Όταν το 993 μ.Χ. καταστράφηκε η Anuradhapura, τότε «de facto» πρωτεύουσα της Κεϋλάνης (σήμερα ονομάζεται επισήμως Σρι Λάνκα) έγινε η δεύτερη αρχαιότερη πόλη του νησιού, η Polonnaruwa. Πρόκειται για μια πόλη που γνώρισε πάρα πολλές πολιτισμικές επιδράσεις, υπήρξε το κυριότερο εμπορικό και θρησκευτικό κέντρο του νησιού και δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως υπήρξε η πρώτη πόλη της Σρι Λάνκα η οποία το 1982 ανακηρύχθηκε από την UNESCO «World Heritage Site».
Μεταξύ όσων άφησαν την «σφραγίδα» τους ήταν και οι Βραχμανιστές κατακτητές Chola. Όταν η Σρι Λάνκα κατακτήθηκε από τον Σιναλέζο Vijayabahu το 1070 ο οποιος έδιωξε τους Ινδούς κατακτητές, ανακηρύχθηκε και επισήμως πρωτεύουσα. Έκτοτε, για πολλά χρόνια, οι Σιναλέζοι κυβερνήτες και κυρίως ο  μεγαλομανής όπως τον παρουσιάζουν τα χρονικά βασιλιάς Parakramabahu I τον 12ο αιώνα, έβαλαν σε εφαρμογή μεγαλεπήβολα σχέδια για την πόλη. Τότε παρατηρήθηκε εκεί ένα από τα μεγαλύτερα σε έκταση προγράμματα αστικού σχεδιασμού και επέκτασης παγκοσμίως και η πόλη έγινε το σύμβολο της Βουδιστικής Σιναλέζικης μοναρχίας.
Εκεί, στην Polonnaruwa, την φημισμένη ως πόλη των αμέτρητων κήπων, κατά το δεύτερο μισό του 12ου αιώνα χτίσθηκε και το ανάκτορο του βασιλιά  Parakumba Ι (η βασιλεία του διήρκεσε από το 1153 ως το1186) το οποίο προοριζόταν να γίνει ένα από τα εντυπωσιακότερα κτίσματα σε ολόκληρη την Κεϋλάνη. Το ανάκτορο αυτό ήταν αρχικά επταόροφο, κατασκευασμένο από λεπτούς τοίχους από τούβλα και ονομαζόταν Veijeyanthi Prasada ή και Vijayoth Paya, ονομασία που υποδηλώνει το Ανάκτορο του θεού Sakra. Σύμφωνα με τα χρονικά, η κατασκευή του διήρκεσε 7 χρόνια και 7 μήνες, με αναφορές της εποχής να κάνουν λόγο ακόμη και για 1.000 δωμάτια.
Η συνέχεια όμως δεν ήταν και η καλύτερη:  ο διάδοχος του Parakumba Ι, ο Nissanka Malla (1187-1196) στην προσπάθειά του να ακολουθήσει τα μεγαλεπήβολα σχέδια των προκατόχων του οδήγησε ουσιαστικά το βασίλειο σε χρεοκοπία.
Στο πρώτο ήμισυ του 13ου αιώνα και στην διάρκεια των επιδρομών που ξεκίνησαν οι Tamil και οι Magha από την Νότια Ινδία μεταξύ του 1215 και του 1236, το ανάκτορο πυρπολήθηκε από τους τελευταίους και ακόμη και σήμερα στο εσωτερικό του φαίνονται τα καμμένα τούβλα. Πλέον, δεν έχουν απομείνει πια παρά μόνο ερείπια μόλις 55 δωματίων ενώ από τους 7 ορόφους του ανακτόρου που ορθωνόταν αγέρωχο για λιγότερο από ένα αιώνα, έχουν απομείνει τμήματα μόλις 3 ορόφων.

Κείμενο – φωτογραφία: Zalmoxis