Florence Claxton: «The choice of Paris, an idyll»

Η αγγλίδα ζωγράφος και σκιτσογράφος Florence Anne Claxton έγινε γνωστή στην πατρίδα της, την Αγγλία, στο τέλος της δεκαετίας του 1850. Λίγο αφότου επέστρεψε από μια επταετή περιήγηση μεταξύ 1850 και 1857 σε Αυστραλία, Ινδία και Αίγυπτο όπου μαζί με την αδελφή της Adelaide ακολούθησαν τον πατέρα τους, επίσης ζωγράφο Marshall Claxton.
Οι δύο αδελφές εργάστηκαν ως ζωγράφοι και ως σκιτσογράφοι σε εφημερίδες και περιοδικά.
Το 1858 η 23χρονη Florence παρουσίασε τον πίνακά της «Scenes from the Life of a Female Artist» στην δεύτερη ετήσια έκθεση της Society of Women Artists. Το επόμενο έτος ανέλαβε πρωτοβουλία για να επιτραπεί η είσοδος στις σχολές της Βασιλικής Ακαδημίας. Και το 1860 ήλθε το γνωστότερο έργο της. Το «The Choice of Paris: An Idyll». Μια σάτιρα για τις θεωρίες και το έργο των Προραφαηλιτών, το καλλιτεχνικό κίνημα που εξέφρασε μια παρέα Βρετανών ζωγράφων στις δεκαετίες 1840 και 1850.
Ο πίνακας, ο οποίος δημιουργήθηκε με την τεχνική της υδατογραφίας, παρουσιάστηκε το 1860 στο Institution of Fine Arts της Portland Gallery του Λονδίνου, εκεί όπου παρουσίαζαν εκθέσεις τους και οι «σατιριζόμενοι» και προκάλεσε αίσθηση. Μάλιστα, αναπαράχθηκε σε ολοσέλιδο (στην σελίδα 541 με συνοδευτικό σχόλιο στην σελίδα 542) στο τεύχος της 2ας Ιουνίου 1860 του υψηλής κυκλοφορίας εβδομαδιαίου περιοδικού «The Illustrated London News».
Οι σατιρικές αναφορές του πίνακα έχουν «στόχο» τα μέλη της Αδελφότητας των Προραφαηλιτών και τους πίνακές τους. Σε αυτόν, ο 31ετής τότε John Everett Millais παρουσιάζεται ως Πάρις που καλείται να επιλέξει την ομορφότερη ανάμεσα σε «Τρις Χάριτες». Όπως σύμφωνα με τον μύθο η Έρις θυμωμένη που δεν προσκλήθηκε σε μια γαμήλια γιορτή κατάφερε να προκαλέσει έριδα αφήνοντας το μήλο της να προσφερθεί στην ομορφότερη θεά, έτσι και ο Millais εκλήθη στο θέμα του πίνακα να προσφέρει το μήλο στην ομορφότερη μεταξύ τριών γυναικών. Και απεικονίζεται να το παραδίδει σε μια μεσαιωνική φιγούρα, εξαιρετικά αδύνατη, με περίεργο χτένισμα και ντυμένη με έντονα χρώματα, σατιρίζοντας το ιδανικό της θηλυκότητας των Προραφαηλιτών. Την προτιμά μάλιστα αντί της αγγελικής μορφής στα αριστερά της που είναι αντιγραφή της ελαιογραφίας του Ραφαήλ «Ο Γάμος της Παρθένου» γνωστής και ως Lo Sposalizio και μιας σύγχρονης κοπέλας με κρινολίνο.
Η αναζήτηση της «αληθούς φυσικότητας» το αξίωμα δηλαδή που αποτέλεσε την βάση του κινήματος παρωδείται με έναν καλλιτέχνη ο οποίος εξετάζει την επιφάνεια του τοίχου με γυαλιά σαν αυτά που φορούσαν στην όπερα.
Στον διαστάσεων 26,8 εκ x 37,8 εκ πίνακα (43,5 x 53,5 και βάθους 0,35 εκ μαζί με το πλαίσιο) υπάρχει και μια επιγραφή – απόσπασμα από ένα μύθο του Αισώπου:
«As a cock was scratching in a farm-yard he came upon a jewel. «Oh», said he, «You’re a very fine thing no doubt, but, give me a barley-corn before all the pearls in the world». Aesop».
Μεταξύ του έργου που παρουσιάστηκε στην Portland Gallery, του ένθετου του «The Illustrated London News» και μιας 3ης βερσιόν υπάρχουν αρκετές διαφορές, ωστόσο η σάτιρα είναι το ίδιο καυστική και έξυπνη. Παρωδούνται γνωστοί πίνακες των Προραφαηλιτών της περιόδου 1848 – 1859 όπως των Holman Hunt («το Φως του Κόσμου», «Claudio και Isabella», «ο Αποδιοπομπαίος Τράγος», «Ο Μισθοφόρος Βοσκός», «Αφύπνιση Συνείδησης») Brett («λιθοθραύστης») Millais («το Τυφλό Κορίτσι», «Aνθισμένη Μηλιά», «Η Κοιλάδα της Αναπαύσεως», «Ένα Όνειρο του Παρελθόντος», «Ισαβέλλα») Calderon («Πατημένοι όρκοι») William Lindsay Windus («Burd Helen» ελαιογραφία του 1856) Deverall («Ένα ζώο»), William Henry Hunt («Στρείδι και Κρεμμύδι») και Ford Madox Brown («Ο Χριστός πλένει τα πόδια του Πέτρου»).
Έτσι, εκτός του Millais σε ρόλο Πάριδος όπου παρωδείται το ιδανικό της ομορφιάς των Προραφαηλιτών, η σάτιρα περιλαμβάνει τα πορτραίτα των Ραφαήλ, Ραίηνολντς και Βαν Ντάικ κρεμασμένα ανάποδα να «κοιτάζουν» προς τον τοίχο πάνω από αυτά των Millais, Ruskin και P T Barnum την δόξα των οποίων αναγγέλλει ένας τρομπετίστας. Ακόμη δείχνει έναν καλλιτέχνη να εξετάζει με μεγεθυντικό φακό τα δάχτυλα του ποδιού μας κοπέλας, μια φιγούρα επιγραφόμενη ως «Μεσαίωνας» να κλείνει αγενώς την πόρτα σε έναν άνδρα ντυμένο με χιτώνα (φιγούρα παρμένη από την Καπέλα Σιστίνα του Ραφαήλ) και άλλα ακόμη στοιχεία.

William Holman Hunt: «A Converted British Family Sheltering a Christian Missionary from the Persecution of the Druids»

Η σύνθεση αυτού του πίνακα της Florence Claxton με τον κυρίως θέμα στο εσωτερικό και ένα δευτερεύον σε ανοικτό χώρο που χωρίζονται από ένα τοίχο του οποίου φαίνεται η εγκάρσια τομή, αντλεί την έμπνευσή του από έναν άλλον πίνακα: την ελαιογραφία « A Converted British Family Sheltering a Christian Missionary from the Persecution of the Druids» του William Holman Hunt όπου μια οικογένεια αρχαίων Βρετανών που βαφτίσθηκαν Χριστιανοί κρύβεται σε μια καλύβα να γλιτώσει από την καταδίωξη των παγανιστών Δρυίδων.
Το συνοδευτικό κείμενο του περιοδικού όπου αναπαράχθηκε ο πίνακας ( «Illustrated London News» 36 [2 Jun. 1860] 541-542) είναι το εξής:
«The Pre-Raphaelites were smartly satyrised by Miss Florence Claxton in an elaborate sketch, exhibited at the Portland Gallery, which, as and artistic curiosity, we engrave on another page. The picture, as it will be seen, is divided into two parts–one interior, the other exterior–by a brick wall. In the interior, the left-hand compartment, the principal group is that of Mr. Millais presenting the apple to a Pre-Raphaelite belle ideal, whom he prefers to a figure of Raphael’s (from the well-known picture of «The Marriage of the Virgin»), and to a pretty, modern, English girl, dressed in the mode of the day, with plaited hair and crinoline complete. He carries in his hand a volume of Mr. Ruskin’s, and on the ground is a treatise «On Beauty,» by the same author. On the floor, also, are some of the famous apple-blossoms which Mr. Ruskin invoked the artists of England to paint, and the onions, as painted by Hunt, which that gentleman was so enthusiastic about last year. Behind these we see another Pre-Raphaelite worthy examining the feet of a female through a magnifying-glass, the textural surface of which he is copying minutely in his sketch-book. In the. background at this side is an artist of the middle ages thrusting one of Raphael’s apostles out of the door; and on the opposite side are the portraits of Raphael, Sir Joshua Reynolds, and Van Dyck, with their faces turned to the wall, whilst those of Millais, Ruskin, and–Barnum are exhibited underneath them to the homage of the public, whilst a mediæval figure, reclining on a sofa, proclaims their ascendancy through a trumpet. In the looking-glass over the mantelpiece is seen reflected the window on the opposite side of the room, and through that window is discovered the vision of a lady and gentleman walking up a gravel-path to church. The countenance of the dandy sipping his tea at the left of the fireplace is intended to express the bitterest feelings of horror and jealousy at this to him unwelcome apparition. It will be recollected that in a picture recently produced by Mr. Calderon a lovelorn lady is represented as about to faint against the garden wall, having just caught a glimpse of her lover presenting a flower to a girl on the other side of the wall. In Miss Claxton’s «Idyll,» the hapless fair one sees through the brick wall, for the flower is being presented to her rival (who munches an apple) inside the room, whilst she is standing outside in a Pre-Raphaelite attitude of intense affliction. A little beyond this figure is seen an artist making a careful study of a brick by the aid of an opera-glass. Looking upwards, we discern a young lady who is being dragged in at the window by the hair of her head, having lent too favourable an ear to the serenading monk beneath. Her fiery red hair has partly given way under the severity of the tension to which it is subject. Behind this figure is the famous Sir Ysumbras [sic] of 1857, and in the foreground a pic-nic, where Mr. Hunt’s «Scapegoat» is anxiously waiting for some of the milk which a female (somewhat after one of the figures in Mr. Millais’s «Spring») is drinking. The grave-digging nun, and the sprawling figure of the girl sucking a straw, in the foreground on the right, will at once be recognised as of the same paternity. This crowded little composition will afford much amusement to the artistic world and those who are up in professional incidents and tradition. There are some follies which are better met by ridicule than argument, and Pre-Raphaelitism is of them.».