Ένα από τα έργα στα οποία ο Utagawa Hiroshige καταπιάνεται με το θέατρο Kabuki είναι και το “Μια Παράσταση Kabuki στο Θέατρο Saruwakacho” από την σειρά “Toto meisho” (Γνωστές όψεις της Ανατολικής Πρωτεύουσας”).
Δεν είναι το μοναδικό έργο του Hiroshige με θέμα την περιοχή του Saruwakacho (η νυχτερινή “Όψη του Saruwakacho” με τα καταστήματα που κλείνουν για βράδυ, τους τελευταίους πελάτες, τους πλανόδιους, τα σκυλιά στον δρόμο και τις σκιές όλων τους, είναι θέμα με αυτή την περιοχή) ή το Κabuki (“Το Θέατρο Kabuki στην οδό Nichomachi” κάπου στο 1835 είναι από τα πιο διάσημα έργα του) αλλά αυτό εδώ παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον αφού απεικονίζεται παράσταση Kabuki όπως δινόταν στα μέσα του ΙΘ’ αιώνα, μιας και ο πίνακας είναι του 1857.
Ολόκληρη η περιοχή Saruwaka ήταν μια “θεατρούπολη”. Με διάταγμα των Shogun, τα θέατρα Nakamuraza and Ιchimuraza (“za” είναι η ονομασία για το “θέατρο”) μετακινήθηκαν το 1842 μαζί με το θέατρο Kawarazakiza Theater που ήταν “hikae-yagura” (η εναλλακτική σκηνή όταν δεν ήταν διαθέσιμα τα 3 επισήμως αναγνωρισμένα θέατρα Kabuki του Edo, του μετέπειτα Tokyo) του Θεάτρου Morita στην Saruwaka. Η Saruwaka ήταν μια περίκλειστη “πόλη μέσα στην πόλη” κοντά στην περιοχή Asakusa και ήταν προσβάσιμη μέσα από τις ξύλινες πύλες της στα Βόρεια, τα Νότια και τα Νοτιοανατολικά της. Εκτός από τα θέατρα, φιλοξενούσε ακόμη τα σπίτια των ηθοποιών και εν γένει των ανθρώπων του θεάτρου, εστιατόρια, καταστήματα με σουβενίρ, τεϊοποτεία, καταστήματα με θεατρικά είδη, γραφεία σχετικά με τον κόσμο του θεάτρου, κ.λπ. αφού το Σογκουνάτο καθόρισε και για τον κόσμο αυτό την Saruwaka ως “πόλη” τους.
Το όνομά της η πόλη το πήρε όταν ο Nakamura Kanzaburο (Saruwaka) ο ιδρυτής του Edo Kabuki, άνοιξε το 1624 το Θέατρο Saruwakaza.
Ο ρόλος της Saruwaka ως “Θεατρούπολης” τερματίσθηκε το 1892 όταν τα θέατρα που είχαν απομείνει σε αυτήν μετακόμισαν στο κέντρο του Tokyo.
Τα 3 ιδεογράμματα του Kabuki , μεταφράζονται ως “Τραγούδι” ως “Χορός” και ως “Επιδεξιότητα” δηλώνοντας έτσι την τέχνη του τραγουδιού και του χορού.
Παρότι το Kabuki ξεκίνησε το 1603 από μια γυναίκα, την Izumo no Okuni (άγαλμά της έχει στηθεί στο Kyoto, στις όχθες του ποταμού Kamo) μια “miko” (ένα είδος παρθένας ιέρειας/θεραπαινίδος ναού) του Σίντο, το 1629 απαγορεύθηκε να το αποδίδουν γυναίκες και οι παραστάσεις άρχισαν να δίνονται αποκλειστικά από άνδρες.
Ο πίνακας του Hiroshige μας βάζει στο κλίμα μιας παράστασης της εποχής. Βλέπουμε για παράδειγμα στα αριστερά 2 ηθοποιούς πάνω στο “hanamichi” (“ανθηρό μονοπάτι”) προέκταση – διάδρομος της σκηνής που διασχίζει την πλατεία με το κοινό και από το οποίο έχουμε είτε εισόδους και εξόδους πάνω στο δράμα είτε κάποιες ιδιαίτερες στιγμές του έργου. Ή βλέπουμε ακόμη την ιδιότυπη διάταξη των θέσεων του κοινού στην πλατεία, τους εξώστες, τα φανταχτερά κοστούμια, τις χαρακτηριστικές κομμώσεις, την διακόσμηση, τα χρώματα…
Από την στάση του σώματος του ηθοποιού στο “hanamichi” στα αριστερά μπορούμε να υποθέσουμε ότι παίρνει μια στάση “mie” δηλαδή “παγώνει” για κάποια δευτερόλεπτα σε αυτήν την θέση το σώμα του για να δώσει έμφαση σε κάποια συναισθήματα του ήρωα και να τραβήξει την προσοχή του κοινού, τυπικό γνώρισμα στο Kabuki. Μπορούμε επίσης να εικάσουμε ότι στα δεξιά ο κάπως όρθιος θεατής που στρέφεται προς την υπόλοιπη πλατεία πάνω από τον οποίο στέκεται ο ηθοποιός στο δεξί “hanamichi είναι ο έμπειρος γνώστης της υπόθεσης ο οποίος είθισται στις παραστάσεις να φωνάζει το επίθετο του ηθοποιού σε ένδειξη εκτίμησης για την ερμηνεία του (σε ένδειξη ακομη μεγαλύτερου θαυμασμού φωνάζει το όνομα του πατέρα του ηθοποιού).