Προ της απειλής της λειτουργίας του Εθνικού Θεάτρου, θα ξεκινήσει το 1932 η συνεργασία Μαρίκας Κοτοπούλη – Κυβέλης. Σκίτσο του Φ. Δημητριάδη με την «αφράτη» Κυβέλη αριστερά και την «στεγνή» Κοτοπούλη δεξιά.

Το πρώτο τέταρτο του 20^ου αιώνα είναι ταυτισμένο με τον εθνικό διχασμό. Η Ελλάδα υπήρξε χωρισμένη σε βασιλικούς και σε βενιζελικούς. Ο διχασμός αυτός δεν έμεινε στον χώρο των πολιτικών αντιπαραθέσεων, αλλά επηρέασε ακόμη και τις προτιμήσεις των Ελλήνων στην μουσική και στο θέατρο. Ειδικά για το τελευταίο, στην περιβόητη αντιζηλία Μαρίκας Κοτοπούλη και Κυβέλης, οι Έλληνες βρήκαν ακόμη ένα πεδίο διχασμού, καθώς η πρώτη ήταν με τον βασιλιά και η δεύτερη με τον Βενιζέλο. Λέγεται μάλιστα για την Κυβέλη, η οποία συνελήφθη στα Νοεμβριανά του 1917 για να κατέβει το όνομά της από τη μαρκίζα του θεάτρου, και να αυτοεξορισθεί στην γαλλική πρωτεύουσα, ότι έκανε στενή παρέα με τον Ελευθέριο Βενιζέλο στο διάστημα της δικής του αυτοεξορίας στο Παρίσι μετά την ήττα του στις εκλογές του 1920, με τις φήμες για ειδύλλιο να φουντώνουν και την ίδια ούτε να το διαψεύσει ποτέ αλλά ούτε και να το επιβεβαιώσει.
Από το 1906 ως το 1935 οι συνομήλικες Μαρίκας Κοτοπούλη (Αθήνα, 1887 – 1954) και Κυβέλη Αδριανού (Σμύρνη, 1887 ή 1888 – 1978) κυριάρχησαν στην θεατρική Αθήνα. Κάτι τα λιγοστά θέατρα, κάτι το μικρό θεατρόφιλο κοινό, κάτι ο εθνικός διχασμός, κάτι η διαφορετική όψη θηλυκότητας που έβγαζαν η άσχημη πλην γοητευτική Κοτοπούλη και η όμορφη Κυβέλη, κάτι η παράλληλη πορεία τους (έγιναν και οι δύο δεκτές στα 13 τους στο Βασιλικό θέατρο, με Σαιξπηρικό πρώτο ρόλο και για τις δύο, για την Κοτοπούλη ο Πουκ από το «Όνειρο θερινής νυχτός» και για την Κυβέλη η Ιουλιέτα) όλα αυτά τροφοδότησαν έναν ανταγωνισμό που δεν είχε προηγούμενο, ίσως ούτε καν στην ανάλογη επαγγελματική αντιζηλία που είχαν αναπτύξει νωρίτερα, στο τέλος του 19^ου αιώνα, δύο άλλες βεντέτες του ελληνικού θεάτρου, η Ευαγγελία Παρασκευοπούλου και η Αικατερίνη Βερώνη.
Βέβαια, αυτά τα δύο μυθικά πρόσωπα που υπήρξαν εξίσου ισχυρές προσωπικότητες, διατείνονταν ότι δεν είχαν κανέναν ανταγωνισμό μεταξύ τους, ωστόσο τα γεγονότα αποδεικνύουν πως όχι μόνο υπήρχε ανταγωνισμός, όχι μόνο δεν ήταν αυτός προϊόν marketing αλλά τουναντίον υπήρξε κάποιες φορές και αδυσώπητος. Είναι ενδεικτικό ότι πολλές φορές είχαν ανεβάσει ταυτόχρονα το ίδιο έργο και το αθηναϊκό κοινό έσπευδε να τις παρακολουθήσει και τις δύο, για να κάνει σύγκριση και για να αναδειχθεί η νικήτρια, ήτοι εκείνη της οποίας το έργο θα κρατούσε για περισσότερες ημέρες. Ανάμεσα στα έργα που ανέβασαν και οι δύο στην 2^η δεκαετία του 1920 ήταν η «Μωρά Παρθένος» του Ανρύ Μπατάιγ, τα «Μικρά» του Νεποτύ, Ο«Μπαμπάς» των Ντε Φλερ και Καγιαβέ, η «Κυρία με τας Καμελίας» του Δουμά, η «Νανά» του Ζολά, η «Σκιά» και η «Δασκαλίτσα» του Μάριο Νικοντέμι και η «Μονμάρτη» του Φρονταί.
Ένα πρόσωπο που συνδέθηκε επαγγελματικά και οικογενειακά και με τις δύο, ο Μήτσος Μυράτ, έκανε λόγο ακόμη και για «καλλιτεχνική κατασκοπεία». Η μία προσπαθούσε να μάθει τι έργο ετοίμαζε μυστικά η άλλη για να προλάβει να το ανεβάσει πρώτη ώστε να φανεί πως η αντίζηλός της την αντέγραφε. Ο Μήτσος Μυράτ γνώριζε αρκετά για τις δύο πρωταγωνίστριες καθώς από το 1907 έως το 1930 ήταν σύζυγος της Κυβέλης και πατέρας των παιδιών τους Μιράντας και Αλέκου Μυράτ ενώ στην συνέχεια έγινε πρώτα διευθυντής του θιάσου της Κοτοπούλη και κατόπιν πήρε για σύζυγο την αδελφή της Μαρίκας, την Χρυσούλα.
Τις δύο πρωταγωνίστριες δεν ένωνε μόνο το ανέβασμα του ίδιου έργου ή η σχέση με το Μήτσο Μυράτ, αλλά και το γεγονός ότι η Κοτοπούλη είχε πάρει στο θίασό της την κόρη της Κυβέλης, την Μιράντα Μυράτ και μάλιστα λεγόταν ότι πίστευε πολύ σε αυτήν.
Πιο «μεροληπτικός» ήταν ο Ίων Δραγούμης, ίσως όχι άσχετο αυτό με το γεγονός ότι ένιωθε έναν παθιασμένο έρωτα για την Κοτοπούλη την οποία πρωτοσυνάντησε το 1905 στην Αλεξάνδρεια όταν εκείνος υπηρετούσε ως διπλωμάτης και εκείνη στα 18 της ερμήνευε την Ηλέκτρα της «Ορέστειας» για να ξανασυναντηθούν το 1908 στην Κωνσταντινούπολη όταν εκείνος ήταν πια πρώτος γραμματέας της πρεσβείας στην Πόλη και εκείνη είχε φθάσει για σειρά παραστάσεων. Έγραφε λοιπόν στα Φύλλα Ημερολογίου (28.01.1909): «…Η Κυβέλη πάντα της κάνει αντιπολίτευση. Παίζει τους ρόλους που παίζει και εκείνη. Ενώ αυτή ποτέ δεν θέλει να παίξει τους ρόλους που παίζει η Κυβέλη…».
Εν τέλει, την περίοδο 1932-1934 η Κοτοπούλη και η Κυβέλη συνεργάστηκαν και μάλιστα όχι μία φορά αλλά περισσότερες. Η συνεργασία αυτή λέγεται ότι συμφωνήθηκε αποκλειστικά και μόνο για να αντιμετωπίσουν συνασπισμένες το άνοιγμα του Εθνικού Θεάτρο, το οποίο σημειωτέον είχε ιδρύσει ο τότε υπουργός Παιδείας και μετέπειτα σύζυγος της δεύτερης, Γεώργιος Παπανδρέου). Στην συνέχεια, προ του κοινού κινδύνου «Εθνικό» συνεργάστηκαν στην «Μαρία Στούαρτ» του Σίλερ, στο «Επάγγελμα της Κυρίας Γουώρεν» του Μπέρναρντ Σω, στην «Ιερή φλόγα» του Μωμ και στην κινηματογραφική ταινία «Ο κακός δρόμος» από το ομώνυμο διήγημα του Γ. Ξενόπουλου. Τότε στο πρόγραμμα είχε μπει πρώτο το όνομα της Κοτοπούλη που υποδυόταν την Χριστίνα και ακολουθούσε της Κυβέλης στον ρόλο της Χρυσούλας, ενώ στην ίδια ταινία είχαν παίξει ακόμη ο Β. Λογοθετίδης (Αλεξόπουλος) ο Δ, Μυράτ υιός (Νιόνιος) ο Χρ. Τσαγανέας (Δήμος) ο Σπ. Μουσούρης (Μενέγης) και άλλοι.
20 χρόνια αργότερα, το 1952, ξανασυνεργάστηκαν στους «Τρομερούς γονείς» του Ζ. Κοκτώ.