Συχνά αναρωτιέμαι ποιο μέρος θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως η «μαύρη τρύπα» του πλανήτη. Ποιο είναι το μέρος της απόλυτης αταξίας, εκεί όπου καμιά εξουσία, κανένας νόμος, ίσως ακόμη και κανένας στρατός, δεν μπορούν να επιβληθούν και να βάλουν τάξη.
Γνωρίζω και αρκετούς άλλους ακόμη, οι οποίοι είτε μέσα από την ενασχόληση τους με τα διεθνή πολιτικά πράγματα είτε μέσα από τις ταξιδιωτικές αναζητήσεις και εμπειρίες τους είτε ακόμη από περιέργεια, έχουν αναρωτηθεί ακριβώς το ίδιο: ποια είναι επιτέλους η «μαύρη τρύπα του πλανήτη»; Ποιο είναι αυτό μέρος, μια παραγκούπολη, μια δυσπρόσιτη κοιλάδα, μια αυτόνομη επαρχία, μια κακόφημη συνοικία, οτιδήποτε τόσο χαοτικό που να μπορεί όχι μόνο να αναστατώνει το περιβάλλον του αλλά και να «καταπίνει» κατά βούληση ό,τι εισέρχεται σε αυτό.
Κάποτε πίστευαν πολλοί πως η «μαύρη τρύπα» ήταν το Αφγανιστάν της προηγούμενης δεκαετίας. Τότε που καθημερινά στους δρόμους του επαρχιακού οδικού δικτύου, οπλισμένοι γενειοφόροι ισλαμιστές με μαύρα τουρμπάνια, καβάλαγαν ανοιχτά οχήματα 4Χ4 και έτρεχαν διαολεμένα με τα αντιαρματικά να αιωρούνται πέρα δώθε στην καρότσα, σε σκηνικό που θύμιζε κέτι από mad max. Σήμερα, δεν μπορούν να το υποστηρίζουν έτσι εύκολα. Όχι επειδή στη συνέχεια «εξαφανίστηκαν» οι ταλιμπάν, διότι περί αυτών επρόκειτο, αλλά επειδή μόνο «μαύρη τρύπα» δεν ήταν, αν συγκριθούν με τους πολέμαρχους του βορρά, το καρτέλ της ηρωίνης που ξανάρθε στα πράγματα ή με τους ξυρισμένους/γραβατωμένους λήσταρχους που εκμεταλλεύονται σήμερα την κατοχή της χώρας. Αλλά και προσωπικά, όταν τους γνώρισα από κοντά, διαπίστωσα πως δεν ήταν και όπως τους περιέγραφαν μέσα στην υπερβολή και τη σκοπιμότητα τους τα δυτικά ΜΜΕ…
Άλλοι προσδιορίζουν τη «μαύρη τρύπα» εκεί κοντά πάλι, κάπου στην επαρχία του Ουαζιριστάν, στο Πακιστάν, όπου η κατάληψη ακόμη και ενός σημαντικού θύλακα ανταρτών από τον στρατό, θεωρείται σήμερα κάτι σαν… εθνική επιτυχία! Αυτό όμως ενέχει και την προκατάληψη που καλλιεργείται από τα δυτικά ΜΜΕ Άλλοτε πάλι, υπέθεταν κάποιοι ότι είχαν εντοπίσει στις παραγκουπόλεις την «μαύρη τρύπα» του πλανήτη, αισθανόμενοι π.χ. την «απειλητική» ατμόσφαιρα στις φαβέλες (βραζιλιάνικες και όχι μόνο) όπου μια οποιαδήποτε αστυνομική περιπολία όπως την ξέρουμε με τα «ευρωπαϊκά» μέτρα, θα ισοδυναμούσε με αποστολή αυτοκτονίας. Πάλι η προσωπική μου άποψη λέει πως πρόκειται για υπερβολή. Αν δεν πας γυρεύοντας, τότε δεν έχεις και κανένα πρόβλημα, άρα δεν ισχύει εν προκειμένω ο ορισμός της «μαύρης τρύπας».
Ακόμη λοιπόν δεν έχω καταλήξει, για να πω την αλήθεια. Ωστόσο, έχω μερικά μέρη στο μυαλό μου που μπορούν να διεκδικήσουν με αξιώσεις αυτό τον «τίτλο». Νομίζω λοιπόν πως ένα από αυτά τα πολλά μέρη που μπορούν δικαίως να χαρακτηριστούν ως η «μαύρη τρύπα» βρίσκεται σήμερα σε ένα παζάρι της πρωτεύουσας της Σομαλίας Μογκαντίσου, την Μπακαρά.
Πρόσφατα σκεφτόμουν γι αυτή την αγορά, προχθές μόλις, όταν διάβαζα κάποιες τοπικές μαρτυρίες οι οποίες έλεγαν για πτώματα Αιθιόπων στρατιωτών που έκαναν το «λάθος» να μπουν στην αγορά αυτή, τη μεγαλύτερη ίσως στην ανατολική Αφρική. Οι Αιθίοπες, οι οποίοι έχουν εισβάλει τους τελευταίους μήνες στη Σομαλία για να βοηθήσουν την Μεταβατική Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση (Transitional Federal Government – TFG) κατάφεραν από πέρυσι να επιφέρουν κάποια πλήγματα κατά των ισλαμιστών ανταρτών ώστε να μπορέσει η TFG να ασκήσει μια κάποια εξουσία στο Μογκαντίσου. Η Μπακαρά όμως είναι ένα μέρος που ακόμη δεν έχουν καταφέρει να το «ελέγξουν». Όσοι είναι στοιχειωδώς ενήμεροι με τα όσα διαδραματίζονται στο Μογκαντίσου, γνωρίζουν πως εκεί βρίσκεται όχι ένα απλό ορμητήριο των ισλαμιστών ανταρτών, αλλά όπως εικάζεται εκεί είναι και ένα άτυπο στρατηγείο, πιθανότατα το ίδιο όπου οργανώθηκαν οι βομβιστικές επιθέσεις στις αμερικανικές πρεσβείες της Ανατολικής Αφρικής το 1998. Παραμένει ως βάση τους, έτσι τουλάχιστον ισχυρίζονται οι πολέμαρχοι που πολεμούν τους ισλαμιστές, οι Αμερικανοί και οι εισβολείς, παρότι ο Αιθιοπικός στρατός έχει μονίμως τα τανκς του ολόγυρα και παρότι η TFG κάθε τόσο κλείνει τα παζάρι για λόγους ασφαλείας. Συνήθως λοιπόν, η αγορά της Μπακαρά είναι κλειστή, λόγω των συχνών δολοφονιών, των ληστειών, των απαγωγών και των καθημερινών πυροβολισμών, με αποτέλεσμα να ανοίγουν κατά καιρούς άλλες αγορές στην πρωτεύουσα, πλην όμως οι κάτοικοι να καταλήγουν εκεί στο τέλος είτ από συνήθεια είτε λόγω των συχνών φαινομένων βίας και στις άλλες αγορές είτε –κυρίως- επειδή στην Μπακαρά φαίνεται να χτυπά η καρδιά της χώρας.
Παρότι όσοι έχουν βρεθεί και στις δύο «κατεχόμενες» πρωτεύουσες, ακόμη και η Βαγδάτη φαντάζει τόπος ηρεμίας και ασφάλειας σε σύγκριση με το Μογκαντίσου και ειδικά την Μπακαρά όπου κανείς δεν ξέρει πότε θα σκάσει ξαφνικά μια βόμβα, πότε θα πέσουν πυροβολισμοί από ταράτσα, παράθυρο ή τη διπλανή πόρτα, πότε θα βρεθεί ξαφνικά μπροστά σε κάποια πτώματα, σε ένα μέρος όπου οποιοσδήποτε μπορεί να δείχνει σαν «διανοούμενος» συνήθως πυροβολείται, συνήθως με το δημοφιλές εκεί ΑΚ 47.Και μέσα σε όλα αυτά, τα πνεύματα να οξύνονται και από το γεγονός ότι οι Αιθίοπες στρατιώτες που έσπευσαν να βοηθήσουν την κυβέρνηση, είναι «ιστορικοί» εχθροί. Αυτό που κάνει την Μπακαρά «καρδιά της χώρας» είναι το ότι τα πάντα συμβαίνουν εδώ. Εδώ πωλούνται κοτόπουλα. Εδώ σφάζονται μέσα στο δρόμο κατσίκες και δευτερόλεπτα αργότερα ο ίδιος δρόμος είναι γεμάτος από πατημασιές με αίμα, ενώ μύγες περιφέρονται με θερμοκρασίες που υπερβαίνουν τους 48 βαθμούς. Διάφοροι «χαρακωμένοι» τύποι με άγρια πρόσωπα που εύκολα καταλαβαίνει κάποιος πως πιθανότατα θα σχεδιάζουν κάποια επίθεση σε μέλη ανθρωπιστικών οργανώσεων και ενώ προηγουμένως πιθανό να έχουν πουλήσει ηρωίνη, ενώ την ίδια στιγμή πορτοφολάδες έχουν βγει για υποψήφια θύματα. Κι όλοι αυτοί, συμβιώνουν με εργατικούς μεροκαματιάρηδες, τεχνίτες, σιδεράδες, αυτοσχέδια μαγειρεία. Ισλαμιστές (το 2006 μια ομάδα ισλαμιστών οι οποίοι απάρτιζαν την Ένωση των Ισλαμικών Δικαστηρίων κατέλαβε την πρωτεύουσα Μογκαντίσου, έδιωξαν τους πολέμαρχους των φεουδαρχικών φρατριών και απεκατέστησαν έστω και στοιχειωδώς την τάξη μετά από μια δεκαετία εμφυλίου) που περνούν για απλοί πολίτες μπορεί να διασταυρώνονται περπατώντας με πολέμαρχους που συνεργάζονται με τους Αιθίοπες και όλοι αυτοί κινούμενοι από υποσυνείδητες αιτίες να ανταλλάσσουν μεταξύ τους δολοφονικές ματιές, χωρίς να ξέρουν το γιατί και να φέρνουν στο μυαλό τους σκηνές σαν αυτές που συντάραξαν τον αμερικανικό στρατό το 1993, όταν στους δρόμους της πόλης σέρνονταν ως «λάφυρο» τα πτώματα των αμερικανών πεζοναυτών (ιστορία που μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 2001 με την ταινία «Black Hawk Down» του Ridley Scott). Και μια ισχυρή πλειονότητα του πληθυσμού που να ελπίζει μόνο στη δικαιοσύνη των ισλαμικών δικαστηρίων μέσα σε όλο αυτό χάος και στους ένοπλους ισλαμιστές (ενώπιον των ξένων ο πληθυσμός αρνείται κατηγορηματικά και σε όλους τους τόνους πως υπάρχει τμήμα της Αλ Κάιντα στην πόλη, αποδίδοντας τα περί του αντιθέτου λεγόμενα στην αμερικανική προπαγάνδα που όπως και στην περίπτωση των όπλων μαζικής καταστροφής στο Ιράκ ψεύδεται και εδώ…) που θα την απαλλάξει εκ νέου από τους πλιατσικολόγους πολέμαρχους και τον αιθιοπικό στρατό, ο οποίος στην ουσία είναι μισθοφορικός καθώς δρα για τα συμφέροντα των ΗΠΑ (αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, ακτές απέναντι από τη Μέση Ανατολή που μπορούν να χρησιμεύσουν ως βάσεις σε μελλοντικές κρίσεις), κ.λπ.
Εδώ στην Μπακαρά είναι η καρδιά του «αφρικανικού Αφγανιστάν». Εδώ λέγεται πως σχεδιάστηκαν οι βομβιστικές επιθέσεις κατά των πρεσβειών των ΗΠΑ στην Κένυα και την Τανζανία το 1998. Το ίδιο και επίθεση κατά των ισραηλινών τουριστών στη Μομπάσα 4 χρόνια αργότερα. Εδώ βρήκαν καταφύγιο το 2000 οι εγκέφαλοι της επίθεσης αυτοκτονίας στο αμερικανικού πολεμικού πλοίου USS Cole. Μόνο εδώ μπορούν να βγάλουν μεροκάματο χιλιάδες Σομαλοί, πουλώντας αγαθά, τρόφιμα, προσφέροντας προμήθειες, προμήθειες, αγοράζοντας νερό ή φυγαδεύοντας αντάρτες όπως ισχυρίζονται οι Αμερικανοί (τους οποίους τους παρομοιάζουν με τους Ταλιμπάν με τον δήμαρχο Mohamed Dhere να δηλώνει το περασμένο καλοκαίρι πως οι επιχειρηματίες που κινούν την αγορά της Μπακαρά είναι συλλήβδην τρομοκράτες!) ενώ σε κάθε περίπτωση, ελλείψει χρηματιστηρίου, όλη η οικονομία και οι όροι της κινούνται σε αυτή την αγορά. Από εδώ προμηθεύεται αγαθά η πρωτεύουσα και όλη η επαρχία της χώρας, ενώ εδώ καθορίζονται και οι ισοτιμίες του συναλλάγματος ελλείψει αξιόπιστης κεντρικής τράπεζας.
Than Pan 
Εχετε επισκεφτεί το Μογκαντίσου ; Κι αν είναι, επικρατεί η χαοτική κατάσταση που περιγράφουν τα ΜΜΕ, επικρατεί η ισχύς του διαρκούς θανάτου; Και τί ελπίδες υπάρχουν να βγουν οι άνθρωποι από αυτό το αδιέξοδο; Οι Γιατροί χωρίς Σύνορα αντιμετωπίζουν δυσκολίες στο έργο τους και παρ όλα αυτά δεν ακούω να νοιάζεται κανείς. Δεν εμφανίζονται διαμεσολαβητές με πυγμή και κύρος να δώσουν καποια διεξοδο, καποια διαφυγή σε ολους αυτούς τους πολίτες που βιώνουν τη φρίκη του εμφυλίου και της αντιπαλότητας των γειτονικών κρατών.
Άψογο το άρθρο.Αν και δεν έχω πάει στην Αφρική, από τις εξελίξεις και μόνο έχω την αίσθηση ότι τέτοιοι θύλακες εκεί δύσκολα θα πάψουν να υφίστανται.T.I.A=this is Africa.Μην μου πεις ότι έχεις μπει στην αγορά του Μπακαρά.
Λίγα άσχετα που μου ήρθαν περί Σομαλίας.
Μην ξεχνάμε ότι ο Αϊντίντ είχε στενούς δεσμούς με το Σουδάν και περίμενε καρτερικά να έρθει σε σύγκρουση με τις δυνάμεις των Η.Ε, χτυπώντας αρχικά τους Πακιστανούς. Στη συνέχεια έπληξε το Hitech προφιλ του αλάνθαστου αμερικανικού στρατού.»Μόλις ματώσει θα αρχίσει να τρέχει μακρυά»,απλά χτυπώντας τα ελικόπτερά τους με φτηνά σοβιετικού τύπου όπλα, οδηγώντας επίλεκτες δυνάμεις τους σε παγίδες θανάτου μέσα στα στενά του ΜΟγκαντίσου.
Ίσως μετά τη Σομαλία οι ΗΠΑ φοβήθηκαν να εμπλακούν στη Ρουάντα επίσης, όπου εκάτοντάδες χιλιάδες σφαγιάσθηκαν.
@ ritsmas,
«…τί ελπίδες υπάρχουν να βγουν οι άνθρωποι από αυτό το αδιέξοδο;…?
Αυτή είναι νομίζω και η πιο δύσκολη ερώτηση, όχι μόνο για τη Σομαλία, αλλά και για ολόκληρη την Αφρική. Δύσκολη, διότι δεν πρόκειται απλώς για ένα πολυσύνθετο πρόβλημα, αλλά και διότι οι λύσεις θα είναι αναγκαστικά δυσάρεστες για πολλούς (κρατούντες, πρώην αποικιοκρατικές δυναάμεις που ακόμη διατηρούν συμφέροντα εκεί και πολλούς ακόμη…) Μάλιστα, επειδή με έχει απασχολήσει το θέμα αυτό, θα με ενδιέφερε η γνώμη σου πάνω στο εξής άρθρο
Οι γεωγραφικοί χάρτες, υπεύθυνοι για την κακοδαιμονία της Αφρικανικής ηπείρου
Συνοπτικά, σε αυτό έχω γράψει πως ίσως το κυριότερο πρόβλημα της αφρικανικής ηπείρου είναι η αυθαίρετη χάραξη των συνόρων πάνω στο χάρτη (εξ ου και οι πολλές ευθείες που ορίζουν στον χάρτη τα σύνορα, καθώς χαράχτηκαν με ευθείες γραμμές από τους αποικιοκράτες). Αυτές οι αυθαίρετες χαράξεις συνόρων, χώρισαν έθνη σε 3, 4 ακόμη και 5 διαφορετικά κράτη αλλά και υποχρέωσαν παράλληλα φυλές που για χρόνια τις χώριζε μίσος, σε αναγκαστική συμβίωση (π.χ. οι Κικούγιου και οι Λούο είναι το πρόβλημα στην Κένυα που απασχολεί τα ΜΜΕ τελευταία και όχι τόσο ο Κιμπάκι και ο Οντίνγκα που εκπροσωπούν αντίστοιχα αυτέ ςτις δύο φυλές). Όσοι πάλι νομίζουν πως η διαμάχη Χούτου – Τούτσι τελίωσε «ως δια μαγείας», απλώς πλανώνται (η διαμάχη έχει εξαπλωθεί και σε τρίτες χώρες, π.χ. στο Κονγκό).
Ένα άλλο πρόβλημα, παρεμφερές, είναι η πολυγλωσσία αλλά ταυτόχρονα με ελάχιστες (μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού) «επίσημες γλώσσες». Αν δεν λυθούν αυτά τα βασικά προβλήματα, τότε καμία «σύνοδος Λισαβώνας» σαν αυτήν του Δεκεμβρίου δεν θα λύσει βασικά προβλήματα.
Τα αναφέρω αυτά και κλείνω τη γενικόλογη αναφορά στην Αφρική, για να φανεί το μέγεθος και η έκταση του προβλήματος που χαρακτηρίζει μια ολόκληρη ήπειρο και η οποία επηρεάζει και τη Σομαλία, καθώς:
Η Σομαλία εισήγαγε ένα λατινικό αλφάβητο που λίγοι ξέρουν να γράφουν και να διαβάζουν. Πιστεύω πως αν εισήγαγε το αραβικό, μια και η πλειονότητα των κατοίκων είναι σουνίτες μουσουλμάνοι, θα είχαν κίνητρο, έστω και διαβάζοντας το Κοράνι όπως συνέβη και σε άλλες μουσουλμανικές χώρες, να κατόρθωναν τουλάχιστον να μάθουν γραφή και ανάγνωση και να καταφέρουν να απγκιστρωθούν από τη «δικτατορία» των φρατριών. Ακόμη σε περιοχές της χώρας μιλοούν τα… ιταλικά!
Η Σομαλία πάλι, αν και είναι σχετικά ομοιογενές κράτος, ανμτιμετωπίζει και αυτή παρόμοια προβλήματα με την υπόλοιπη, «ανομοιογενή» Αφρική. Ίσως μάλιστα και να «δείχνει το δρόμο» στο θέμα των συνόρων. Εννοώ, πως η απόσχιση της Σομαλιλάνδης στο Βορρά ίσως αποτελέσει παράδειγμα επίλυσης του προβλήματος των «χαρτών της ΑΦρικής», στο πλαίσιο όμως δίκαιων κανόνων του ΟΗΕ. Αρκεί ο τελευταίος να μην αδιαφορήσει όπως έκανε το 1995 όταν αποχώρησε άπρακτος από τη Σομαλία.
Για την «αίσθηση θανάτου», τα λέει όλα η απαγωγή στη 10ετία του ’90 των μελών ανθρωπιστικής οργάνωσης στο αεροδρόμιο, η σφαγή πακιστανών και αμερικανών πεζοναυτών, οι αντιμαχόμενες φρατρίες, κ.λπ.
ΤΟ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ όμως κατά την άποψή μου που αφορά και την περιοχή μας:
Η ένωση Αγγλικής και Ιταλικής Σομαλιλάνδης το 1960 δείχνει την αποτυχία της άνωθεν επιβαλλόμενης ομοσπονδίας αντί των συνομοσπονδιών (δείχνει και το γιατί κάθε απόπειρα να επανενωθεί η Κύπρος με σχήμα τύπου ομοσπονδίας είναι καταδικασμένο σε αποτυχία…).
Οπότε, τί να σου κάνουν και οι διαμεσολαβητές με πυγμή στους οποίους αναφέρεσαι αν δεν λυθεί το πρόβλημα στη ρίζα του. Είναι όμως πρόθυμοι να το κάνουν; Ο Ναπολέων έλεγε ο καλύτερος τρόπος να προβλέψει κανείς στη διεθνή πολιτική είναι οι χάρτες. Και η Σομαλία έχει την ατυχία λόγω της γεωγραφικής της θέσης, όχι μόνο να πλήττεται από τα προβλήματα της μαύρης Αφρικής αλλά να αποτελεί επιπλέον και περιφερειακό στοιχείο στο γενικότερο πρόβλημα της Μέσης Ανατολής…
@ BioLogos,
Λένε πως όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται, πρόκειται για φάρσα. Αυτό ακριβώς μου θύμισε ο Αϊντίντ τον οποίο ανέφερες. Ενώ ο πατήρ Αϊντίντ (ο Μωχάμεντ Φαράα Αϊντιντ) ήταν ο «ηθικός αυτουργός» της επαίσχυντης πράξης της περιφοράς των σορών των αμερικανών πεζοναυτών που σέρνονταν από κοτσαδόρους στους δρόμους, ο γιος Αϊντίντ (ο Χουσεϊν Μωχάμεντ Αϊντίντ) ήταν ο εκλεκτός των αμερικανών όταν εκδιώχθηκαν οι ισλαμιστές.
Το περίεργο αυτό παιχνίδι παίχθηκε περίπου όπως στο Αφγανιστάν, όπου και εκεί, οι πολέμαρχοι ήταν οι «καλοί» για τους αμερικανούς επειδή αντιμάχονταν τους ισλαμιστές, αλλά και εκεί το μόνο που κατάφεραν ήταν να φέρουν το χάος. Αλλά και στο Πακιστάν σήμερα βρίσκεται στην εξουσία ένας στρατιωτικός με τη στήριξη των ΗΠΑ, για πολλούς και διάφορους λόγους, μεταξύ των οποίων και για να συγκρατηθεί το φανταμενταλιστικό ισλάμ. Αυτό που καταφέρνουν οι ΗΠΑ με την πίεση που ασκούν στο ισλάμ είναι να συσπειρώνουν τον μουσουλμανικό κόσμο γύρω από τους ισλαμιστές ηγέτες και αυτό ενδεχομένως να αποδειχθεί λίαν επικίνδυνο στα επόμενα χρόνια…
«…ίσως μετά τη Σομαλία οι ΗΠΑ φοβήθηκαν να εμπλακούν στη Ρουάντα επίσης, όπου εκάτοντάδες χιλιάδες σφαγιάσθηκαν…».
Αν η σφαγή γινόταν τα τελευταία χρόνια, μπορεί και να επενέβαιναν, εκεί που πήγε το πετρέλαιο και να γλίτωναν εκατομμύρια κόσμος (εικάζεται ότι υπάρχουν αποθέματα πετρελαίου και φυσικούα εριίου στη Ρουάντα…).
Με προβλημάτισες και τσέκαρα για το γιο γιατί δεν είχα ιδέα.Είχε πάει στις ΗΠΑ από 16 ετών και στη συνέχεια κατετάγη στους αμερικανούς πεζοναύτες και υπηρέτησε στη Σομαλία!!!Φάρσα γιγαντιαίων διαστάσεων.
Ενημερώθηκα λίγο και από το άλλο άρθρο σου που λινκάρεις και για να είμαι ειλικρινής η Αφρική φαντάζει σαν ένα απύθμενο βαρέλι.Όσοι πόροι, ανθρώπινοι ή υλικοτεχνικής φύσεως και να διατεθούν, όσοι εθελοντές κι αν χάσουν τη ζωή τους υπηρετώντας τις ανάγκες του Αφρικανού που πεθαίνει, δύσκολα θα μετατοπιστεί η κατάσταση προς κάτι καλύτερο.
Οι αποικιοκράτες μπορεί να μην υφίστανται αλλά οι παγκόσμιες τράπεζες, κατασκευαστικές εταιρίες,λόμπυ εξόρυξης φυσικών πόρων κτλ τροφοδοτούν συνεχώς τις διακρατικές και ενδοφυλετικές αντιπαλότητες για να κάνουν τη δουλειά τους πιο εύκολη.Όσο το χρήμα ρέει άφθονο τα όπλα, τα ναρκωτικά, το AIDS και η καταστρατήγηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όλα τα επίπεδα στην Αφρική δεν θα πάψουν.Μπορεί οι πόροι να αυξάνονται με αριθμητική πρόοδο και ο πληθυσμός της Αφρικής με γεωμετρική αλλά και στις δύο περιπτώσεις η εκμετάλλευσή τους και η μείωσή τους ακολουθεί αυτό του γεωμετρικού προφίλ.
Αυτά και συγνώμη για το σεντόνι!
@ BioLogos,
σκέπτομαι κάθε τόσο να αναφερθώ στο τι αισθάνεται ένας μέσος αφρικανός για τους λευκούς. Αν όμως ανεφερθώ από αυτό εδώ το blog σε ένα τέτοιο θέμα (π.χ. να γράψω για την οργή που έχουν συσσωρεύσει πολλοί αφρικανοί για τους λευκούς, κάτι που το βρίσκω απολύτως κατανοητό με τα όσα έχουν τραβήξει από τους αποικιοκράτες) αποσπασματικά, υπάρχει ο κίνδυνος εξαγωγής εσφαλμένων συμνπερασμάτων. Έτσι, κάθε φορά το αναβάλλω διότι αν δεν έχει κανείς πλήρη εικόνα των εγκλημάτων που έχουν διαπράξει οι Ευρωπαίοι (και μην πάει ο νους σου μόνο στους «συνήθεις ύποπτους» Άγγλους, Γάλλους, οι πιο απάνθρωποι πρέπει να ήταν οι Πορτογάλοι) και οι σύγχρονοι νεο-αποικιοκράτες, θα σχηματίσει στρεβλή εικόνα. Αυτό που θεωρώ ως χειρότερο, είναι το ότι η οργή του Αφρικανού καλύπτεται (το ένστικτο της επιβίωσης γαρ…) από την ανάγκη να «βοηθηθεί» από τον λευκό, κάτι που τον δηληριάζει ψυχολογικά και οξύνει (αμφίδρομα) τη συμπλεγματική στάση του ενός (λευκού) απέναντι στον άλλο (τον αφρικανό).
Θα παραθέσω μια μόνο πρόταση από το άρθρο του πολιτικού αναλυτή και ακαδημαϊκού από τη Ζιμπάμπουε George Shire στο τελευταίο τεύχος (Νο 469) του περιοδικού New African με τίτλο «Lisbon Summit Africa Stands United» αναφορικά με τη σύνοδο της Λισαβώνας μεταξύ Ε.Ε. και Αφρικής στις 8 και 9 Δεκεμβρίου την οποία και παρακολούθησε «…The success of the summit was that Europe failed in iτs attempt to turn it into a second Berlin Confrence (1884) in slow motion… African Union member states spoke in one voice…». Ιδού λοιπ’ον πως εξακολουθούν να βλέπουν ο ένας τον άλλο. Πού να βρεθεί έτσι εύκολα λύση, λοιπόν;
https://zalmoxis.wordpress.com/2008/01/05/%ce%9f%ce%b9-%ce%b3%ce%b5%cf%89%ce%b3%cf%81%ce%b1%cf%86%ce%b9%ce%ba%ce%bf%ce%af-%cf%87%ce%ac%cf%81%cf%84%ce%b5%cf%82-%cf%85%cf%80%ce%b5%cf%8d%ce%b8%cf%85%ce%bd%ce%bf%ce%b9-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84/