Suzuki Harunobu: «Μια Καμούρο διακρίνει στον καθρέπτη έναν Κομούσο».

Στην διαστάσεων 28.3 x 21.3 εκ. ξυλογραφία «Μία Καμούρο διακρίνει στον καθρέπτη έναν Κομούσο» που δημιούργησε το 1766, ο Suzuki Harunobu έχει χρησιμοποιήσει θέματα, αισθητική, κώδικες και σημειολογία που είναι λίγο – πολύ άγνωστα, ακόμη και σήμερα, στην Δύση.
Στο έργο απεικονίζεται αριστερά ένας «Κομούσο». Με τον όρο αυτό είναι γνωστό το μοναστικό τάγμα της Βουδιστικής σχολής Ζεν της Ιαπωνίας, «Φούκε».
Μερικά από τα διακριτικά αυτής της σέχτας, τα οποία φαίνονται και στον συγκεκριμένο πίνακα, ήταν το πλεχτό καλάθι (το «τενγκούι») που φορούσαν στο κεφάλι τα μέλη της όταν ταξίδευαν για προσκύνημα προκειμένου να μην αναγνωρίζονται (η μυστικιστική έννοια της πλήρους κάλυψης του προσώπου ήταν η εγκατάλειψη του «εγώ») και το φλάουτο από μπαμπού, το «σακουχάτσι» με το οποίο έπαιζαν την μουσική «χονκυόκου» υπό τους ήχους της οποίας διαλογίζονταν .
Το τάγμα έγινε γνωστό με το σύνθετο αυτό όνομα τον 13^ο αιώνα και αυτό προήλθε από τις λέξεις «kyomu» που σημαίνει κενό/απουσία (από το «kyo» = άδειο/τίποτε/ψεύτικο και το «mu» = τίποτε/χωρίς) και «so» που σημαίνει «μοναχός». Άνθισε την περίοδο Έντο (1600 – 1868) ενώ το 1871, μετά την πτώση του Σογκουνάτου Τοκουγκάουα και την άνοδο του αυτοκράτορα στην εξουσία, βγήκε εκτός νόμου. Ο λόγος ήταν πως πολλά μέλη της έπαιζαν ρόλο κατασκόπου για λογαριασμό του Σογκουνάτου.
Στα δεξιά της εικόνας παρουσιάζεται μια εταίρα και στο κέντρο μια νεαρή «Καμούρο».
«Καμούρο» έλεγαν την μικρή βοηθό της εταίρας. Την επέλεγαν σε ηλικία γύρω στα 13 με 14 και την εκπαίδευαν για να βοηθά την «μεγάλη αδελφή» της εταίρα. Συνήθως εργαζόταν σε μεγάλους και πολυτελείς οίκους ανοχής που διέθεταν την πολυτέλεια να απασχολούν «Καμούρο» για τις πιο φημισμένες εταίρες. Σταδιακά, οι «Καμούρο» εργάζονταν ανά δυάδες και σε λιγότερο πλούσια «σπίτια» και συχνά έπαιρναν και οι δύο ονόματα που ήταν ανάλογα, συχνά ομόηχα και συμπληρωματικά ανάμεσά τους. Καθώς ήταν επιφορτισμένες και με αρκετές εξωτερικές εργασίες, εκπαιδεύονταν στο να δείχνουν δημοσίως ευγενικούς τρόπους, έτσι να «διαφημίζουν» και την εταίρα του οίκου. Η τελευταία, κατά κανόνα φερόταν στοργικά στην μικρή «Καμούρο» η οποία είχε αποσπαστεί σε μικρή ηλικία από τους γονείς της και το φαινόμενο να φέρεται η «μεγάλη αδελφή» στην «μικρή αδελφή» της άσχημα ήταν η σπάνια εξαίρεση παρά ο κανόνας.
Το περιστατικό που παρουσιάζει ο Suzuki Harunobu διαδραματίζεται στην Γιοσιγουάρα, την συνοικία με τα «κόκκινα φανάρια» του Έντο (το σημερινό Τόκυο). Στην αρχή του 17^ου αιώνα, το Σογκουνάτο Τοκουγκάουα αποφάσισε να περιορίσει την ανδρική και γυναικεία πορνεία που ως τότε ήταν διάσπαρτη στις μεγάλες πόλεις, σε οριοθετημένες συνοικίες. Έτσι δημιουργήθηκαν το 1640 η Σιμαμπάρα στο Κιότο, μεταξύ 1624 και 1644 η Σινμάτσι στην Οσάκα και το 1617 η Γιοσιγουάρα στο Έντο.
Η Γιουσιγουάρα, η οποία είχε το 1893 καταγεγραμμένες 9.000 γυναίκες, καταστράφηκε από πυρκαγιά το 1913 και από σεισμό το 1923 και παρέμεινε ενεργή ως το 1958 οπότε η πορνεία βγήκε εκτός νόμου στην χώρα. Τότε άνοιξαν στην περιοχή τα λεγόμενα «toruko-buro» επί λέξει «τούρκικο χαμάμ» όπου παρέχοντας σεξουαλικές υπηρεσίες με πρόσχημα τις πισίνες με τις σαπουνάδες. Όταν οι Τούρκοι διαμαρτυρήθηκαν για την ονομασία, η περιοχή έγινε γνωστή ως «Soapland». Αλλά και αυτά τα «μαγαζιά» έκλεισαν το 2007.
Yoshiwara είναι και το όνομα του φουτουριστικού «red-light district» στην κλασσική γερμανική ταινία του 1927 «Metropolis» του Fritz Lang.
.Η μικρή «Καμούρο» (το όνομα αυτό προέρχεται από την «στέκα» που φορούσαν στα μαλλιά τους) παίζει στον πίνακα με έναν καθρέφτη και περνώντας δίπλα από τον μοναχό που με τις με τις κομψές κινήσεις του και το «ίνρο» (το κόκκινο κουτί με τα φαρμακευτικά βότανα) φαίνεται να την εντυπωσιάζει, τον στρέφει στην κατάλληλη γωνία για να δει το πρόσωπό του όπως κάνει και η «μεγάλη αδελφή» της που στρέφει διακριτικά τα βλέμμα στο είδωλο του καθρέφτη. Και αυτό που βλέπουν είναι ένας όμορφος καλόγερος σε νεαρή ηλικία.