5 Ιουλίου 1959: Ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής χαιρετά στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας τους ποδοσφαιριστές της Δόξας Δράμας.

Υπάρχουν τελικοί του κυπέλλου Ελλάδος που έμειναν αξέχαστοι λόγω της αμφίρροπης εξέλιξης και των πολλών γκολ (Ολυμπιακός – ΑΕΚ 4-4 στην παράταση και 15-14 στα πέναλτι το 2009, Ηρακλής-Ολυμπιακός 4-4  στην παράταση και 6-5 στα πέναλτι το 1976 ή Παναθηναϊκός – ΑΕΚ 3-3 στην παράταση και 4-2 στα πέναλτι το 1994). Όπως υπάρχουν τελικοί που έμειναν αξέχαστοι επειδή το κύπελλο κατέκτησαν ομάδες της επαρχίας (με πρώτη την Καστοριά να νικά  με 5-2 τον Ηρακλή το 1980 και να ακολουθεί η Λάρισα το 1985 με το 4-1 επί του ΠΑΟΚ το 1985). Όπως επίσης τελικοί που κρίθηκαν στο στρίψιμο ενός κέρματος με το οποίο ο Παναθηναϊκός πήρε το κύπελλο το 1969 απέναντι στον Ολυμπιακό.
Ένας από τους τελικούς όμως που πέρασαν στην ιστορία ήταν και εκείνος του 1958. Όχι τόσο για το αγωνιστικό του μέρος όσο για το εξωαγωνιστικό.
Το ημερολόγιο έδειχνε 5 Ιουλίου 1959 και ο αγώνας ήταν απογευματινός καθώς η ανυπαρξία ισχυρών προβολέων εκείνη την εποχή απαγόρευε την βραδινή τέλεση αγώνων. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής διήνυε την δεύτερη περίοδο της πρωθυπουργίας του, η πρώτη διήρκεσε από τις 6 Οκτωβρίου 1955 έως τις 5 Μαρτίου 1958 και η δεύτερη ξεκίνησε στις 17 Μαΐου 1958 μετά τις εκλογές της 11^ης Μαΐου του ίδιου έτους που διεξήχθησαν με υπηρεσιακό πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Γεωργακόπουλο και που έδωσαν στην ΕΡΕ ποσοστό 41,16% σχηματίζοντας αυτοδύναμη κυβέρνηση.
Πριν την έναρξη του αγώνα, ο οποίος διεξήχθη σε προχωρημένο καλοκαίρι (την προηγούμενη μάλιστα χρονιά ο τελικός είχε διεξαχθεί στις 30 Ιουλίου) ο πρωθυπουργός χαιρέτισε έναν έναν τους παραταγμένους παίκτες των δύο ομάδων.
Το πρώτο ημίχρονο έληξε ισόπαλο μηδέν μηδέν. Στο δεύτερο ημίχρονο όμως ένα μικρό θαύμα πήγε να συμβεί. Δύο λεπτά μετά την έναρξή του, η Δόξα Δράμας πέτυχε γκολ με τον Γεωργιάδη. Οι ελάχιστοι Δραμινοί πανηγύρισαν στις κερκίδες όπως πανηγύρισαν και οι παίκτες της Δόξας με τις δίχρωμες, λευκές και μαύρες φανέλες. Τότε συνέβη κάτι ανήκουστο για τα ποδοσφαιρικά δεδομένα. Οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού αντέδρασαν φωνάζοντας εν χορώ «έξω οι Βούλγαροι!».
Μακεδόνας ο ίδιος, ο Καραμανλής δίχως δεύτερη κουβέντα αποχώρησε επιδεικτικά από το γήπεδο αποδοκιμάζοντας την στάση των οπαδών του Ολυμπιακού.
Η Δράμα είχε περιέλθει στους Βουλγάρους κατά τον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο (Οκτώβριος 1912). Απελευθερώθηκε και ενώθηκε με το ελληνικό κράτος την 1^η Ιουλίου 1913 κατά την διάρκεια του Β’ Βαλκανικού Πολέμου. Κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο (το 1916) καταλήφθηκε ξανά από τους Βούλγαρους οι οποίοι αποχώρησαν το 1918, με την λήξη του πολέμου. Τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και κατά την περίοδο της Κατοχής, οι Βούλγαροι ξεκίνησαν συστηματική επιχείρηση εκβουλγαρισμού της περιοχής της Δράμας, η οποία συνάντησε όμως την σθεναρή αντίδραση των κατοίκων της. Στις 28 προς 29 Σεπτεμβρίου 1941 έλαβε χώρα η πρώτη μαζική εξέγερση στο ελλαδικό χώρο όταν εξεγέρθηκε ο λαός της Δράμας και των γύρω χωριών, με αποτέλεσμα στις 29 Σεπτεμβρίου 1941 οι βουλγαρικές δυνάμεις κατοχής να εκτελέσουν ομαδικά 3.000 πατριώτες στην πόλη της Δράμας, το Δοξάτο, την Χωριστή και την Προσοτσάνη, καθώς και στα χωριά Κύργια, Κουδούνια και Αδριανή, προτού εγκαταλείψουν οριστικά την Δράμα τον Οκτώβριο του 1944. Η ιστορία της πόλης όλα αυτά τα χρόνια, μεταξύ 1912 και 1944, έκανε ακόμη πιο ντροπιαστική την στάση των οπαδών του Ολυμπιακού.
Σήμερα, δεκαετίες μετά, μία ποδοσφαιρική ομάδα η οποία την περίοδο 2015 – 2016 αγωνιζόταν στην Τρίτη Εθνική Ερασιτεχνική Κατηγορία παραμένει η μοναδική που έχει παίξει σε τρεις τελικούς του Κυπέλλου Ελλάδος χωρίς να έχει κερδίσει όμως κανέναν. Η ιστορική Δόξα Δράμας ήταν η πρώτη επαρχιακή ομάδα που αγωνίσθηκε σε τέτοιο θεσμό ενώ και στους τρείς τελικούς είχε αντίπαλο τον Ολυμπιακό Πειραιώς.
Όλοι όσοι θυμούνται εκείνη την εποχή των τελικών έλεγαν ότι η Δόξα, η οποία ιδρύθηκε το 1919 προερχόμενη από τον πρώτο σύλλογο της πόλης, τον «Πηλέα» που είχε ιδρυθεί το 1918, εδικαιούτο  να είχε φέρει στη Δράμα ένα κύπελλο και ειδικά μετά τον τελικό του 1959 όταν είχε προηγηθεί με 1-0 του Ολυμπιακού, αλλά τελικά έχασε με 2-1. Όσοι άνθρωποι της Δράμας έζησαν τους τρεις τελικούς, του 1954, του 1958 και του 1959 είχαν να λένε πως από την αρχή όλοι τους κυνηγούσαν το ποδοσφαιρικό όνειρο και στο τέλος το μόνο που εισέπρατταν ήταν η αγάπη και το χειροκρότημα του κόσμου.
Στον πρώτο τελικό που διεκδίκησε για πρώτη φορά το Κύπελλο Ελλάδος, από τον Ολυμπιακό Πειραιώς και ο οποίος διεξήχθη στις 23 Μαΐου 1954 στο γήπεδο του Παναθηναϊκού  στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας ο Ολυμπιακός είχε κερδίσει με 2-0. Σε εκείνη την αναμέτρηση η Δόξα, η οποία σημειωτέον δεν είχε ακόμη τον αετό ως έμβλημα αλλά το μαύρο τριφύλλι (που σε κάθε φύλλο του ήταν γραμμένο και από ένα από τα γράμματα Γ.Σ.Δ., αρχικά του Γυμναστικός Σύλλογος Δόξα) καταξιώθηκε στη συνείδηση όλων των Ελλήνων φιλάθλων, ως μία από τις καλύτερες ομάδες της χώρας. Η ΕΠΟ σε αναγνώριση της αξίας της αποφάσισε να μη συμμετάσχει η Δόξα στους προκριματικούς αγώνες κυπέλλου της επόμενης χρονιάς, αλλά να αγωνιστεί απευθείας μεταξύ των δεκαέξι ομάδων που θα συμμετείχαν στους προημιτελικούς.
Η Σύνθεση της Δόξας Δράμας σε εκείνον τον αγώνα ήταν η εξής:
1) Μποϊντάρης 2) Κοτρίδης 3) Σιμιτλιώτης 4) Θανάσης Λουκανίδης 5) Τόλιος 6) Πιστικός 7) Ιγνατίου 8) Καραλάζος 9) Γεωργιάδης 10)Τοκμακίδης 11) Ιωάννου.
Το 1956 η Δόξα πέτυχε την συμμετοχή της στο πρωτάθλημα Ελλάδος αφού κατόρθωσε να περάσει τους προκριματικούς με αγώνες μπαράζ που έδωσε με την πανίσχυρη Νίκη Βόλου και με προπονητή τον Πάνο Μάρκοβιτς που συνέδεσε το όνομά του με πολλές επιτυχίες της ομάδας εντυπωσίασε την φίλαθλη Ελλάδα και κατέκτησε την αγάπη του κόσμου για την κατάρτιση και το ήθος των ποδοσφαιριστών της με τους αδελφούς Τάκη και Θανάση Λουκανίδη και τον Παύλο Γρηγοριάδη να αγωνίζονται στις εθνικές ομάδες Νέων, Ενόπλων νκαι Ανδρών, Μάλιστα, ο Τάκης Λουκανίδης μεταξύ 1958 και 1965 έπαιζε μόνιμα στην εθνική ομάδα της χώρας.
Η Δόξα την πενταετία 1956 – 1961 αγωνιζόταν στο εθνικό πρωτάθλημα τερματίζοντας κάθε χρόνο μέσα στην πρώτη πεντάδα της βαθμολογίας.
Στον δεύτερο τελικό, ο οποίος διεξήχθη στις 30 Ιουλίου 1958 στο Στάδιο Καραϊσκάκη, ο Ολυμπιακός, ο οποίος προηγήθηκε με 2-0 στο ημίχρονο επικράτησε τελικά με 5-1.
Η Δόξα αγωνίσθηκε με τους εξής ποδοσφαιριστές:
1) Σαμλίδης, 2) Κοτρίδης, 3) Ιγνατίου, 4) Σιμιτλιώτης, 5) Πιστικός, 6) Τάκης Λουκανίδης, 7) Τζαφέρης, 8) Ναλμπάντης, 9) Παύλος Γρηγοριάδης, 10) Θανάσης Λουκανίδης, 11) Γεωργιάδης
Στις 5 Ιουλίου 1959 η Δόξα Δράμας έφθασε σε έναν τρίτο τελικό στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, πάλι απέναντι στον Ολυμπιακό (ο Ολυμπιακός δεν είναι μόνο η ομάδα με τις περισσότερες κατακτήσεις -24- αλλά ο σύλλογος με το μεγαλύτερο σερί συνεχόμενων κυπέλλων. Πέντε τον αριθμό μεταξύ 1957 και 1961 γενικά σε μια περίοδο όπου οι «ερυθρόλευκοι» είχαν κάνει προσωπική τους υπόθεση το κύπελλο με ένα ανεπανάληπτο σερί 10/13 κατακτήσεις  την περίοδο 1951 – 1964) από τον οποίο έχασε με 2-1 έχοντας την εξής σύνθεση:
1) Μποϊντάρης, 2) Κοτρίδης, 3) Ιγνατίου, 4) Νικολαϊδης Νίκος, 5) Τάκης Λουκανίδης, 6) Τζαφέρης, 7) Ναλμπάντης, 8) Παύλος Γρηγοριάδης, 9) Θανάσης Λουκανίδης, 10) Γεωργιάδης, 11) Ιωάννου.
Παρόλο που προηγήθηκε, έχασε τελικά με 2-1 παρότι έκανε μια φοβερή εμφάνιση και θα μπορούσε το κύπελλο αυτό να κοσμεί στο μουσείο της.
Η χρονιά 1959 – 1960 ήταν η τελευταία που η Δόξα κουβαλούσε την φρεσκάδα, την νέα πνοή και το άρωμα που έφερε στο εθνικό πρωτάθλημα. Οι μεγάλοι σύλλογοι, ακόμη και με δολοπλοκίες απέσπασαν τους καλύτερους παίκτες  της ομάδα. Ο Παναθηναϊκός απέκτησε με κόλπο, μέσω του κυπριακού ΑΠΟΕΛ τον Τάκη Λουκανίδη, που ως την τελευταία στιγμή πιστευόταν ότι θα πάει στην ΑΕΚ και ο Ολυμπιακός σε αντιπερισπασμό απέκτησε τον Παύλο Γρηγοριάδη και τον Θανάση Λουκανίδη. Την ίδια σαιζόν εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα οι Πάρις Γρηγοριάδης και Φάνης Ιγνατίου και έτσι η θρυλική Δόξα άρχισε να έχει μεγάλα προβλήματα. Χωρίς τα μεγάλα της ονόματα κρατήθηκε στην Α’ Εθνική ως το 1961 – 1962, χρονιά που έπεσε στην Β’ Εθνική για να ανέβει την επόμενη και να ξαναπέσει στην σαιζόν 1964 – 1965 παραμένοντας στην Β’ Εθνική για άλλα 15 χρόνια.