Πέντε τρισεκατομμύρια μη ανακυκλώσιμες πλαστικές σακούλες διαθέτουν ετησίως τα καταστήματα σε όλον τον κόσμο στους πελάτες τους. Για τις σακούλες αυτές, απαιτούνται ως πρώτη ύλη 21,5 δισεκατομμύρια γαλόνια πετρέλαιο και δαπανώνται 125 δισεκατομμύρια δολάρια (http://www.sfgate.com/cgi-bin/article.cgi?file=/c/a/2007/03/28/MNGDROT5QN1.DTL).
Με δεδομένα αυτά τα μεγέθη, είναι οπωσδήποτε θετικό βήμα η υπογραφή που έβαλε πριν λίγες ώρες ο δήμαρχος της Νέας Υόρκης Michael Bloomberg σε νομοσχέδιο το οποίο υποχρεώνει τις μεγάλες αλυσίδες εμπορικών καταστημάτων πώλησης να εφαρμόσουν προγράμματα ανακύκλωσης των πλαστικών τσαντών. Το μέτρο, το οποίο έχει στόχο να μειώσει τον αριθμό των πλαστικών τσαντών που παρέχονται στους καταναλωτές, προβλέπει ότι κάθε μεγάλο κατάστημα θα είναι υποχρεωμένο να διαθέτει τουλάχιστον 5 τετραγωνικά μέτρα για την εφαρμογή των προγραμμάτων ανακύκλωσης πλαστικών τσαντών και για τη διάθεση στους πελάτες τσαντών που προέρχονται από ανακύκλωση. Ας σημειωθεί, ότι τα καταστήματα στη Νέα Υόρκη διαθέτουν στους πελάτες τους περίπου ένα δισεκατομμύριο πλαστικές τσάντες ετησίως. Οι υποστηρικτές του νέου νόμου επισημαίνουν ότι το κόστος της εφαρμογής του θα είναι ελάχιστο, αφού οι εταιρίες που ασχολούνται με την ανακύκλωση υλικών πληρώνουν 100 δολάρια ανά τόνο πλαστικών τσαντών.
Τον περασμένο Μάρτιο, το Σαν Φρανσίσκο έγινε η πρώτη αμερικανική μεγαλούπολη που νομοθέτησε την απαγόρευση χρήσης μη βιοδιασπώμενων πλαστικών τσαντών στα μεγάλα σούπερ μάρκετς, ενώ η πολιτεία της Καλιφόρνια ενέκρινε νόμο τον Ιούλιο, που προβλέπει ότι τα μεγάλα καταστήματα θα πρέπει να δέχονται επιστροφές πλαστικών τσαντών και να ενθαρρύνουν την επαναχρησιμοποίησή τους.
Υπολογίζεται ότι οι Αμερικανοί καταναλωτές (χωρίς να συνυπολογίζονται προφανώς και οι εταιρίες για εμπορεύματα κ.λπ.) προμηθεύονται 84 δισεκατομμύρια πλαστικές τσάντες κάθε χρόνο (http://theboard.blogs.nytimes.com/2008/01/09/new-yorks-city-council-bags-plastic-bags/).
Η Νέα Υόρκη δεν ακολουθεί όμως μόνο το Σαν Φρανσίσκο (όπου διακινούνται ετησίως περί τις 180 εκατομμύρια πλαστικές τσάντες) αλλά και την Κίνα η οποία πρόσφατα ξάφνιασε την παγκόσμια κοινή γνώμη, καθώς επικαλούμενη οικολογικές σκοπιμότητες, απαγόρευσε τις δωρεάν πλαστικές σακούλες http://www.npr.org/templates/story/story.php?storyId=18060880.
Παρακολουθώντας κανείς τις αντιδράσεις των Νεοϋρκέζων από τα ΜΜΕ και τα blogs, διαπιστώνει 3 πράγματα:
Πρώτον, ότι αποδέχονται το μέτρο.
Δεύτερον, ότι όχι μόνο το αποδέχονται, αλλά προτείνουν και αυτοί μέτρα (π.χ. για ποσοστώσεις επί της αξίας των διατιθεμένων πλαστικών τσαντών σε έργα οικολογικού χαρακτήρα).
Τρίτον, ότι θεωρούν πως άργησαν οι δήμοι και οι πολιτείες να θεσπίσουν ανάλογα μέτρα και ότι έπρεπε επιτέλους… «να γίνουν Ευρώπη»!
Απορία: όταν λένε «να γίνουν Ευρώπη», έχουν υπόψη τους και τους «οικολόγους Ελληνάρες»;
Υ.Γ.: Προ διετίας, έρευνα που διεξήγε το «Ευρωβαρόμετρο» έδειχνε πως οι Έλληνες χρησιμοποιούν όοο κανείς άλλος στην Ε.Ε. νάϋλον σακούλες, ενώ όλες οι προσπάθειες των σούπερ μάρκετς να καταργήσουν τη δωρεάν χορήγησή τους έπεσαν στο κενό. Προφανώς, ο «οικολόγος Ελληναράς» έχει «καλομάθει» με το «προϊόν και σακούλα» καθώς έτσι «κάνει μπούγιο» και δείχνει με τα φορτωμένα από σακούλες χέρια και πορτ μπαγκάζ … «άρχοντας»!
Κατηγορίες:ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΑΚΜΗ, ΗΠΑ, ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ
Than Pan 
Καλημέρα Ζάλμοξη.
Δυστυχώς υπάρχει όμως και ένα άλλο πρόβλημα, όσον αφορά τις βιο-διασπώμενες σακκούλες (π.χ. τροφίμων βιολογικής καλλιέργειας), στην Ελλάδα. Δεν ξέρω ΠΩΣ τα καταφέρνουν και οι σακκούλες αυτές διαλύονται άσχημα όποτε ανοιχτούν, με αποτέλεσμα να έχω… γεμίσει βάζα (για σπόρους και άλλα τέτοια είδη)!
🙂
Το πρόβλημα είναι αρκετά ενοχλητικό διότι πολλές φορές σπάει η σακκούλα σε λάθος σημεία όταν την ανοίγεις και οι σπόροι κλπ. πέφτουν στο πάτωμα, πριν προλάβει κανείς να τους μεταφέρει σε βάζο, αν δεν είναι ΠΟΛΥ προσεκτικός.
Κάποτε με είχε εκνευρίσει τόσο ώστε ήθελα να γράψω και… ποστ στο μπλογκ, αλλά γνωρίζοντας μερικά από όσα λες και αντιτιθέμενος στην άλλη λύση (τις κλασσικές πλαστικές σακούλες) είπα να το βουλώσω!
Καλημέρα Omadeon!
Όντως υπάρχει αυτό το πρόβλημα (φαντάσου τώρα τη σκηνή με το διαλυμένο -μη μεταλλαγμένο- «καλαμπόκι» όταν ανοίγει μια, «ταλαιπωρημένη» από χτυπήματα στης λαϊκή, τσάντα). Νομίζω όμως πως υπάρχουν και οι πιο «παραδοσιακές» λύσεις, οι οποίες δεν είναι κατ΄ ανάγκη και αναχρονιστικές. Π.χ. τσάντες από καραβόπανο οι οποίες είναι και πολλαπλών χρήσεων και ανθεκτικές. Παλαιότερα δηλαδή πώς έπαιρναν οι νοικοκυρές από τα σπίτια τους τις υφασμάτινες και άλλες τσάντες;
Οι βιο-διασπώμενες σακούλες ειναι τελικά για χρήσεις όπου δεν «ταλαιπωρούνται». Δεν ειναι δηλαδή για να τις μεταφέρεις στο μετρό ή το λεωφορείο γεμάτες και από δυο τ- ρεις στο κάθε χέρι. Μπορούν όμως κάλλιστα να χρησιμεύσουν για σακούλες απορριμάτων, για να πεταχτούν χαρτιά γραφείου, για περιτύλιγμα ελαφρών αντικειμένων, κ.λπ.
ΑΚόμη και το χαρτί πάντως, είναι «μικρότερο κακό» από το πλαστικά.
Υ.Γ. Η υφασμάτινη τσάντα για τον αδιόρθωτο Ελληνάρα παραπέμπει στο κάμπλεξ της καταγωγής του και σου λέει: -«μα, ταγάρι θα κουβαλάω τώρα»; Ενώ, το νάϋλον, μέσα στο «κλας»…
Υπάρχει πάντως μια αθηναϊκή εξέλιξη γι’ αυτό το ζήτημα τις τελευταίες ημέρες. Βλέπε http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_0_16/01/2008_255633 και http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_0_22/01/2008_256396
Μένει να δούμε τι θα υλοποιηθεί, βεβαίως, από τα εξαγγελθέντα.
καλημέρα imwrong!
Σε ευχαριστώ για τις επισημάνσεις, καίριες και -το κυριότερο- επίκαιρες και οι δύο. Μακάρι να τελεσφορήσει το εγχείρημα στην Αθήνα και είναι κατ΄ αρχήν ενθαρρυντικό ότι συμμετέχουν σχεδόν όλα τα μεγάλα super markets (ΑΒ Βασιλόπουλος, Carrefour, Αφοί Βερόπουλοι, Σκλαβενίτης, DIA, METRO, Atlantic, Baazar, Γαλαξίας).
Απομένει να δούμε ωστόσο και τις αντιδράσεις των καταναλωτών…
Nai, αυτο με τις πλαστικές τσάντες το διαβασα σε σχολιο του Independent με το γνωστό καυστικό βρετανικό στύλ, αλλά ειναι μια αληθεια. Μικρή μεν, αλλά υπαρκτή. Φυσικά, τα προβληματα σε σχεση με την προστασία του περιβάλλοντος στις ΗΠΑ ειναι τεράστια, παρ ότι υπάρχει η Καλιφόρνια ( μοναδική και πρωτοπορος στον κόσμο) , αλλά το γεγονός ότι απο κάπου αρχίζουν και κάτι κανουν ειναι σημαντικό.
Το μεσημερι ημουν στο Βασιλοπουλο για τα γνωστά. Και πηρα μια χαρτινη σακουλα στα μαναβικά. Η κοπελιά που ζυγίζει, αρπαξε δυο τρεις πλαστικές και πεταξε τα χορταρικά-λαχανικά – φρουτα σ αυτές. Τη ρωτησα, μα γιατί το κανετε αυτό; δεν εχετε ακουσει τίποτα για τις σακκουλες; Τί πώς; οχι, δεν ξερω, βαλτε τες τωρα εκει ειναι πιο ασφαλείς…χαιρετε….. δεν της απαντησα γιατί περιμενε κοσμος στην ουρά…αλλά τί φταιει κι αυτό το κορίτσι….(Αρα ο Βασιλόπουλος δεν συμμετέχει!!!)
καλησπέρα, ritsmas!
Θα συμφωνήσω με την άποψή σου για την Καλιφόρνια, αν και προσωπικά θα την συγκεκριμενοποιούσα ειδικά στο Σαν Φρανσίσκο, το οποίο εδώ και δεκαετίες βρίσκεται πολύ πιο μπροστά από την υπόλοιπη Αμερική.
Καλά να σου συμβεί αυτό στον Μαρινόπουλο, στον Βασιλόπουλο, κ.λπ, να το καταλάβω (όχι ασφαλώς και να το δικαιολογήσω…). Τι να πεις όμως όταν αυτό μου συμβαίνει κατ΄ επανάληψη σε καταστήματα που απευθύνονται σε οικολόγους, υγιεινιστές, κ.λπ. καθώς όταν τους λέω το αυτονόητο, ότι δεν χρειάζομαι νάυλον σακούλα επιμένουν να με κοιτάζουν απορημένα…
Ο Βασιλόπουλος και οι λοιποί μάλλον θα περιμένουν την «τελευταία στιγμή» (άλλη ελληνική συνήθεια…) να υιοθετήσουν το νέο καθεστώς (το πρώτο 10ήμερο του Απριλίο όπως προβλέπει και η σχερική συμφωνία)…
Αγαπητέ, αν σ’ ενδιαφέρει για το ίδιο θέμα:
στο Λουξεμβούργο που τυχαίνει να ξέρω, οι πλαστικές σακούλες απαγορεύτηκαν με νόμο μια συγκεκριμένη ημερομηνία, 31 Γενάρη 2007 αν θυμάμαι καλά. Αρκετούς μήνες νωρίτερα, είχε γίνει εκστρατεία ενημέρωσης. Κυκλοφόρησε ένας εγκεκριμένος από το κράτος τύπος επαναχρησιμοποιήσιμης σακούλας, που είναι ευρύχωρη, σαν τις παλιές τσάντες πιο πολύ, που κάνει 80 λεπτά. Βέβαια θες 3-4 αν έχεις πολλά ψώνια.
Επειδή βέβαια θα σου τύχει αναπόφευκτα να πας για ψώνια και να μην τόχεις προμελετήσει, οπότε δεν έχεις τη σακουλάρα μαζί σου, σου δίνουν και πλαστικές βιοαποδομήσιμες, αλλά αυτές πρέπει να τις ζητήσεις, και τις πληρώνεις (3 λεπτά). Και δεν είναι και για πολλά-πολλά. Ανθεκτικές στην αρχή, αλλά δεν κρατάνε, φθείρονται.
@ Νίκος Σαραντάκοs,
καλησπέρα!
Δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι η απαγόρευση της πλαστικής σακούλας και άλλα συναφή μέτρα θεσπίζονται σε χώρες με υψηλά εισοδήματα. Μετά την εξασφάλιση του «ζην» έρχεται και η αναζήτηση του «ευ ζην». Υπ΄αυτή την έννοια δεν είναι παράξενο το ότι στις ΗΠΑ «πρωτοπορεί» το Σαν Φρανσίσκο, αφού βρίσκεται σε καλύτερη θέση τόσο σε επίπεδο οικονομικής υποδομής οσο και σε επίπεδο πολιτισμικού εποικοδομήματος έναντι των υπολοίπων μεγαλουπόλεων των ΗΠΑ. Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση του Λουξεμβούργου. Είναι απολύτως «λογικό», καθώς διαθέτει το υψηλότερο κατά κεφαλήν ΑΕΠ στην ευρωζώνη, να προηγείται της Ελλάδας. Όμως, δεν είναι καθόλου «λογικό», θα έλεγα είναι εξοργιστικό, η Αθήνα να υπολείπεται του Πεκίνου, μιας πόλης της οποίας οι κάτοικοι δεν εθεωρούντο μέχρι σχετικά πρόσφατα και από τους πλέον ευσυνείδητους σε ζητήματα οικολογικής συμπεριφοράς πολίτες. Το πρόβλημα με τους Έλληνες είναι ότι ενώ βελτίωσαν την οικονομική τους κατάσταση είτε πραγματικά είτε φαινομενικά, λ.χ. με τα «δανεικά» (από κάρτες οι πολίτες, από ομολογιακά δάνεια το κράτος) συμπεριφέρονται οικολογικά το ίδιο άσχημα με προηγούμενες γενιές που ήταν και κοινωνικά απαίδευτες και εισοδηματικά πενώμενες.
Όπως λες, στο Λουξεμβούργο προηγήθηκε μια πολύμηνη εκστρατεία. Εδώ, ακόμη τίποτε. Το κράτος δεν ενδιαφέρεται. Όπως συνέβη και με το ευρώ. Από την ένταξη της δραχμής στο ΕΝΣ μέχρι την κυκλοφορία του νέου νομίσματος, πέρασαν 4 χρόνια και πέραν κάποιων αποσπασματικών σλόγκαν (π.χ. «τώρα με το ευρώ ο Έλληνας θα μπορεί να συγκρίνει τις τιμές της Αθήνας με τις τιμές στο Παρίσι», λες και θα έπαιρνε ο Αθηναίος καταναλωτής το πρώτο αεροπλάνο για C.D.G. να βρει φτηνή λαϊκή στη γαλλική αγορά) δεν υπήρξε καμία ουσιαστική ενημέρωση. Ως εκ τούτου, δεν αισιοδοξώ για το μέτρο. Ένα ερώτημα που τιθεται, είναι, για να μη φεύγω από το θέμα, εάν είναι διατεθειμένος ο Έλληνας να δώσει 10 λεπτά για 3 βιοαποδομήσιμες σακούλες στο σούπερ μάρκετ προκειμένου να κάνει κάτι καλό για το περιβάλλον. Δεν είμαι και τόσο αισιόδοξος. Εκτός εάν έπαιρναν την υπόθεση πάνω τους κάποιοι ιδιώτες, αφού το κράτος «κοιμάται». Και εννοώ για παράδειγμα τα ΜΜΕ (η είδηση της Καθημερινής, βλ. και σχόλιο imwrong ανωτέρω, 24/01, θα έπρεπε να έχει και συνέχεια, αντί της οποίας όμως οι πολίτες έχουν παγιδευτεί στο τέλμα της «Ζαχοπουλιάδας»). Τα ίδια τα σούπερ μάρκετ δεν θα έβγαιναν άραγε ωφελημένα αν έκαναν μια «οικολογική» καμπάνια; Ακόμη και να έπαρναν ένα «είδωλο» του Life style (αφού έτσι καταλαβαίνουν -δυστυχώς- πολλοί Έλληνες) π.χ. την Βανδή, τον Ριβάλντο κ.λ.π. να παίξουν σε σπστάκια με σακούλες σαν αυτές που αναφέρεις των 80 σεντς.
Χωρίς ενημέρωση, είναι δυνατό να πετύχει ένα τέτοιο μέτρα;
Για να πούμε την αλήθεια, το Λουξεμβούργο είναι προνομιούχο *και* λόγω του μικρού μεγέθους του που διευκολύνει την ενημέρωση των πολιτών. Από την άλλη, έχεις δίκιο σε σχέση με το εισόδημα, οπότε καλύτερη σύγκριση για την Ελλάδα θα ήταν π.χ. με την Πορτογαλία, όπου αγνοώ τι γίνεται στο θέμα αυτό.
Πάντως η λύση του Λουξ. δηλαδή: πρόχειρες σακούλες των 3 λεπτών για τους ξεχασιάρηδες / καλές επαναχρησιμοποιήσιμες των 80 λεπτών μου φαίνεται εφικτό να μεταφερθεί στα καθ’ ημάς. Δεν είναι δα και τόσο πολλά τα 9-12 λεπτά που θα δώσει κάποιος σε ψώνια των 40 ευρώ (3-4 σακούλες).
Και μια καλή ιδέα για διαφήμιση, που είχαν εδώ: έναν Σκωτσέζο με κιλτ (φούστα) που έχει ανασηκώσει τη φούστα του για να βάλει μέσα ψώνια (σαπούνι, τυρί, κρασί, ρύζι κτλ.) και την λεζάντα, Από τις 31/1 μην ξεχνάτε, τέρμα οι πλαστικές σακούλες. Στην Ελλάδα θα μπορούσαμε να βάλουμε φουστανελάδες εκτός κι αν το θεωρούσαν προσβολή εθνικού συμβόλου 🙂
@ Νίκος Σαραντάκος,
Έχω καιρό να πάω στην Πορτογαλία, όμως τελευταία φορά που ήμουν εκεί, η κατάσταση -γενικότερα δε στην οικολογική καθημερινότητα των καταναλωτών- μου θύμισε… Ελλάδα! Αν έκανα πάντως μια σύγκριση με την Αυστρία, η οποία όπως και η Πορτογαλία μπήκε και αυτή μετά από την Ελλάδα στην Ε.Ε., οι Έλληνες είναι πολύ πίσω…
Όντως, χρειάζεται καλή διαφήμιση. Αυτό είναι το κλειδί για την επιτυχία του μέτρου. Ευρηματική η διαφήμιση με τον Σκωτσέζο! Αυτό που λες πάντως γι αστείο (τον φουστανελά) με την τρέλα που δέρνει μερικούς, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και αλήθεια. Λίγο να «ξεφύγει» το spot, επαγγελματίες «πατριώτες» (πολιτικοί, μητροπολίτες, δημοσιογράφοι και λοιποί) την έχουν στημένη στη γωνία και περιμένουν πως και πως κάτι τέτοια για να κάνουν την παρέλασή τους στα τηλεπαραθυρα…)! Πέρα από την πλάκα όμως, τα 9-12 λεπτά για ψώνια των 40 ευρω πράγματι, δεν είναι πολλά. Όμως, έχω επιφυλάξεις για ένα λαό που μπορεί «να κάνει ζημιά» 500 ευρώ ένα βράδυ στα μπουζούκια )ουίσκυ, λουλούδια, κ.λπ.) και λίγα λεπτά, φεύγοντας από το μαγαζί, να διαμαρτύρεται έντονα και για ώρα, για τα 6 ευρώ το παρκάρισμα!
Υ.Γ. Ο δήμος Αθηναίων θα μπορούσε υπό άλλες συνθήκες να παίξει κάποιο ρόλο, όμως από την εποχή Μπέη (με ελάχιστες εξαιρέσεις και για επιμέρους ζητήματα) όλοι οι δήμαρχοι που πέρασαν ήταν αποτυχημένοι. Μηδέ του σημερινού εξαιρουμένου.
Αυτό που λέει ο Νίκος Σαραντάκος με τις σακούλες πολλών χρήσεων και τιμής γύρω στα 80 λεπτά, πάντως, υπάρχει εδώ και μήνες στον Μαρινόπουλο (της γειτονιάς μου, τουλάχιστον, εκτός δήμου Αθηναίων!). Νομίζω ότι κάνουν περί τα 65 λεπτά και κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους. Είναι βέβαια πλαστικές…
Πρόσφατα επισκέφθηκα τουριστικώς το Βερολίνο και μου έκανε εντύπωση ότι όλοι στα σούπερ μάρκετ απλώς άνοιγαν τις τσάντες τους και έβαζαν μέσα τα ψώνια τους – πράγμα που ο Έλλην δεν κάνει, διότι πρέπει να γεμίσει το πορτ μπαγκάζ κάθε φορά που πάει σούπερ μάρκετ. Αυτό είναι θέμα παιδείας, νομίζω. Βέβαια στο Βερολίνο έψαχνα να βρω και πού στο καλό πετάνε τα σκουπίδια τους.
Α, με το θέμα της πλαστικής σακούλας ασχολήθηκαν προσφάτως και οι «πίσω σελίδες» στον ραδιοφωνικό σταθμό «Στο Κόκκινο 105.5» (βλ. http://pisoselides.blogspot.com/2008/01/blog-post_26.html). Είναι βέβαια κάπως προβληματικό ότι στην αναφορά τουλάχιστον στο blog, ο Μάριος και ο Πάνος δεν αναφέρουν την κίνηση Κακλαμάνη που είχε ανακοινωθεί την προηγούμενη μέρα. Βέβαια μίλησαν με τον πρόεδρο του ΣΕΣΜΕ που θα πρέπει να το ανέφερε. Δεν έχω ακούσει όμως την εκπομπή, οπότε επιφυλάσσομαι επ’ αυτού.
Zalmoxis, τώρα πρόσεξα το υστερόγραφό σου για τους δημάρχους της Αθήνας. Θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας το τι μπορεί να κάνει ένας δήμαρχος και τι δε μπορεί. Είναι βέβαια πολύ μεγάλο το ζήτημα κι εγώ είμαι off-topic σχολιάζοντας αυτό το post, αλλά να δυο-τρεις σκέψεις:
Ιστορικά, η ύπαρξη δήμων και κοινοτήτων προηγείται της ύπαρξης του κράτους. Όλες οι λειτουργίες της διοίκησης ήταν τότε το φυσικό αντικείμενο των τοπικών αρχών – άλλοτε κληρονομικών, θρησκευτικών κλπ. και άλλοτε αιρετών. Από τη στιγμή της ίδρυσης του ελληνικού κράτους, επιδιώχθηκε από την κεντρική εξουσία η καθυπόταξη των τοπικών αρχών στους γενικούς σκοπούς του κράτους. Αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί μια προοδευτική εξέλιξη, μόνο κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις. Οι προϋποθέσεις αυτές δεν συνέτρεχαν, ήδη από την εποχή του πρώτου δημοτικού και κοινοτικού κώδικα (1833, επί Όθωνα, αν δε με απατά η μνήμη μου).
Από τότε και μέχρι σήμερα, η πολιτική του κεντρικού κράτους έναντι των τοπικών αιρετών εξουσιών δεν έχει αλλάξει. Σταδιακά οι δήμοι και οι κοινότητες απογυμνώνονται από τους πόρους, την περιουσία και τις αρμοδιότητές τους. Τα περιθώρια άσκησης εξουσίας στενεύουν: οι αποφάσεις των αιρετών υπόκεινται σε έγκριση μη αιρετών διοικητικών υπαλλήλων και όχι του εκλογικού σώματος, οι πόροι οι προερχόμενοι από τον κρατικό προϋπολογισμό κατ’ ουσίαν μειώνονται.
Τι περιθώριο δράσης διαθέτει ένας (φανταστικός, φευ) ειλικρινής δήμαρχος που πολιτεύεται για το καλό του τόπου του; Μικρό ως ανύπαρκτο. Όσο πιο πυκνά ακούμε τον όρο «τοπική αυτοδιοίκηση», τόσο πιο κενός γίνεται. Σήμερα, ένας δήμαρχος κι ένα δημοτικό συμβούλιο στο κέντρο ή την περιφέρεια έχει εκπέσει στη διαχείριση ζητημάτων ουσιαστικών μα δευτερευόντων όσον αφορά την λειτουργία της δημοκρατίας. Ακόμη κι ο ειλικρινέστερος εξ αυτών, δεν μπορεί να πράξει τίποτε αν δεν χωρέσει την πολιτική και το πρόγραμμά του στα κουτάκια των ευρωπαϊκών χρηματοδοτήσεων: Επισκεπτόμενος προ διετίας ένα ορεινό χωριό της Αχαϊας, διαπίστωσα έκπληκτος ότι διέθετε δίκτυο ποδηλατοδρόμων (!), καθότι αυτή ήταν η «επιλέξιμη» δαπάνη που μπορούσε, έστω, να φέρει μερικά μεροκάματα στην περιοχή.
Από την άλλη, η προσπάθεια σφετερισμού της τοπικής πολιτικής σκηνής από τα πολιτικά κόμματα μέσα από τη διαδικασία των «χρισμάτων» (τι συντηρητική θρησκευτική ορολογία!) μετατρέπει τον δήμο και την κοινότητα από φορέα άσκησης τοπικής εξουσίας σε φορέα διαχείρισης δημόσιων εν πολλοίς πόρων σε τοπικό επίπεδο για μικροκομματικούς πελατειακούς λόγους. Σε δήμο της Αττικής που δεν θέλω ν’ αναφέρω, οι 10 περίπου υπάλληλοι της δεκαετίας του ’60 έγιναν 70 την δεκαετία του ’80 και σήμερα είναι περί τους 400 – χωρίς, φυσικά, το αποτύπωμα των ενεργειών της τοπικής διοίκησης στην καθημερινότητα των πολιτών να έχει γίνει μεγαλύτερο.
Η γενική έκπτωση της ουσίας της δημοτικής και κοινοτικής εξουσίας, μετατρέπει την τοπική αυτοδιοίκηση σε πεδίο άσκησης επικοινωνιακής πολιτικής των πολιτικών κομμάτων. Ειδικότερα στον Δήμο Αθηναίων, αρκεί ν’ αναφέρω μερικά ονόματα: Κακλαμάνης, Μπακογιάννη, Αβραμόπουλος, Έβερτ, Τρίτσης, Πάγκαλος, Δαμανάκη, Μερκούρη και άλλοι υψηλής αναγνωρισιμότητας υποψήφιοι και διατελέσαντες δήμαρχοι, που καμία σχέση δεν έχουν με τους σκοπούς της δημοτικής και κοινοτικής εξουσίας, καταλαμβάνουν, κατά την προσφιλή στους δημοσιογράφους ορολογία, τον «δημαρχιακό θώκο» της πρωτεύουσας, χωρίς να έρχονται ποτέ σε σύγκρουση με το σύστημα που τους παρήγαγε και στο οποίο θα επιστρέψουν – άλλοτε ως υπουργοί τουρισμού εν μέσω ολυμπιακών αγώνων, άλλοτε ως εξωκοινοβουλευτικοί υπουργοί εξωτερικών και άλλοτε, ποιος ξέρει τι ακόμη θα δούμε.
Το οδυνηρό, σ’ αυτή την ιστορία, είναι πως από τη μια, ως συνήθως, η επικοινωνιακή πολιτική επιτυγχάνει στο μεγάλο κοινό, στους ψηφοφόρους κι από την άλλη σπανίζουν οι φωνές υπεράσπισης της τοπικής αυτοδιοίκησης ως μορφής εξουσίας που, σύμφωνα και με το σύνταγμα, «πηγάζει απ’ τον λαό, ασκείται υπέρ αυτού…» κλπ. κλπ. κλπ.
imwrong,
συνηθίζω να ψωνίζω από 3 διαφορετικά καταστήματα Μαρινόπουλου, τα 2 επίσης εκτός ορίων δήμου Αθηναίων, όμως σε κανένα από αυτά δεν έχω δει τίποτε άλλο από πλαστικές σαακούλες. Προφανώς ακολουθείται διαφορετική πολιτική ανά κατάστημα, αλλιώς δεν εξηγείται πως σε άλλα καταστήματα της ίδιας εταιρίας υπάρχουν σακούλες πολλών χρήσεων και σε άλλα όχι!
Προσωπικά, προτιμώ όποτε αγοράζω ελάχιστα (2-3 μικρού μεγέθους) αγαθά να τα χωρέσω ακόμη και στην… σαμσονάιτ τσάντα, όποτε κρατάω!
Με εξαίρεση ελάχιστες (κανα δυο «και αν»…) επιχειρήσεις, η εταιρική ευθύνη είναι κενό γράμμα στο κεφάλαιο «οικολογία» εν Ελλάδι. Μόνο κάτι τετριμμένα κλισέ που στόχο έχουν το διαφημιστικό πυροτέχνημα – άλλοθι έχω δει.
Ανέφερα σε προηγούμενο σχόλιό μου πως συγκαταλέγω τον Κακλαμάνη στους αποτυχημένους δημάρχους (έχω πολλά επιχειρήματα αλλά δεν είναι του παρόντος…). Ελπίζω να αναιρέσει αυτή την άποψή μου και να συντελέσει στην επιτυχία αυτού του μέτρου και άλλων ανάλογων στο μέλλον, όπως επίσης ελπίζω ΜΜΕ και bloggers να συμβάλουν σε κάτι θετικό.
Το Βερολίνο και εν γένει η Γερμανία (αλλά και ορισμένες ακόμη χώρες κυρίως στον Ευρωπαίκό Βορρά) είναι «πονεμένη ιστορία» για τους Έλληνες που αποφασίζουν να πετάξουν σκουπίδια!
@ imwrong,
Συμφωνώ με το σχόλιό σου, ωστόσο, για το «κατάντημα» των δήμων είναι συνυπεύθυνοι μαζί με την κεντρική διοίκηση και οι πολίτες και τα ΜΜΕ.
Δεν είναι δυνατόν κάθε φορά που έρχονται δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές, οι εφημερίδες να μπαίνουν στο πολιτικάντικο παιχνίδι με 6στηλους και 8στηλους τίτλους, όπως «πρόβα τζενεράλε για τις βουλευτικές», «πρασίνισε ο χάρτης της Αττικής», «Γαλάζιοι οι νομοί σε όλη τη χώρα», κ.ο.κ. Και δεν είναι δυνατόν κάθε φορά ο πολίτης «να πατάει την πεπονόφλουδα» και να «κάνει εξέδρα» πάνω από την κάλπη ενόψει των επόμενων βουλευτικών, ψηφίζοντας εν είδει γκάλοπ για τις εθνικές εκλογές. Τέτοιος πολιτικός αναλφαβητισμός είναι επιεικώς απαράδεκτος.
Όμως, ακόμη και στα στενά όρια που διαθέτουν οι δήμοι, δεν νομίζω πως κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν, ως γνήσια άλλωστε προϊόντα του συστήματος. Μόλη λύση είναι να ωριμάσουν οι ψηφοφόροι και να τους στείλουν απο κει που ήρθαν (όπως έκαναν με τα παραδοσιακά κόμματα οι Τούρκοι) κάτι που συτο ορατό μέλλον δεν φαίνεται και πολύ πιθανό.
Α, και κάτι άλλο: Από τα ονόματα που ανέφερες έχει ενδιοαφέρον να δει κανείς ποιοί έγιναν αρχηγοί κόμματος, μικρού ή μεγάλου δεν έχει σημασία (Αβραμόπουλος, Έβερτ, Τρίτσης, Δαμανάκη) ποιοί φιλοδοξούν να γίνουν (Μπακογιάννη) και ποιοι θα ήθελαν αλλά δεν τα κατάφεραν (Πάγκαλος)…
Τώρα, αγαπητέ μου φίλε, εγώ γιατί δεν θέλω να γίνω Λουξεμβούργια, δεν ξέρω. Κάτι με κουράζει. Κάτι με κουράζει. Αλλά αν είναι για τη σωτηρία του περιβάλλοντος,θα θυσιαστώ. Τέρμα.
χαιρετώ
ριτς
Αγαπητή Ρίτσα, και να θέλουμε δεν μπορούμε να γίνουμε Λουξεμβούργο -και μεταξύ μας δεν ξέρω αν πρέπει να θέλουμε. Η διαφορά μεγέθους είναι τέτοια που καθιστά τις δύο περιπτώσεις μη συγκρίσιμες. Ωστόσο, το να πάρεις μια καλή ιδέα από εδώ ή από εκεί δεν είναι κατακριτέο.
Επανέρχομαι στο αρχικό θέμα του ποστ, για να επισημάνω το σημερινό δημοσίευμα της Καθημερινής σχετικά: http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_1_12/02/2008_259033
Η χρήση βιοδιασπώμενων σακουλών πραγματικά είναι χρήσιμη. Μάλιστα στο http://www.alpha-bio.eu όπου βρήκα φωτοβιοδιασπώμενες πλαστικές σακούλες και φωτογραφίες που δείχνουν και την διάσπαση αλλά και την ανθεκτικότητα. Μάλιστα πήρα και δείγματα και το είδα η ίδια με τα μάτια μου ότι είναι όντως έτσι. Και οι τιμές πραγματικά καλές. Το θέμα όμως είναι ότι δεν φτάνουν μόνο τα καλά προϊόντα χρειάζονται καλοί χρήστες. Γιατί καλά τα λέει ο δήμαρχος όμως με των απορριμμάτων τι θα γίνει; Θα χρησιμοποιεί πάνινες; γιατί κάτι τέτοιο πρακτικά είναι αδύνατον! Γιατί καλά τα λέει ο άρχων της πόλης αλλά δεν θα πρέπει να δίνει αυτός πρώτος το καλό παράδειγμα;;;
Καλημέρα Ναταλία!
Χρησιμοποίησα τον σύνδεσμο που έδωσες και μου άρεσε το σλόγκαν «η ανακύκλωση δεν λύνει το πρόβλημα της ρύπανσης, απλά το μεταθέτει χρονικά διότι τα πλαστικά πάλι καταλήγουν στις χωματερές, απλώς λίγο αργότερα».
Το μεγαλύτεο πρόβλημα με τις σακούλες σκουπιδιών θα είναι προφανώς η ανθεκτικότητα. Όσο για καλούς χρήστες, πράγματι έχω συναντήσει ακόμη και στον τρίτο κόσμο πινακίδες που αναγράφουν «plastic free area» και ολόγυρα πεταμένες νάϋλον σακούλες. Η καλή δουλειά πάντως θα πρέπει να αρχίσει από τα σχολεία, καθώς η παιδεία είναι μεγάλη υπόθεση.
Ο δήμαρχος είναι πολιτικός και μάλιστα ανήκει σε κόμμα εξουσίας, οπότε αξιωματικά είναι μέοος του προβλήματος και όχι η λύση…