H Marzieh σε εξώφυλλο ιρανικού περιοδικού πριν την Ισλαμική Επανάσταση

Το γαλλικό κανάλι France 3 είχε παρομοιάσει την μεγάλη Ιρανή τραγουδίστρια Marzieh με την Μαρία Κάλλας και την Édith Piaf στην φωνή, ενώ τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ την παρομοίαζαν με την Μελίνα Μερκούρη και την Vanessa Redgrave στην μαχητικότητα για την δημοκρατία.
Μια από τις πρώτες απαγορεύσεις που αποφάσισε το καθεστώς Χομεϊνί το 1979, ήταν οι ηχογραφήσεις δίσκων και οι συναυλίες τραγουδιστριών. Μόνο άνδρες θα μπορούσαν πλέον να τραγουδούν δημόσια. Η 55χρονη Marzieh είχε κλείσει εκείνη την χρονιά 37 έτη από την πρώτη της μεγάλη εμφάνιση και περί τις 4 δεκαετίες στο τραγούδι γενικότερα. Έκτοτε και ως τον θάνατο του Χομεϊνί, περίπου 10 χρόνια αργότερα, μία από τις καλύτερες φωνές ολόκληρης της Ασίας στον 20^ο αιώνα δεν είχε δικαίωμα να τραγουδήσει. Χρόνια μετά, εκμυστηρεύτηκε σε μια συνέντευξή της στην Daily Telegraph πως για να μπορεί να εξασκείται, περπατούσε τις νύχτες από το σπίτι της στην συνοικία Niavaran (στα Βόρεια της Τεχεράνης, όπου έμεναν και μένουν πολλοί καλλιτέχνες) στα κοντινά βουνά όπου μπορούσε να τραγουδά δυνατά δίπλα σε ένα καταρράκτη του οποίου ο εκκωφαντικός ήχος σκέπαζε την φωνή της για να μην γίνει αντιληπτό ότι παραβίαζε τον νόμο.
Όταν πέθανε ο Χομεϊνί, οι διάδοχοί του μουλάδες της πρότειναν να ξανατραγουδήσει υπό τον όρο πως δεν θα εμφανίζουν σε κοινό που θα περιελάμβανε και άνδρες. Η Marzieh αρνήθηκε και το 1994, μετά από 15 χρόνια πολιτικής και κοινωνικής καταπίεσης, εγκατέλειψε οριστικά την χώρα και έμεινε στο Παρίσι και περιόδευσε σε διάφορα μέρη του κόσμου, όπως Λος Άντζελες, Λονδίνο, κλπ.
Η Ashraf os-Sadat Mortezaie όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, γεννήθηκε το 1924 στην Τεχεράνη και για το τραγούδι την παρακίνησε η μητέρα της, η οποία καταγόταν από οικογένεια που έβγαζε μινιατουρίστες, τραγουδιστές, μουσικούς, ζωγράφους και γλύπτες. Αν και κληρικός ο πατέρας της, πήγε ενάντια στην παράδοση και την παρότρυνε να σπουδάσει.
Το 1940 άρχισε να τραγουδά στο «Ράδιο Τεχεράνη» πλάι στους μεγαλύτερους συνθέτες και στιχουργούς της χώρας, όπως οι Ali Tajvidi, Parviz Yahaghi, Homayun Khorram, Moeini Kermanshahi και Bijan Taraghi.
Το 1942, η πανέμορφη 17χρονη τότε Marzieh έπαιξε τον ρόλο της Shirin στην περσική οπερέτα «Shirin and Farhad» στην όπερα Jame Barbud. Αναπλήρωσε την τελευταία στιγμή την Maleke Hekmat Shuar και είχε τέτοιο τρακ ώστε όταν άρχισε η παράσταση, αρνιόταν να βγει στην σκηνή. Τελικά δεν εμφανίστηκε παρά μόνο όταν την έσπρωξε στην σκηνή ένας συνάδελφός της και η εμφάνισή της συνοδεύτηκε από τεράστια επιτυχία.
Όταν το 1954 το ραδιόφωνο της Τεχεράνης εγκαινίασε το πρόγραμμα «Gulha» (Έρωτας) έγινε η βασική τραγουδίστριά του γνωρίζοντας μεγάλη δημοτικότητα. Τραγούδησε επίσης παραδοσιακά τραγούδια με την Ορχήστρα Farabi.
Κατά καιρούς τραγούδησε για διάφορους πολιτικούς, όπως λ.χ. για την βασίλισσα Ελισάβετ της Αγγλίας, τον Γερμανό καγκελάριο Konrad Adenauer και 2 φορές για τον Richard Nixon, μία στην Τεχεράνη και μία στις ΗΠΑ.
Η Marzieh πέθανε στις 13 Οκτωβρίου 2010 στο Παρίσι σε ηλικία 86 ετών. Η από το 1993 πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Αντίστασης του Ιράν και σύζυγος του Massoud Rajavi (ιδρυτής των Λαϊκών Μουτζαχεντίν του Ιράν) Maryam Rajavi είχε πει για την φίλη της Marzieh ότι αποτελούσε σύμβολο διαμαρτυρίας και εξέγερσης κατά του θεοκρατικού καθεστώτος της Τεχεράνης. Η οργάνωση των Λαϊκών Μουτζαχεντίν του Ιράν στην οποία εντάχθηκε η Marzieh είναι μια αριστερής κατεύθυνσης θρησκευτική ομάδα που ιδρύθηκε το 1965 από τον πρωθυπουργό Mohammad Mossadegh τον οποίο ανέτρεψαν το 1953 ΗΠΑ και Αγγλία.
Ως το 2007 και ως το 2009, Αγγλία και ΕΕ αντίστοιχα, θεωρούσαν τους Μουτζαχεντίν τρομοκρατική οργάνωση.
Συνολικά στην καριέρα της, η Marzieh ηχογράφησε περισσότερα από 1.000 τραγούδια.