Ο Έλληνας πρωτοπόρος ηθοποιός, σκηνοθέτης και παραγωγός «Σπυριντιών» (Σπυρίδων Δημητρακόπουλος).

Την 1η Ιουλίου 1909, εποχή ακόμη του βωβού κινηματογράφου, προβλήθηκε στις ΗΠΑ μια μικρού μήκους κωμωδία, το «Ben’s Kid» που σκηνοθέτησε ο Francis Boggs. Σε αυτήν την ταινία πρωταγωνιστούσε ο 22χρονος τότε ηθοποιός Roscoe Conkling «Fatty» Arbuckle. Ο «Fatty» όπως ονομάστηκε λόγω του υπερβολικού τους βάρους, θα άφηνε στην συνέχεια όνομα ως κωμικός, σεναριογράφος, σκηνοθέτης και ως ένας από τους πλέον ακριβοπληρωμένους καλλιτέχνες του Hollywood. Το 1921 θα υπέγραφε συμβόλαιο 1 εκατομμυρίου δολαρίων με την Paramount Pictures (το ποσό αυτό αντιστοιχεί σε 13,2 εκατομμύρια δολάρια σε τιμές 2015). Επίσης, πέραν του ότι συνεργάστηκε με Mabel Normand και Harold Lloyd, θα γινόταν ο μέντορας του Charlie Chaplin και ο άνθρωπος που ανακάλυψε τον Buster Keaton και τον Bob Hope.
Με αυτό το ειδικό βάρος, ο Arbuckle ήταν επόμενο να εμπνεύσει ηθοποιούς και εκτός της πατρίδας του. Μάλιστα, υπήρξε το πρότυπο του πρώτου κωμικού του ελληνικού κινηματογράφου, ο οποίος ήταν ο πληθωρικός ηθοποιός του βαριετέ, Σπυρίδων Δημητρακόπουλος.
Ο πρωτοπόρος στην Ελλάδα ηθοποιός σκηνοθέτης και παραγωγός ταινιών Δημητρακόπουλος, ο οποίος έμεινε γνωστός με το ψευδώνυμο «Σπυριντιών» ίδρυσε το 1911 την «Αθήνη φιλμ» γυρίζοντας συνολικά 4 ταινίες, οι οποίες ήταν όλες μικρού μήκους κωμωδίες (περισσότερο παρέπεμπαν σε θεατρικές φαρσοκωμωδίες με εύπεπτα αστεία) και σε σκηνοθεσία του Φιλίπο Μαρτέλι.
Την ίδια χρονιά, γύρισε την πρώτη του κωμική ταινία , χωρίς ήχο, το «Κβο Βάντις Σπυριντιών» για να ακολουθήσουν, επίσης το 1911, οι ταινίες «Ο Σπυριντιών Χαμαιλέων» και «Ο Σπυριντιών Μπέμπης» («Bebé Spyridion») η οποία προβλήθηκε με επιτυχία και στην Γερμανία και το 1914 «Οι δυο τυχεροί».
Ο «Σπυριντιών» εισήγαγε στην ουσία στην Ελλάδα την παραγωγή και την κωμωδία σε μια εποχή κατά την οποία δημοφιλή θεάματα για τους Αθηναίους αποτελούσαν το κλασικό θέατρο, το μελόδραμα, η οπερέτα, το κωμειδύλλιο, οι πρώτες επιθεωρήσεις και ο Kαραγκιόζης.
Η πρώτη του ταινία προβλήθηκε 16 χρόνια μετά την γέννηση του κινηματογράφου στη Γαλλία από τους αδελφούς Lumieres και στο διάστημα αυτό το ελληνικό κοινό μπορεί μεν να ήλθε σε επαφή με τον κινηματογράφο (άνοιξη του 1898 έγινε σε αίθουσα στην πλατεία Κολοκοτρώνη η πρώτη δημόσια προβολή δύο ταινιών των Lumieres, με την πρώτη όμως αμιγώς κινηματογραφική αίθουσα της Αθήνας να εγκαινιάζεται μερικά χρόνια αργότερα, το 1907) μέσα όμως από γυρίσματα κινηματογραφικών έργων από ξένους (με εξαίρεση τους αδελφούς Γιάννη και Μιλτιάδη Μανάκια). Όπως λ.χ. όταν στις 12 Μαΐου 1906 προβλήθηκε ταινία του Leons, ενός Γάλλου οπερατέρ οπερατέρ ανταποκριτή της Gaumont, ο οποίος είχε έρθει από την Αίγυπτο για να καλύψει τους Ολυμπιακούς Αγώνες (εκείνη η προβολή ήταν η πρώτη ταινία στον κόσμο με αθλητικό θέμα, ενώ και τις επόμενες ημέρες, οι αγώνες της «Μεσολυμπιάδας» που διεξάγονταν το πρωί, το βράδυ προβάλλονται στην αίθουσα του «Παρνασού»). Όπως επίσης ήλθε σε επαφή με τον κινηματογράφο μέσα από ταινίες που δεν προσέφεραν «ψυχαγωγία» αλλά ήταν κάτι σαν επίκαιρα («journal») όπως λόγου χάριν οι ταινίες «Εορτή Bασιλέως Γεωργίου» «Mικροί Πρίγκηπες εις τον Kήπον των Aνακτόρων» κ.λπ.
Ο Δημητρακόπουλος απευθυνόταν σε ένα λαϊκό κοινό, αφού η «υψηλή κοινωνία» της εποχής σνόμπαρε τον κινηματογράφο που αποτελούσε «λαϊκό θέαμα». Τα αστεία περισσότερο θύμιζαν καλαμπούρια παρά λεπτό χιούμορ και σε αυτό τον βοηθούσε η πληθωρική του φιγούρα και ειδικά ο κοντός και χοντρός σωματότυπός του που θύμιζε βάτραχο, ενώ δανείστηκε στοιχεία και από την φιγούρα του Καραγκιόζη. Και όλα αυτά με μια –κινηματογραφικά- προσωπική νότα καθώς όλες του οι ταινίες ήταν το αποτέλεσμα εργασίας ενός και μόνο ατόμου: ο Δημητρακόπουλος ήταν ο παραγωγός, ήταν ο σκηνοθέτης, ήταν ο σεναριογράφος, ήταν ο ηθοποιός, ήταν και ο βοηθός στο υποτυπώδες κινηματογραφικό συνεργείο, έχοντας για οπερατέρ τον Ιταλό Filippo Martelli. Παρά ταύτα, αν και πρωτοπόρος του ελληνικού σινεμά, ο κωμικός  που δημιούργησε παράδοση στην ελληνική κινηματογραφική κωμωδία με τον αυτοσαρκασμό για το φυσικό παρουσιαστικό του ηθοποιού (όπως θα έκαναν χρόνια μετά ο κοντός Ρίζος, ο φαλακρός Βέγγος, η στεγνή Βασιλειάδου, κ.λπ.) παραμένει άγνωστος στους πολλούς.