Ουκ ολίγοι ήρωες, βασιλείς, ηγέτες της ιστορίας, του μύθου και της λογοτεχνίας, τρελάθηκαν είτε από τύψεις λόγω της ωμής βίας που άσκησαν και των θανάτων που προκάλεσαν είτε από φόβο μην πάθουν και αυτοί το ίδιο βάσει του νόμου της ανταπόδοσης, ανθρώπινης ή μεταφυσικής.
Ο Ηρακλής ως «Μαινόμενος» τρελαίνεται από την θεά της τρέλας, την Λύσσα, αμέσως μόλις αποφασίζει να δολοφονήσει τον Λύκο και έτσι, σκοτώνει τα ίδια του τα παιδιά.
Ο Οθωμανός σουλτάνος Μουράτ Ε’ κατά μία εκδοχή πέθανε τρελός από τύψεις ή και φόβο να μην έχει την τύχη του θείου και προκατόχου του Αμπντούλ Αζίζ που είτε αυτοκτόνησε είτε δολοφονήθηκε στις 4 Ιουνίου 1876, μόλις 5 ημέρες μετά την ανατροπή του (άλλη εκδοχή θέλει την «τρέλα» να την επικαλέστηκαν πολιτικοί του αντίπαλοι για να τον εκθρονίσουν, αντιδρώντας στα σχέδιά του για εκδημοκρατισμό).
Μια τέτοια «Σαιξπηρική» (ως προς την ψυχολογική, κυρίως, σχέση συνάφειας «φόνος – τρέλα») μορφή ήταν και ο Ιάπωνας Τάιρα Κιγιομόρι (1118 – 1181).
Υπήρξε ο στρατιωτικός διοικητής ο οποίος σχημάτισε την πρώτη κυβέρνηση των σαμουράι. Επικεφαλής της φατρίας των Τάιρα (το οικογενειακό όνομα μπαίνει πριν το μικρό του, το Κιγιομόρι) εξόρισε και δολοφόνησε τους αντιπάλους του κυρίως από την φατρία των Μιναμότο. Αφού πρώτα διαδέχτηκε το 1153 τον πατέρα του (Τάιρα-νο Τανταμόρι) στην ηγεσία των Τάιρα, το καλοκαίρι του 1156 μαζί με τον Μιναμότο-νο Γιοσιτόμο (επικεφαλής της φατρίας των Μιναμότο) βοήθησαν τον αυτοκράτορα Γκο-Σιρακάβα να νικήσει τον ανταγωνιστή του, τον έτερο αυτοκράτορα Σουτόκου για τον θρόνο του Κιότο που ήταν τότε η πρωτεύουσα της χώρας. Αποτέλεσμα του εμφυλίου αυτού πολέμου ήταν να κυριαρχήσουν οι Σαμουράι στην πολιτική ζωή της Ιαπωνίας, σχηματίζοντας τότε την πρώτη τους κυβέρνηση. Τρία χρόνια αργότερα πολέμησε σε ένα άλλον εμφύλιο κατά του πρώην συμμάχου του Μιναμότο-νο Γιοσιτόμο, τον οποίο και νίκησε.
Η ζωή του εξιστορείται στο έπος Χέικε Μονογκατάρι και από αυτό είναι εμπνευσμένη και η εικόνα του ηθοποιού του θεάτρου Καμπούκι, Νακαμούρα Ουταεμόν Δ’ που υποδύεται τον Κιγιομόρι, να καταδιώκεται στην έπαυλή του από τα φαντάσματα όσων δολοφόνησε στην πορεία του προς την εξουσία.
Τουλάχιστον 2 – 3 ζωγράφοι αναπαρέστησαν την τρέλα του Κιγιομόρι. Πιο συναρπαστικό όμως είναι το χαρακτικό του Ουταγκάβα «Ιτσιγιουσάι» Χιροσίγκε ο οποίος στο μέσον της δεκαετίας του 1840 δημιούργησε το έργο με τον τίτλο «Ο Τάιρα-νο Κιγιομόρι βλέπει στο κήπο του τα πάντα να μεταμορφώνονται σε κρανία» (Taira no Kiyomori kaii o miru zue) γνωστός και ως «Ο Τάιρα-νο Κιγιομόρι καταδιώκεται από υπερφυσικά φαινόμενα».
Σε αυτόν τον τρίπτυχο πίνακα, ο σκληρός και απάνθρωπος στρατιωτικός ηγέτης Κιγιομόρι στέκεται στην βεράντα της έπαυλής του στην Ροκουχάρα, διοικητική έδρα του σογκουνάτου στο Κιότο.
Όπως σύμφωνα με τον θρύλο συνέβαινε προς το τέλος της ζωής του, εμφανίζεται να έχει παραισθήσεις βλέποντας τα πνεύματα όσων δολοφόνησε στην πορεία του προς την εξουσία να απειλούν τώρα να τον σκοτώσουν με την σειρά τους. Αυτά απεικονίζονται στο αριστερό μέρος του τρίπτυχου ως δένδρα κατάλευκα σε σχήμα σκελετού και ως βράχοι σε σχήμα ανθρώπινου κρανίου, όλα στο ίδιο χρώμα του χιονιού που έχει κάλυψει την φύση του Κιότο, αποτελώντας μια προέκτασή του.
Ο γέρος πια πολεμιστής, με επιθετικό βλέμμα ετοιμάζεται στο μεσαίο μέρος του τρίπτυχου να τραβήξει το σπαθί του για να πολεμήσει τους δαίμονες, θυμίζοντας έτσι έναν ήρωα της λογοτεχνίας (καλός όμως αυτός) τον Δον Κιχώτη που ετοιμάζεται να πολεμήσει με τους ανεμόμυλους τους οποίους βλέπει ως εχθρούς.
Στο δεξί μέρος του τρίπτυχου απεικονίζεται η όμορφη παλλακίδα Γκύο να τυλίγεται φοβισμένη στο κιμονό της.
Στον θρύλο, ένα πρωί, προτού ακόμη ξημερώσει, ο Κιγιομόρι βγαίνοντας από την κάμαρά του στην αυλή είδε εκατοντάδες κρανία να στροβιλίζονται με θόρυβο και στο τέλος να ενώνονται σε κρανιόσχημους λόφους των 50 μέτρων και από τις κόγχες των ματιών να πέφτουν καταπάνω του φώτα. Παραίσθηση που διαλύθηκε με το φως του ήλιου.
Σε ένα άλλο τρίπτυχο του 1883, του Τσουκιόκα Γιοσιτόσι, τελευταίου μεγάλου της τεχνοτροπίας του «Ουκίγιο-ε» εμφανίζεται ο γέρος πολεμιστής ως πυρέσσων. Μάλιστα, λέγεται ότι ήταν τέτοιος ο πυρετός του όταν πέθανε το 1181, ώστε όποιος τον πλησίαζε καιγόταν και ότι χρειάστηκε να αφήσουν για αρκετές ώρες το πτώμα του να κρυώσει για να μπορέσουν να το σηκώσουν.