Széchenyi fűrdo, Budapest

Σάββατο και Δεκαπενταύγουστος. Αυτή είναι η τελευταία ημέρα των καλοκαιρινών μου διακοπών για το 2015.  Μόλις τελείωσα την επίσκεψή μου και στο τελευταίο αξιοθέατο που είδα σε αυτήν την διάρκειας 1,5 μήνα ταξιδιωτική περιήγησή μου. Αυτή ξεκίνησε αρχές Ιουλίου από τον  Καύκασο, συνεχίστηκε στην Ανατολική Ευρώπη, από εκεί στα Βαλκάνια για να καταλήξει στην Κεντρική Ευρώπη, με τελευταίο προορισμό την Βουδαπέστη, κάνοντας όλην αυτήν διαδρομή (με εξαίρεση τις ημέρες που έμεινα στο Μινσκ) υπό συνθήκες μεταξύ έντονης ζέστης και αφόρητου καύσωνα. Το αξιοθέατο στο οποίο μόλις ολοκλήρωσα την επίσκεψή μου, δεν ήταν άλλο από το Széchenyi gyógyfürdő, το μεγαλύτερο συγκρότημα ιαματικών λουτρών σε ολόκληρη την Ευρώπη, το οποίο τροφοδοτείται με νερό 2 ιαματικών πηγών σε θερμοκρασίες  74 °C και 77 °C αντίστοιχα.
Η ώρα έχει πάει 5 και τέταρτο το απόγευμα και παίρνω το μετρό της επιστροφής για το ξενοδοχείο. Ο σταθμός βρίσκεται εξω από το συγκρότημα των λουτρών, ωστόσο χρειάστηκα πάνω από 20′  για να μπω στο μετρό: το μοναδικό εκδοτήριο εισιτηρίων βρίσκεται έξω από το μετρό, η ουρά του κόσμου μπροστά σε αυτό ήταν ατελείωτη,  κατά όχι και τόσο καλή μας τύχη οι μπροστινοί στην ουρά ήταν τουρίστες που δεν ήξεραν όχι μόνο μαγυάρικα αλλά ούτε καν αγγλικά για να μπορέσουν να διαβάσουν σωστά τις οδηγίες, πίσω από αυτούς ακολούθησε  ένα γκρουπ που ψαχνόταν για κάμποση ώρα για ψιλά και δεν έβρισκε, της κοπελιάς μπροστά από εμένα δεν αναγνωριζόταν η κάρτα από το μηχάνημα, με λίγα λόγια την ώρα που έφτασε η σειρά μου, οι τελευταίοι στην ουρά έβαζαν αντιηλιακό και κρέμες για τον ήλιο που ακόμη και αυτήν την ώρα έκαιγε (ο εφετινός καύσωνας στην Κεντρική Ευρώπη ήταν από αυτούς που όλοι είπαν, άλλοι με κάποια δόση υπερβολής – άλλοι κυριολεκτώντας  «δεν το ξαναζήσαμε αυτό»).
Μπαίνοντας στον σταθμό, είχα την καλή τύχη εκτός του να βρω δροσιά, να αργεί και η αναχώρηση του συρμού. Και λέω «καλή τύχη» διότι χωρίς να διαθέτει τίποτε το πομπώδες, αυτός ο σταθμός είναι από μόνος του αξιοθέατο. Λειτούργησε τον προ-προηγούμενο αιώνα, το 1896 και περιλαμβανόταν στην πρώτη ομάδα σταθμών που τέθηκαν σ ε λειτουργία (μάλιστα ήταν και ο τερματικός σταθμός του μετρό) και αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους η Γραμμή  1 του μετρό της Βουδαπέστης στην οποία ανήκει ο Széchenyi fűrdo (αν και το σωστότερο νοηματικά θα ήταν να μιλούσε κάποιος για «Μετρό της Πέστης» μιας και οι γραμμές 1 και 3 δεν περνάνε από την Βούδα) ανακηρύχθηκε από την UNESCO το 2002 Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Το μετρό της Βουδαπέστης (κατασκευάσθηκε μεταξύ των ετών 1894 και 1896) είναι το τρίτο παλαιότερο στον κόσμο, μετά το London Underground (λειτούργησε στις 10 Ιανουαρίου 1863) και το «Tünel» της Κωνσταντινούπολης (εγκαινιάσθηκε στις 17 Ιανουαρίου 1875).
Ο Széchenyi fűrdo ήταν ο 11ος και τελικός σταθμός του μετρό (για το οποίο εργάσθηκαν 2.000 άτομα με κατασκευάστρια εταιρεία την Siemens & Haske AG)  όταν τέθηκε σε λειτουργία και σήμερα είναι ο σταθμός όπου κατεβαίνουν όσοι έχουν για προορισμό τα ιαματικά λουτρά, τον ζωολογικό κήπο και την Andrássy út, τη δενδρόφυτη λεωφόρο με τα πολυτελή εστιατόρια, καφέ και καταστήματα μόδας.

Κείμενο – φωτογραφία: Zalmoxis