Η 6η Μαϊου 2013 σημαδεύθηκε από τον θάνατο, σε ηλικία 94 ετών, του Ιταλού πολιτικού Giulio Andreotti (14.01.1919 – 06.05.2013) μιας από τις πλέον αμφιλεγόμενες πολιτικές προσωπικότητες που γνώρισε η μεταπολεμική Ευρώπη.
Κατηγορήθηκε ότι υπήρξε μέλος της Cosa Nostra. Υπήρξε συνεργάτης της περιβόητης εγκληματικής μασωνικής στοάς P2. Κατηγορήθηκε ως ηθικός αυτουργός και εντολέας αντιστοίχως των δολοφονιών του πρωθυπουργού Aldo Moro το 1978 και του δημοσιογράφου Mino Pecorelli ένα χρόνο αργότερα, αλλά και ως «εγκέφαλος» της δολοφονίας του τραπεζίτη Michele Sindona, με δηλητηριασμένο espresso στην φυλακή. Το όνομά του ακούστηκε σχεδόν σε όλα τα σκάνδαλα που ξέσπασαν κατά το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα στην Ιταλία.

Παρά ταύτα, ο Andreotti επέζησε πολιτικά επί μισό αιώνα, για μία σειρά λόγων: έχοντας την κάλυψη των Αμερικανών (οι οποίοι στηρίχθηκαν ήδη από την δεκαετία του 1950 πάνω στις ικανότητες ενός αμοραλιστή πολιτικού, χάρη στις ραδιουργίες του οποίου η Ιταλία θα γλίτωνε από τον Κομμουνισμό) την στήριξη των πιο αντιδραστικών κύκλων του Βατικανού, την οικονομική ενίσχυση και τις διασυνδέσεις με την Μαφία, σχέσεις με μασωνικές στοές, γνωριμίες με το εκδοτικό και δημοσιογραφικό κατεστημένο και όντας σταθερός υποστηρικτής των συμφερόντων των Ιταλών βιομηχάνων, κατάφερε να γίνει συνώνυμο αφενός του «συστήματος» στην Ιταλία και αφετέρου της αδιαφάνειας και μάλιστα σε μια χώρα με υψηλούς δείκτες διαφθοράς.
Αν μπορούσαμε να προσωποποιήσουμε τον όρο «Διαπλοκή» τότε, πράγματι, αυτή θα είχε το πρόσωπο του Τζούλιο Αντρεόττι. Αν μη τι άλλο, δεν κέρδισε άδικα το Prix de Jury στο Φεστιβάλ των Καννών το 2008 η ταινία «Il Divo» η οποία πραγματευόταν τις σχέσεις του Andreotti με την Μαφία…
Δείγματα της νοοτροπίας και του αμοραλισμού του, είχε δείξει ήδη από την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τότε που έγραφε και στο φασιστικό προπαγανδιστικό έντυπο «Rivista del Lavoro» αλλά και στο παράνομο Χριστιανοδημοκρατικό «Il Popolo» ενώ ως φοιτητής Νομικής εξέδιδε και το εβδομαδιαίο Καθολικό περιοδικό του πανεπιστημίου Azione Fucina.
Η μακρά σύνδεσή του με την διαπλοκή στην Ιταλία χρονολογείται τουλάχιστον από το 1958, όταν μπλέχτηκε στο τραπεζικό σκάνδαλο («αεροπλανάκι») Giuffrè, αλλά απαλλάχθηκε χάρη στις διασυνδέσεις του. Το σκάνδαλο Giuffrè ξέσπασε επί της δεύτερης κυβέρνησης Fanfani, όταν ο πρώην τραπεζίτης Giambattista Giuffrè, σε συνεννόηση με τον τοπικό επίσκοπο, άρχισε να συλλέγει τις αποταμιεύσεις των αγροτικών και των μικροαστικών νοικοκυριών της επαρχίας Romagna, υποσχόμενος υψηλά επιτόκια που θα έφταναν έως και το 100%. Προβάλλοντας ως τεκμήριο φερεγγυότητας  τις φιλίες του με θρησκευτικούς κύκλους (για τον λόγο αυτό πήρε και το παρατσούκλι «τραπεζίτης του Θεού») και βασιζόμενος σε πρόσωπα κλειδιά στους πολιτικούς κύκλους και στο τραπεζικό σύστημα, ο Giuffrè κατάφερε να αποκομίσει τεράστια χρηματικά ποσά και σύντομα οι δραστηριότητές του εξαπλώθηκαν και σε άλλες επαρχίες.
Όταν όμως ένας αριθμός αποταμιευτών/επενδυτών άρχισε να έχει υπόνοιες για απάτη και ότι τα κεφάλαια που του εμπιστεύθηκε δεν προορίζονταν για επενδύσεις, ζήτησε την επιστροφή των χρημάτων του. Ο Giuffrè όμως δεν ήταν σε θέση να τους εξοφλήσει και έτσι πολλοί έχασαν τα λεφτά τους. Από το σκάνδαλο προκλήθηκε πολιτικός σεισμός και κατά τη διαδικασία που ακολούθησε, εκλήθησαν ο υπουργός Οικονομικών Luigi Preti και ο προκάτοχός του, Τζούλιο Αντρεότι, οι οποίοι όμως αν και (το λιγότερο) καθ’ ύλην αρμόδιοι,  βγήκαν «καθαροί».
Την περίοδο 1961 – 1962,  ο Andreotti συνεργάστηκε στενά με εκκλησιαστικούς ακροδεξιούς κύκλους σε μια παρασκηνιακή εκστρατεία λιβελλογραφημάτων και λάσπης εναντίον των εσωκομματικών του αντιπάλων και κυρίως της κεντρώας πτέρυγας του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος, από τον ελεγχόμενο Τύπο. Ζητούμενο ήταν να παραμείνει η Ιταλική κυβέρνηση σε έναν σκληρό δεξιό προσανατολισμό και να αποφευχθούν συνεργασίες με τους Κεντρώους.

Στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1960, ως υπουργός Άμυνας συνετέλεσε στην απόκρυψη των «Φακέλλων SIFAR» και της επιχείρησης Piano Solo, ενός πραξικοπήματος που σχεδίαζαν ακροδεξιοί βάσει του οποίου η στρατιωτική αστυνομία θα καταλάμβανε πόλεις της χώρας με αντικεμενικό στόχο να ανακοπεί το εγχείρημα της συνεργασίας της Δεξιάς με το Κέντρο και παρέδωσε τα στοιχεία των υποθέσεων αυτών (όπου υπήρχαν και περί τα 2.000 ονόματα νεοφασιστών παραστρατιωτικών) στην μασωνική Στοά Propaganda 2, η οποία, σημειωτέον,  βρισκόταν πίσω από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα της δεκαετίας του 1980.

Το 1978 κατηγορήθηκε πως εξώθησε με την αδιάλλακτη στάση του τις Ερυθρές Ταξιαρχίες στα άκρα και συγκεκριμένα στο να εκτελέσουν τον απαχθέντα πρωθυπουργό Άλντο Μόρο τον οποίο διαδέχθηκε ο AndreottI, ενώ ο ίδιος ο Μόρο σε επιστολή που έγραψε κατά την διάρκεια της ομηρίας του μίλησε με τα χειρότερα λόγια για τον διάδοχό του. Αλλά και η ίδια η οικογένεια του εκτελεσθέντος πρωθυπουργού κατηγόρησε τον Andreotti για τον «ύποπτο» ρόλο του στην υπόθεση.
Ο επί 38 χρόνια διατελέσας υπουργός και πρωθυπουργός (από το 1954 έως το 1992) υπήρξε παραδοσιακός φίλος των Αράβων δικτατόρων. Χαρακτηριστικό είναι μάλιστα ότι στις 14 Απριλίου 1986, ο Andreotti αποκάλυψε στον Λίβυο υπουργό Εξωτερικών Abdel Rahman Shalgha ότι οι ΗΠΑ θα βομβάρδιζαν τον δικτάτορα της Βορειοαφρικανικής χώρας ως αντίποινα για την τρομοκρατική επίθεση σε disco στιο Βερολίνο ώστε να προλάβει πάρει τα μέτρα του ο Καντάφι.

Ο Αndreotti ανακρίθηκε για τον ρόλο του στην δολοφονία του Mino Pecorelli το 1979, ο οποίος είχε κατηγορήσει τις στενές σχέσεις του Ιταλού πολιτικού με την Μαφία και την απαγωγή του  Aldo Moro. Πρωτοδίκως αθωώθηκε το 1999, αλλά σε δέυτερο βαθμό, τον Νοέμβριο του 2002, καταδικάσθηκε σε 24 χρόνια φυλάκιση.  Αφέθηκε ελεύθερος με χάρη και αθωώθηκε εκ νέου στις 30 Οκτωβρίου 2003, ενώ την ίδια χρονιά δικαστήριο στο Παλέρμο τον απάλλαξε από την κατηγορία για τις σχέσεις του με την Μαφία δεχόμενο πως αυτές υπήρξαν σε παρελθόντα χρόνο αν και με τον ίδιο ως μέλος της οργάνωσης!
Ένα από τα μεγαλύτερα «κατορθώματά» του ήταν αναμφίβολα να εκθέσει το Κομμουνσιτικό Κόμμα Ιταλίας με τον λεγόμενο «Ιστορικό Συμβιβασμό» όταν μετά την εκτέλεση του Άλντο Μόρο το PCI στήριξε παθητικά την κυβέρνηση του πιο διεφθαρμένου Ιταλού πολιτικού.
Μετά τις βουλευτικές εκλογές του 2006, και παρά το προχωρημένο της ηλικίας του, ο Αντρεόττι αποδέχθηκε να είναι υποψήφιος του κυβερνώντος κόμματος του Μπερλουσκόνι για την προεδρία της Γερουσίας, όμως έχασε την εκλογή με ψήφους 165 κατά έναντι 156 υπέρ.
Με αυτόν τον βίο και πολιτεία, γίνεται εύκολα κατανοητός ο λόγος για τον οποίο οι συμπατριώτες του, του έδωσαν το παρατσούκλι «Belzebu» («Διάβολος») «Πρίγκηπας του Σκότους» και «Μαύρος Πάπας». Αλλά και ο χαρακτήρας του Don Licio Lucchesi στο «Νονός-3» του πολιτικού με τις σχέσεις με τη Μαφία, αναφερόταν στον  Αndreotti. Άλλο παρατσούκλι του ήταν και το Giulio «Lavazza»  στο περιοδικό Cuore, από την εταιρεία καφέ Lavazza, λόγω της φημολογούμενης ανάμιξής του στην δολοφονία του φυλακισμένου τραπεζίτη Michele Sindona, με δηλητηριασμένο espresso.