιτάζ της Αγίας Πετρούπολης. Απεικονίζει σε απλοποιημένες μινιμαλιστικές μορφές τον καλλιτέχνη και την σύζυγό του Amélie να κοιτάζουν ο ένας τον άλλον με έντονο μπλε φόντο με τεχνοκριτικούς να αναγνωρίζουν στην στάση των δύο σωμάτων την στήλη του βασιλιά Χαμπουραμπί στο Λούβρο.
Πρόκειται για ένα από τα πολλά έργα του Μatisse που αποκτήθηκαν στο Παρίσι από τη ρωσική συλλέκτη Sergei Shchukin. Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, η συλλογή Shchukin κατασχέθηκε και το 1948, αποδόθηκε στο κοινό μαζί με τη συλλογή Ivan Morozov, στο Μουσείο Πούσκιν Καλών Τεχνών της Μόσχας και το Μουσείο Ερμιτάζ στην Αγία Πετρούπολη.
Ο Matisse δημιούργησε την «Συνομιλία» σε μια φάση της σταδιοδρομίας του που είχε εγκαταλείψει τις αυθόρμητες πινελιές της περιόδου του φωβισμού του επιλέγοντας ένα πιο επίπεδο και διακοσμητικό ύφος και χρονικά συμπίπτει με τον γνωστό πίνακά του «Αρμονία σε Κόκκινο» που αρχικά σχεδίαζε να τον συνθέσει σε μπλε φόντο όπως την «Συνομιλία».
Ο πίνακας είναι μεγάλος, διαστάσεων 177×217 εκ. και δείχνει τον Matisse σε προφίλ να στέκεται ψηλόλιγνος και επιβλητικός αριστερά με ριγέ πιτζάμες, ενώ η σύζυγός του Amélie κάθεται στα δεξιά. Ο έντονα μπλε βαμμένος τοίχος πίσω τους διακόπτεται από ένα άνοιγμα παραθύρου προς το τοπίο ενός κήπου.
Σύμφωνα με τεχνοκριτικούς, ο πίνακας παρουσιάζει την πρώτη τους συνάντηση το 1897, όταν ο Matisse προειδοποίησε την μέλλουσα σύζυγό του ότι την αγαπούσε βαθύτατα όσο βαθύτατα -και ακόμη περισσότερο- αγαπούσε και την ζωγραφική.
Οι πιτζάμες που φορά ο Matisse ήταν της μόδας και φοριούνταν στην αρχή του 20ου αιώνα στην Γαλλία. Είχαν πρόσφατα εισαχθεί από την Ινδία όπου φοριούνταν από τους καλλιεργητές του τσαγιού και στην συνέχεια ο Matisse τις φορούσε στο ατελιέ του για ρούχα εργασίας.
Το ψυχρό μπλε φόντο, εκτός του ότι αναδεικνύει την σοβαρότητα της συζήτησης, αναδεικνύει ακόμη περισσότερο και το πράσινο σκηνικό του κήπου, χρώμα της γης και της ζωής με τα φωτεινά χρώματα και το «δένδρο της ζωής» που ενώνει το αρσενικό με το θηλυκό εκατέρωθεν. Μάλιστα, τα αρχέτυπα αρσενικό – θηλυκό αναδεικνύονται ακόμη περισσότερο από τις κάθετες γραμμές στην πιτζάμα του Matisse και τις καμπύλες στο σώμα της συζύγου του Amélie. Η δυαδικότητα αρσενικού θηλυκού και εσωτερικού – εξωτερικού χώρου συνδέεται και με τα κάγκελα του παραθύρου που χωρίζουν το μέσα από το έξω, το σκοτεινό φόντο από το φωτεινό και τον ζωγράφο από την σύζυγό του