Γκούσταφ Κλιμτ, Θάνατος και Ζωή.

Παρότι το έργο του «Θάνατος και Ζωή» απέσπασε το 1911 το πρώτο βραβείο στην Διεθνή Έκθεση Τέχνης της Ρώμης, ο συμβολιστής ζωγράφος Gustav Klimt χρειάστηκε άλλα 5 χρόνια για να παρουσιάσει στην τελική του μορφή αυτό το έργο. Κατά βάση μετέτρεψε σε αυτά τα 5 χρόνια το χρυσαφί φόντο σε γκρίζο και πρόσθεσε περισσότερη διακόσμηση στις φιγούρες του Θανάτου και της Ζωής. Ο Klimt ξεκίνησε τον πίνακα το 1908 και τον ολοκλήρωσε το 1916 σε ύφος art nouveau.
Η διαστάσεων 178×198 εκ. ελαιογραφία σε μουσαμά η οποία είναι και ένα από τα σημαντικότερα έργα του Klimt, χωρίζεται σε δύο μέρη. Στο αριστερό εμφανίζεται ο Θάνατος. Έχει την μορφή του Χάρου με ένα κρανίο που φαίνεται να σαρκάζει την ανθρωπότητα για κεφάλι και ο σκελετός, μια ψηλόλιγνη σιλουέτα, είναι ντυμένος με ένα σκούρο μπλε χιτώνα που φέρει σταυρούς και σύμβολα. Κρατά δε στα σκελετωμένα χέρια του ένα ρόπαλο. Ο ντυμένος σκελετός παραπέμπει ευθέως στις κατακόμβες του Καπουτσίνων στην Ρώμη και το Παλέρμο, καθώς και στα πένθιμα κέρινα ομοιώματα των σαβανωμένων Αυστριακών αυτοκρατόρων στην εκκλησία του Καπουτσίνων στην Βιέννη.
Στα δεξιά εμφανίζεται η Ζωή. Μία ομάδα γυναικών περιστοιχίζει ένα κρεβάτι με άνθη (μοτίβο που επαναλαμβάνεται και σε προηγούμενα έργα του Klimt όπως λ.χ. το «Φιλί» και η «Νεανίδα») και κρατά στα χέρια της ένα νεογέννητο. Ένας μυώδης άνδρας κρατά μία γυναίκα, ενώ μία μεγαλύτερης ηλικίας γυναίκα εμφανίζεται στο μέσον του πίνακα. Κυρίως όμως εμφανίζονται γυναίκες στην ηλικία της γονιμότητας και της δημιουργίας, παριστάνοντας έτσι την πηγή της ζωής, γυμνές όπως σε πολλά ακόμη έργα του Αυστριακού ζωγράφου και ημίγυμνες καλυπτόμενες πίσω από ένα ένδυμα με σχέδια και σύμβολα.
Ο Θάνατος είναι κεντρικό θέμα στους σύγχρονους του Klimt όπως ο Edvard Munch κι ο Egon Schiele. Ωστόσο, ο Klimt εισάγει ένα πρόσθετο στοιχείο, εκείνο της συμφιλίωσης και της ελπίδας για την ζωή η οποία αναγεννώμενη νικά τον θάνατο. Μάλιστα, η φαντασία του καλλιτέχνη, σε αντίθεση με άλλα έργα του δεν εστιάζει στην φυσική ένωση δύο σωμάτων αλλά στην προσδοκία πριν από αυτήν και στο αποτέλεσμα μετά. Αυτή η επιλογή του, της ένωσης σε διαδοχικούς χρόνους αντί για ένα φευγαλέο αγκάλιασμα νεανικών και όμορφων μορφών που εμφανίζεται σε άλλους πίνακες του ζωγράφου, καθιστά γαλήνιο το μήνυμα, αλλά και την ίδια την σύνθεση παρά το μακάβριο αριστερό μέρος της. Το ίδιο αισιόδοξη είναι και η παράσταση με όλες τις ηλικιακές ομάδες, από το μωρό μέχρι την γριά σε μια απεικόνιση όπου δεν τελειώνει ο κύκλος της ζωής. Ο Θάνατος στα αριστερά μπορεί να είναι σε θέση να σύρει τα άτομα από τη ζωή με τον μακάβριο χορό του, αλλά η ίδια η Ζωή, η ανθρωπότητα στο σύνολό της, θα ξεφύγει πάντα τον έλεγχό του. Γι αυτό και ο Κύκλος της Ζωής αποδίδεται με ποικίλα, υπέροχα, παστέλ χρώματα και κυκλικά στολίδια που τον κοσμούν σαν μια γιρλάντα.