Το εσωτερικό της εκκλησίας του Αρχαγγέλου Ραφαήλ στο Βίλνιους.

Μετά από μια 1½ εβδομάδα στην Πολωνία, το ταξίδι μου στις χώρες της Βαλτικής συνεχίζεται με δεύτερο σταθμό την Λιθουανία. Ξεκίνησα 16 Αυγούστου, λίγο πριν τα μεσάνυχτα με πούλμαν από τη Βαρσοβία (αυτή ήταν και η πρώτη μου οδική διαδρομή στο ταξίδι αυτό μετά από 2 πτήσεις και μερικά τραίνα, αν εξαιρέσω βεβαίως κάποιες περιηγήσεις με τουριστικά λεωφορεία, όπως λόγου χάριν από την Κρακοβία στο Άουσβιτς) και ξημερώματα 17ης έφτασα στο Βίλνιους. Τα άνετα καθίσματα, το wi-fi, οι χυμοί και μερικά κρουασάν που είχα προμηθευτεί από τον σταθμό της πολωνικής πρωτεύουσας, με βοήθησαν να έχω μια ευχάριστη νυχτερινή διαδρομή, ενώ ο ζεστός πρωινιάτικος ήλιος και η Σαββατιάτικη ησυχία στο κέντρο μιας πόλης που ακόμη δεν είχε ξυπνήσει, μου έκαναν το ίδιο ευχάριστη και την άφιξη.
Μοναδική παραφωνία που πάει να μου χαλάσει την διάθεση, αποτελεί η έλλειψη χώρου στην κάρτα μνήμης της φωτογραφικής μηχανής. Περιπλανιέμαι κανα μισάωρο, ξημέρωμα, Σάββατο και μάλιστα Σάββατο – «γέφυρα» μιας 4ήμερης αργίας του Δεκαπενταύγουστου που εφέτος έπεφτε Πέμπτη και που με ένα Παρασκευοσαββατοκύριακο ήταν «η καλύτερη» των εργαζομένων. Δυστυχώς για τον Έλληνα φωτογράφο-ταξιδιώτη που μόλις έφθασε και βρίσκεται στα όρια της απόγνωσης, ήταν «η καλύτερη» και των περισσότερων Λιθουανών μαγαζατόρων.
Πάνω που είχα αποκαρδιωθεί με το άσκοπο ψάξιμο, μια περιπτερού με έστειλε σε ένα mall που άνοιγε νωρίς και είχε στον 1ο όροφο φωτογραφικά είδη.
Παίρνω αμέσως τον δρόμο που περνάει δίπλα από το Προεδρικό Μέγαρο, περνάω και τον καθεδρικό και φθάνω στην περίφημη Πράσινη Γέφυρα, την Zaiasis tiltas στην τοπική γλώσσα, μια γέφυρα καμια εκατοστή μέτρα μήκος που κτίστηκε πριν καταστραφεί ουκ ολίγες φορές και ξαναστηθεί άλλες τόσες τον 16ο αιώνα, και από εκεί στην βόρεια όχθη του ποταμού Νέρις, στην συνοικία Snipiskes.
Η τύχη είμαι με το μέρος μου, αγοράζω 2 κάρτες σε πολύ καλή τιμή και στον γυρισμό, προτού ξαναπεράσω το ποτάμι, πέφτω σε μια πολύ ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονικά εκκλησία.
Πρόκειται για μια βασιλική σε τεχνοτροπία Μπαρόκ, τον Άγιο Ραφαήλ που άρχισε να χτίζεται το 1703 για λογαριασμό των Ιησουιτών (επρόκειτο για τον 4^ο ναό τους στην πόλη) αλλά ολοκληρώθηκε το 1731 λόγω των πολέμων .
Τον 18^ο αιώνα απέκτησε τους δύο χαρακτηριστικούς πύργους του και 9 βωμούς σε ρυθμό ροκοκό. Με τον κυριότερο να περιστοιχίζεται από 12 κίονες, με 4 ροκοκό αγάλματα αρχαγγέλων και με την εικόνα του Ραφαήλ ζωγραφισμένη από τον
Simon Czechowicz.
Η εκκλησία καταστράφηκε στους Ναπολεόντειας πολέμους το 1812 ενώ μετά την καταστολή της Νοεμβριανής Εξέγερσης των Πολωνών κατά των Ρώσων (29.11.1830 – 21.10.1831) το 1832, κατάντησε αποθήκη του τσαρικού στρατού.
Βομβαρδίστηκε στις 22 Ιούνιου 1941 από τους Γερμανούς ενώ μεταπολεμικά οι λειτουργίες γίνονται και στα Πολωνικά και στα Λιθουανικά.
Αυτό ήταν και το πρώτο αξιοθέατο που επισκέφθηκα στο Βίλνιους, προτού σταματήσω για breakfast στην Πλατεία Δημαρχείου, την Rotuses aikste.

Κείμενο – Φωτογραφία: Zalmoxis