Η Τουρκία θα είναι στο TOP-10 των ισχυρότερων οικονομιών του κόσμου σε 15 χρόνια δήλωσε σήμερα ο υπουργός Εξωτερικών της χώρας Ali Babacan.
Ο Μπαμπατσάν μιλώντας στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ στο Νταβός της Ελβετίας είπε πως η ένταξη της Τουρκίας στο G-10 ως το 2023 συναρτάται και με την ευρωπαϊκή της πορεία, για την οποία προετοιμάζεται παρά την αντίθεση του γάλλου προέδρου Nicolas Sarkozy ο οποίος προτιμά την απλή σύνδεση της Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ο Μπαμπατσάν επανέλαβε τη θέση ότι η Ε.Ε. δεν πρέπει να παραμείνει ένα χριστιανικό κλαμπ, αλλά θα πρέπει να γίνει περισσότερο οικουμενική, δεδομένου ότι η Τουρκία είναι… «δημοκρατική και πολυπολιτισμική» και ότι με την Τουρκία η Ε.Ε. θα γίνει ισχυρότερη. Προειδοποίησε την Ευρώπη ότι είναι «επικίνδυνη προσέγγιση η διατήρησή της ως μονοθρησκευματικής κοινότητας» ενώ εξέφρασε την πεποίθηση πως η Τουρκία θα είναι μείζων ειρηνευτικός παράγοντας τον 21ο αιώνα (!) και προετοιμάζεται να γίνει μεγάλη οικονομική δύναμη, κατατασσόμενη στην 1η δεκάδα τα επόμενα 15 χρόνια από 17η σήμερα. Και συμπλήρωσε, πως στο πλαίσιο αυτό, ανοίγει 10 πρεσβείες στην υποσαχάρια Αφρική και διπλωματικές αποστολές στην Ινδία.
Τώρα, από όσα είπε ο Μπαμπατσάν, ότι δηλαδή η χώρα του θα ξεπεράσει οικονομίες σαν την Ιταλία και θα φθάσει την Αγγλία ή ότι είναι η… «ειρηνοποιός δύναμη» του 21οι αιώνα (!) ή ότι είναι σε σωστό δρόμο για την Ε.Ε. ,θα είχε πράγματι πολύ μεγάλο ενδιαφέρον η καταγραφή των αντιδράσεων στα πρόσωπα των παρισταμένων συνέδρων στο Φόρουμ…
(Σχετικό ρεπορτάζ του msn στο http://www.msnbc.msn.com/id/22855559/)
Κατηγορίες:Uncategorized
Than Pan 
Η τουρκική ελίτ, πέραν του ότι είναι υπεραναπτυγμένη από κάθε άποψη, έχει σταθερούς στόχους από τους οποίους δύσκολα ξεφεύγει. Φυσικά, κάνει το κομμάτι της στο Νταβός, σε μια εποχή που αναζητάει καινούργιο ρόλο στην ευρύτερη περιοχή (ηγετικό, φυσικά …αυτόν που εμείς υποτίθεται οτι θάπρεπε νάχουμε στα Βαλκάνια, αλλα ως μεγαλόψυχοι τον παραχωρούμε στις νέοεισαχθείσες χώρες)και ταυτοχρόνως, εμμέσως πιέζει για την Ευρωπαική Ενωση.
Εμείς καθόμαστε πάνω στις δάφνες μας ή εν πάση περιπτώσει σ αυτό που νομιζουμε δάφνες. Εκείνοι τοποθετούν τις δάφνες κάθε φορά και λίγο πιο πέρα για να προσπαθούν να τις φτάσουν. Ετσι νομίζω παρακολουθώντας τους τόσα χρόνια
ευχαριστώ
ρτις
Ριτς,
ίσως όντως τα σύνορα Ανατολής – Δύσης να βρίσκονται κάπου στο Αιγαίο, αν κρίνουμε από τις διαφορές στη «σχολή» της τουρκικής και της ελληνικής διπλωματίας. Οι Τούρκοι είναι πιο… «ζεν». Δεν βιάζονται, ξέρουν να περιμένουν σαν τον κυνηγό, ακίνητοι, περιμένοντας να περάσει από μπροστά του το θήραμα και σε κάθε ευκαιρία «χτυπούν». Και όποτε βρίσκουν την ευκαιρία, δεν την αφήνουν να πάει χαμένη. Αυτό έκαναν και το 1974 στην Κύπρο (10 χρόνια, από τις συνταγματικές αλλάγές που επιχείρησε ο Μακάριος περίμεναν και αν δν βρίσκονταν οι Ιωαννίδης, Σαμψών και σία, κάποια άλλη αφορμή θα έβρισκαν).
Το ίδιο συνέβη και με την υπόθεση Οτσαλάν, όταν με ένα σμπάρο χτήπησαν όχι δύο, αλλά πολύ περισσότερα τρυγόνια και τώρα με το Βόρειο Ιράκ. Αντίθετα, η ελληνική διπλωματία είναι «πάμε κι ό,τι κάτσει» (Ευρωσύνταγμα, Κόσοβο, κ.λπ.).
Παράδειγμα του κράτους που «βλέπει μπροστά» είναι η άνοδος του ισλαμικού κόμματος στην εξουσία. Φαινομενικά, ισλαμική κυβέρνηση και ευρωπαϊκός προσανατολισμνός είναι έννοιες αντίθετες. Μετά από μερικά χρόνια όμως, η επέκταση της Ε.Ε. (είτε με στενότερη σύνδεση είτε με ειδικά μέλη είτε -στο πιο ακραίο σενάριο- με πλήρη μέλη…) θα μπορούσε να είναι προς νότον (Μαγκρέμπ) για πλείστους όσους λόγους (δημογραφικούς, παραγωγικούς, κ.λπ.) και δεν θεωρώ τυχαίες τις αναφορές σε «μεσογειακή ένωση» σε διεύρυνση της ομάδας «5+5», κ.λπ. Η Άγκυρα σε μια τέτοια περίπτωση θα μπορούσε να ηγηθεί ενός τέτοιου «ευρω-μουσουλμανικού» γκρουπ ως αντίβαρο στις «αποικιακές» επιρροές από ισπανούς, γάλλους, ιταλούς.