2 Μαρτίου 1945. Η Όπερα της Βιέννης στις φλόγες.
Πηγή φωτογραφίας: http://www.richardstrauss.at

Η 12^η Μαρτίου είναι μια αποφράς ημέρα για τους Αυστριακούς. Στις 12 Μαρτίου του 1938, η 8^η Στρατιά της γερμανικής Wehrmacht πέρασε τα σύνορα και μπήκε στην Αυστρία, επευφημούμενη από φιλοναζί κατοίκους και το απόγευμα της ίδιας ημέρας πέρασε και ο ίδιος ο Χίτλερ τα σύνορα με το αυτοκίνητό του, συνοδευόμενος από 4.000 σωματοφύλακές του, κάνοντας στάση στην γενέτειρά του Braunau πριν κατευθυνθεί το βράδυ στο Linz. Την επομένη, η κατάληψη της Αυστρίας (Anschluss) με αρχηγό του κράτους τον φιλοναζί Seyss-Inquart ήταν πια γεγονός.
Η 12^η Μαρτίου θα αποδεικνυόταν μια δυσοίωνη ημερομηνία και 7 χρόνια αργότερα. Ήταν στις 12 Μαρτίου του 1945 όταν το κτίριο της Όπερας της Βιέννης τυλίχτηκε στις φλόγες ύστερα από μια αεροπορική επιδρομή των Συμμάχων. Η Wiener Staatsoper, η Κρατική Όπερα της Βιέννης, αμέσως μετά την πρώτη αποφράδα «12 Μαρτίου», εκείνη του Anschluss υπέστη τις συνέπειες του «Εξαριανισμού» στην Τέχνη. Παρά την κινητοποίηση των ανθρώπων της Τέχνης να μην εξαπολυθούν διώξεις κατά των Μη Αρίων καλλιτεχνών, όχι μόνο εκδιώχθηκαν πολλοί καλλιτέχνες και εργαζόμενοι, αλλά απαγορεύθηκαν Εβραίοι συνθέτες και λιμπρετογράφοι όπως οι Meyerber, Golfmatk, Halevy, Korngold, Offenbach, Schoenberg, όπως απαγορεύθηκε και όλη η avant-garde σκηνή τα έργα των οποίων ονομάσθηκαν από τους Ναζί «Πολιτιστικός Μπολσεβικισμός» και ένα τέτοιο ήταν λ.χ. το «Wozzeck» του Alban Berg.
Την ίδια περίοδο η Κρατική Όπερα της Βιέννης έχασε τους Bruno Walter, Josef Krips, Lothar Wallerstein, Rosette Anday, Lotte Lehmann, Elizabeth Schumann, Kerstin Thorberg, Richard Tauber και πολλούς άλλους.
Ο Erwin Kerber ήταν ο διευθυντής της Όπερας ήδη από το 1935 (το 1937 μάλιστα είχε δώσει εκεί μια θριαμβευτική παράσταση του Fidelio ο Arturo Toscanini ενώ και ο Herbert von Karajan έκανε εκεί το ντεμπούτο του το 1937 με «Tristan und Isolde») και παρότι δεν ήταν Ναζί, παρέμεινε στην θέση του ως το 1940 όντας και ο ίδιος εθνικιστής.
Ανάμεσα στους κύκλους που παίχτηκαν στην διάρκεια της κυριαρχίας των Ναζί στην Wiener Staatsop ήταν βεβαίως του Wagner, μια εβδομάδα Mozart, ένα αφιέρωμα για τα 80χρονα του Richard Strauss τον Ιούνιο του 1944. Το φθινόπωρο του ίδιου έτους ανέβηκε και η τελευταία παράσταση υπό τους Ναζί, το Goetterdaemmerung (Το Λυκόφως των Θεών) του Wagner καθώς η κατάσταση στο μέτωπο πήγαινε πια για τους Γερμανούς από το κακό στο χειρότερο. Και μερικούς μήνες αργότερα, στις 12 Μαρτίου το κτίριο της Κρατικής Όπερας της Βιέννης θα τυλιγόταν στις φλόγες από αεροπορική επιδρομή των Αμερικανών. Επισήμως, ο βομβαρδισμός της όπερας αποδόθηκε σε λάθος. Ανεπισήμως, πεποίθηση πολλών είναι ακόμη και σήμερα ότι ο βομβαρδισμός αυτός ήταν σκόπιμος.
Από τον βομβαρδισμό γλίτωσε μόνο το μπροστινό μέρος του κτιρίου περιλαμβανομένων του foyer με τα «φρέσκο» του Moritz von Schwind, της κεντρικής σκάλας και της τσαγιερίας. Η αίθουσα συναυλιών, η σκηνή, τα ντεκόρ και το υλικό από περισσότερες από 120 όπερες που παίχτηκαν μαζί με τα 150.000 κοστούμια τους καταστράφηκαν.
Ένα χρόνο μετά τον πόλεμο αποφασίσθηκε να ξαναχτιστεί το κτίριο της όπερας στο ίδιο σημείο όπου βρίσκεται και σήμερα.