«…μὴ ποιεῖτε τὸν οἶκον τοῦ πατρός μου οἶκον ἐμπορίου...» (Κατά Ιωάννην, 2.16)
Φανάρι… ΜΜΕ… αδελφότητες… Ρηγίλλης… περιφερειάρχες… επιχειρηματίες… ξένες ορθόδοξες εκκλησίες… ετερόδοξες εκκλησίες… ακαδημαϊκοί… είναι μερικά μόνο από τα lobbies που μετρούν τις δυνάμεις τους στην επικείμενη διαδικασία διαδοχής του αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου. Όσο για τον λαό, αυτός δεν ψηφίζει, αλλά και να ψήφιζε, το πιο πιθανό είναι πως θα επέλεγε κάποιον από τους ρασοφόρους tv–stars…
Καθώς λοιπόν όλοι οι παραπάνω παράγοντες –και όχι μόνο αυτοί- επιδιώκουν να αποκομίσουν πλείστα όσα οφέλη από την ανάδειξη κάποιου «δικού τους» στη θέση του προκαθήμενου της ελλαδικής εκκλησίας, γίνεται άμεσα αντιληπτός ο λόγος για τον οποίο ο παρασκηνιακός αγώνας βασίζεται σήμερα όχι τόσο στην ανάδειξη πνευματικών προτερημάτων, στις θεολογικές αρετές, στα χριστιανικά τέλος πάντων στοιχεία της προσωπικότητας των επίδοξων «μνηστήρων», αλλά πρωτίστως στα ελαττώματα ενός εκάστου των βασικών «ανταγωνιστών» υποψηφίων.
Οι «φίλοι» και τα «παπαγαλάκια» των φιλόδοξων μητροπολιτών καθώς και τα άμεσα εμπλεκόμενα lobbies ήδη επιχειρούν να πλήξουν το κύρος και την προσωπικότητα των υποψηφίων και καθόλου δεν αποκλείεται να δούμε να επιστρατεύεται ακόμη και φαιά προπαγάνδα για την εξυπηρέτηση των στόχων τους…
Μαθαίνουμε λοιπόν έτσι ότι:
Ο Σπάρτης Ευστάθιος είναι ένας «μονόχνωτος» ιερωμένος που αν εκλεγεί, θα επαναφέρει την Εκκλησία στην προ Χριστόδουλου περίοδο «εσωστρέφειας».
Ο Δημητριάδος Ιγνάτιος είναι επιλογή της «αμαρτωλής» Χρυσοπηγής και «ύποπτος» για ανοίγματα σε ετερόδοξους.
Ο Σύρου Δωρόθεος είναι ακόμη νέος και απλώς προβάλλεται από τα ΜΜΕ επειδή είναι φίλος του Μητσοτάκη.
Ο Θηβών Ιερώνυμος (από τα φαβορί) ενδεχομένως να «θυμηθεί» ποιοι τον είχαν καταψηφίσει το 1998 και τότε θα απειληθούν με αντίποινα.
Ο Άνθιμος Θεσσαλονίκης είναι μεγάλος στην ηλικία και παίζει σε πολλά ταμπλό, ενώ «προκάλεσε» το συναίσθημα των πιστών όταν ερωτηθείς ρωτήθηκε στην εκπομπή «Κοινωνία ώρα Μέγκα» για τη σφυγμομέτρηση η οποία τον έφερνε ως πλέον αναγνωρίσιμο μητροπολίτη είπε πως αν και ο λαός δεν είναι οι εκλέκτορες, τέτοια γεγονότα (η δημοσκόπηση) «σε αναγκάζουν να το σκέφτεσαι, τέτοια δεδομένα σε επηρεάζουν ευνοϊκά».
Αυτά τα «βαθύτατα χριστιανικά» σχόλια ενόψει ενός «ωραίου, γενναίου και έντιμου αγώνα» δέχονται από τους αντιπάλους τους και από τους υποστηρικτές των τελευταίων οι φερόμενοι ως υποψήφιοι, ενώ ο φρατριατισμός που επικρατεί αναδεικνύεται και από τις αναφορές σε άλλους σχηματισμούς όπως είναι ότι:
Υπάρχουν οι «Σεραφειμικοί» (π.χ. Ιερώνυμος).
Υπάρχουν οι «Χριστοδουλικοί» (π.χ. Δωρόθεος).
Υπάρχουν οι «Ανένταχτοι» (π.χ. Άνθιμος).
Υπάρχουν οι «Γεφυροποιοί» (π.χ. ο Ευστάθιος και ο Σεραφείμ, ανάμεσα σε «Χριστουδουλικούς» και «Σεραφειμικούς»).
Άλλοι προχωρούν παραπέρα, συσχετίζοντας υποψηφίους όχι με φρατρίες αλλά με πολιτικούς χώρους. Όπως για παράδειγμα τον Μεσογαίας Νικόλαο, ο οποίος φέρεται να έχει ιδιαίτερα καλές σχέσεις με τη Ρηγίλλης και προσωπικά με τον Ρουσόπουλο.
Ακόμη, υπάρχουν οι πανταχού παρούσες αδελφότητες. Αν και «λαβωμένη» από τα σκάνδαλα, η Χρυσοπηγή παραμένει παρασκηνιακός παράγοντας και είχε διαδραματίσει ενεργό ρόλο στις ψηφοφορίες του 1998. Ρόλο θα έχουν όμως και οι υπόλοιπες αδελφόττηες (Ζωή, Σωτήρας, Σταυρός) και οι Αγιορείτες οι οποίοι δίνουν μεγάλη έμφαση στο ορθόδοξο φρόνημα.
Στους ιεράρχες καταλογίζεται το ότι επιζητούν τη δημιουργία «κλίματος» προκειμένου να μεταφέρουν τις εντυπώσεις (την «παράσταση νίκης») στην ψηφοφορία, ζητώντας παράλληλα την αρωγή κυβέρνησης και κομμάτων.
Έτσι, πλάι στα «κατά» των αντιπάλων τους, οι «φίλοι» προβάλλουν τα προτερήματά τους, όπως είναι:
Ο Άνθιμος είναι «γεφυροποιός» και δεν έχει αντιπάθειες.
Ο Θηβών Ιερώνυμος έχει ευρείες γνώσεις και είναι τρόπον τινά λόγιος.
Ο Σπάρτης Ευστάθιος γνωρίζει καλύτερα να διαχειριστεί τα οικονομικά της εκκλησίας.
Ο Ναυπάκτου Ιερόθεος είναι επίσης «σκεπτόμενος» όπως δείχνει και το πλούσιο συγγραφικό του έργο το οποίο έχει μεταφραστεί από τα αγγλικά μέχρι τα κινέζικα και από γαλλικά μέχρι τα αραβικά.
Ο Νικόλαος είναι μαχητικός σε ζητήματα που απασχολούν την εποχή μας, όπως π.χ. η βιοηθική, ενώ έχει πτυχία από Harvard και ΜΙΤ.
Στο πλαίσιο αυτών των ισορροπιών, οι αναλογίες είναι σήμερα σχεδόν 3 Ιερωνυμικοί για κάθε 4 Χριστοδουλικούς και κάθε 6 Σεραφειμικούς.
Ο ρόλος της κοσμικής εξουσίας πάλι δεν είναι αμελητέος. Όπως για παράδειγμα, οι δικαστικοί λειτουργοί (που είχαν ζητήσει από τον Ιερώνυμο Θηβών πριν τις εκλογές του 1998 να αποσύρει την υποψηφιότητά του) ή ακόμη και ο «ξένος παράγων» (π.χ. Ρώσοι).
Ακόμη, ο Μεσογαίας Νικόλαος θεωρείται ότι έχει τη στήριξη του Ρουσόπουλου, ο Θηβών Ιερώνυμος βρίσκεται πιο κοντά στη Χαριλάου Τρικούπη, ενώ ο Δωρόθεος έχει καλές σχέσεις με τον Μητσοτάκη.
Το Φανάρι από την πλευρά του θα ήθελε αρχιεπίσκοπο που να μην προκαλεί τα προβλήματα του Χριστόδουλου. Θα ήθελε ενδεχομένως των Θηβών Ιερώνυμο που διαδραμάτισε ρόλο πυροσβέστη στην κρίση Αθήνας – Φαναρίου ή τον Ναυπάκτου Ιερόθεο.
Το 1998, οι εκλογές είχαν ως εξής:
Στην η πρώτη ψηφοφορία το αποτέλεσμα ήταν: Δημητριάδος Χριστόδουλος 23, Θηβών Ιερώνυμος 21, Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος 13, Βρεσθένης Δημήτριος 6, Ιωαννίνων Θεόκλητος 4, Μεγάρων Βαρθολομαίος 4, Πισιδίας Μεθόδιος 2, Κερκύρας Τιμόθεος 1, Ζιχνών Σπυρίδων 1, Λευκή 1, Σύνολο 76 ψήφοι.
Στη δεύτερη ψηφοφορία έλαβαν: Δημητριάδος Χριστόδουλος 35, Θηβών Ιερώνυμος 25, Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος 13, Μεγάρων Βαρθολομαίος 2, Ζιχνών Σπυρίδων 1. Σύνολο 76 ψήφοι.
Στην τρίτη και καθοριστική ψηφοφορία έλαβαν: Δημητριάδος Χριστόδουλος 49, Θηβών Ιερώνυμος 20, Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος 4, Λευκά 3. Σύνολο 76 ψήφοι.
Σήμερα, σύμφωνα με δημοσκόπηση της VPRC, ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης. Άνθιμος έχει το χαμηλότερο ποσοστό μη αναγνωρισιμότητας, μόλις 31%. Από αυτούς που τον γνωρίζουν, το 39% απάντησε πως είναι κατάλληλος, ενώ το 20% τον θεωρεί ακατάλληλο για τη θέση του Αρχιεπισκόπου. Ο Μητροπολίτης Δημητριάδος, είναι άγνωστος για ένα 52% των, ενώ από αυτούς που τον γνωρίζουν το 22% τον θεωρεί κατάλληλο, έναντι του 17% που τον θεωρεί ακατάλληλο. Τον Μητροπολίτη Θηβών Ιερώνυμο, αγνοεί το 52% των ερωτηθέντων και από όσους τον γνωρίζουν, τον χαρακτήρισαν κατάλληλο με 18%, ενώ μη κατάλληλο για αρχιεπίσκοπο το 21%. Ο Σπάρτης Ευστάθιος έχει υψηλό το ποσοστό μη αναγνωρισιμότητας (64%) με ποσοστό καταλληλότητας 15% και μη καταλληλότητας 13%. Ο Σύρου Δωρόθεος έχει το μεγαλύτερο ποσοστό μη αναγνωρισιμότητας (65%) με αρνητικό ποσοστό καταλληλότητας 14% έναντι 12% αυτών που τον θεωρούν κατάλληλο.
Βέβαια, τα ποσοστά αυτά ελάχιστο ρόλο παίζουν, αφού δεν ψηφίζει ο λαός, του οποίου η δύναμη είναι μικρότερη από πολιτικούς αλλά ακόμη και από επιχειρηματίες. Άλλωστε, δεν απουσιάζουν και οι περιπτώσεις των μητροπολιτών – επιχειρηματιών που δραστηριοποιούνται σε ξενοδοχεία, εστιατόρια κ.λπ. ενώ κάποιων οι φιλοδοξίες λέγεται ότι φθάνουν μέχρι και σε εκμετάλλευση γηπέδων γκολφ σε εκτάσεις της μητρόπολης (π.χ. Δημητριάδος Ιγνάτιος).
Κατηγορίες:ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Than Pan 
Εγώ ψηφίζω Βαλιανάτο και αναγνωρίσιμος είναι και κατάλληλος να ηγηθεί του αδελφάτου.
Δεν μας χέζεις ρε Zalmoxis με το παποαδαριό σου.
Αντίχριστε! Το είχα καταλάβει πως είσαι αντεθνικό στοιχείο! Θα «πίψει» πυρ εξ ουρανού μ’ αυτά που γράφεις Λύκε!
Εαν σου πώ οτι δεν με ενδιαφέρει στο ελάχιστο η όλη κατάσταση….
Ειναι σαν να αναρωτιόμαστε ποιός θα αναλάβει διευθυντής σε μια ιδιωτική εταιρεία.
Φιλελεύθερε,
είτε το θέλουμε είτε όχι, το ιερατείο -δυστυχώς- παίζει ρόλο στα πολιτικά πράγματα και ευθύνεται σε σημαντικό βαθμό για τη συντηρητικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας. Υπ΄ αυτή την έννοια, η ιερά σύνοδος είναι κάτι παραπάνω από Δ.Σ. της «Εκκλησίας Α.Ε.».
Ζαλμοξή και μια εταιρεία (για παραδειγμα η Ιντρακομ) μπορεί να επιρρεασει σε καποιο βαθμό τα πράγματα.
Αλλα μεχρι να ξεκινήσει να κάνει κατι, δεν μου φαινεται οτι πρεπει να αναρωτιώμαστε ποιός θα βγεί.
Ισως να επιρρεαζομαι και απο το γεγονός οτι δεν είμαι θρησκευομενος αρα η αδιαφορία ειναι κατα καποιό τρόπο αναμενομενη.
Η προσωπική μου σταση ειναι οτι απεναντι στην συντηρικοποίηση της κοινωνίας απανταμε με επιχειρήματα, και προσπαθούμε να δώσουμε το όραμα για την εκκλησία το οποίο είναι οτι προκειται για εναν πνευματικό θεσμό και όχι κοσμικό, γι’αυτό και η θέση του βρίσκεται στους ναούς και στις ψυχές των ανθρώπων και όχι στην πολιτική.
Στις 05:15 της 28ης Ιανουαρίου 2008 «κατέληξε» ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος (χάνοντας τη μάχη που έδινε επί επτά μήνες με τον καρκίνο) στην αρχιεπισκοπική κατοικία στο Ψυχικό, καθώς οι γιατροί σεβάστηκαν την επιθυμία του να μην μεταφερθεί στο νοσοκομείο. Η σορός του θα εκτεθεί σε τριήμερο προσκύνημα, ενώ η κηδεία θα γίνει με τιμές αρχηγού κράτους.
Ο Χριστόδουλος (κατά κόσμον Χρήστος Παρασκευαΐδης) γεννήθηκε το 1939 στην Ξάνθη και σπούδασε νομικά και θεολο γία. Υπήρξε διδάκτωρ Θεολογίας, πτυχιούχος γαλλικής και αγγλικής γλώσσας, γνώστης ιταλικής και γερμανικής.
Χειροτονήθηκε διάκονος σε ηλικία 22 ετών (1961) και πρεσβύτερος 26 ετών (1965). Επί 9 χρόνια ήταν ιεροκήρυκας στο ναό της Κοιμήσεως Θεοτόκου (Παναγίτσα) Φαλήρου, ενώ διετέλεσε επί επτά χρόνια γραμματέας της Ιεράς Συνόδου. Νεότατος, μόλις 35 ετών το 1974 εξελέγη μητροπολίτης Δημητριάδος, απ΄ όπου αναχώρησε, όταν εξελέγη αρχιεπίσκοπος Αθηνών το 1998 μετά το θάνατο του αρχιεπισκόπου Σεραφείμ.
Πολύ γρήγορα, όλοι μιλούσαν για τον αρχιεπίσκοπο, που καλούσε τη νεολαία να πλησιάσει την Εκκλησία «όπως είναι, ακόμη και με το σκουλαρίκι».
Το Σάββατο 9 Ιουνίου, λίγες ώρες μετά από μία επίπονη περιοδεία στη Βόρεια Ελλάδα, όπου μέσα σε λίγες ώρες εκφώνησε 19 ομιλίες, εκδηλώθηκαν πόνοι, γαστρεντερικές διαταραχές και πυρετός και στενοί συνεργάτες του, τον πίεσαν και τον έπεισαν να πάει στο νοσοκομείο. Μπήκε στο Αρεταίειο όπου διαγνώσθηκε όγκος στο έντερο. Στη συνέχεια υπεβλήθη σε επέμβαση και ανακαλύφθηκε όγκος και στο ήπαρ. Το Σάββατο 18 Αυγούστου αναχώρησε για το Μαϊάμι όπου παρέμεινε πενήντα ημέρες, μέχρι να βρεθεί το κατάλληλο μόσχευμα. Κυριακή 7 Οκτωβρίου, του ανακοινώθηκε ότι βρέθηκε μόσχευμα από νεαρό υγιέστατο δότη, θύμα τροχαίου. Εισήχθη κατευθείαν στο χειρουργείο, όπου όμως λίγες ώρες αργότερα, απλώς διαπιστώνεται ότι υπάρχει μετάσταση της νόσου και η μεταμόσχευση είναι αδύνατη. Αμέσως μετά την επιστροφή του από το Μαϊάμι, ο αρχιεπίσκοπος άρχισε να συναντάται με πολιτικούς, ιεράρχες, προκαθημένους Εκκλησιών, φίλους και γνωστούς που εξέφραζαν την επιθυμία να τον δουν.
Τα πρώτα έντονα σημάδια κατάπτωσης φάνηκαν λίγες ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα. Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς καθισμένος στο σαλόνι του πρώτου ορόφου, δέχθηκε το νομάρχη Θεσσαλονίκης Π. Ψωμιάδη που με ποντιακά σωματεία είπαν τα κάλαντα. Ο αρχιεπίσκοπος απευθύνθηκε στους νέους με συμβουλές για το μέλλον τους. Είχε προηγηθεί η δημοσιοποίηση του πρωτοχρονιάτικου μηνύματος του στο οποίο αναφερόταν στην «κοινή μοίρα των ανθρώπων που είναι ο θάνατος».
Στις 14 Ιανουαρίου οι γιατροί εξέδωσαν ανακοινωθέν για την «περαιτέρω επιδείνωση» της υγείας του. Η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει.
ΤΑ ΥΠΕΡ…
Υπό την ηγεσία του, ιδρύθηκαν νέοι οργανισμοί που καλύπτουν τομείς, όπως η βιοηθική, η μέριμνα για τους τοξικομανείς, την κακοποιημένη γυναίκα, την άγαμη μητέρα, ενώ ίδρυσε την Μη Κυβερνητική Οργάνωση «Αλληλεγγύη» για την οποία όμως πολλά ακούσθηκαν ως προς τα της διαχείρισης των οικονομικών της….
Για την επικοινωνία της Εκκλησίας ίδρυσε την υπηρεσία Διαδικτύου, δημιουργώντας συγχρόνως ψηφιακή βιβλιοθήκη σε 9 γλώσσες, πινακοθήκη, μουσικοθήκη και πύλη πολιτιστικών ειδήσεων στα ελληνικά και αγγλικά.
Για πρώτη φορά στα χρονικά, το 2001 άρχισε να διαφαίνεται ότι ο αρχιεπίσκοπος θα δεχθεί στην Αθήνα τον τότε Πάπα Ιωάννη Παύλο τον Β΄, γεγονός που πριν συμβεί φαινόταν αδιανόητο. Υπήρξαν αντιδράσεις και ανακοινώσεις από φανατικούς, όμως ο ίδιος ο Χριστόδουλος κατάφερε και πείθει πρωτίστως τους ιεράρχες και ο Πάπας επισκέφθηκει την Αθήνα, κατόπιν προσκλήσεως του τότε προέδρου της Δημοκρατίας Κ. Στεφανόπουλου. Στο αρχιεπισκοπικό Μέγαρο, και παρουσία των μελών της Ιεράς Συνόδου, ο Ποντίφηκας ζήτησε συγγνώμη για τα δεινά του παρελθόντος. Ο αρχιεπίσκοπος άρχισε πρώτος να τον χειροκροτεί και ακολούθησαν οι συνοδικοί Ιεράρχες. Ο πάγος μεταξύ των δύο Εκκλησιών, εκείνη τη στιγμή άρχισε να λιώνει. Πέντε χρόνια αργότερα, το Δεκέμβριο του 2006, ο αρχιεπίσκοπος θα ανταπέδισε την επίσκεψη του Πάπα, πηγαίνοντας στο Βατικανό, και συναντώντας πλέον το νεοεκλεγέντα Πάπα Βενέδικτο.
Ως αρχιεπίσκοπος Αθηνών, ο Χριστόδουλος, υπήρξε δημοφιλέστατος, καταλαμβάνοντας διαρκώς τις πρώτες θέσεις των δημοσκοπήσεων.
…ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΑ
Με το λόγο του, είτε από άμβωνος, είτε σε εκδηλώσεις, είτε σε δηλώσεις του, προκάλεσε αντιδράσεις. Σχολιάσθηκε θετικά, αλλά και αρνητικά. Δύο μεγάλα γεγονότα σημάδεψαν τα πρώτα χρόνια της ποιμαντορίας του: η σύγκρουση με την κυβέρνηση Σημίτη για την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, που άρχισε την άνοιξη του 2000 και απασχόλησε για περίπου δύο χρόνια την κοινή γνώμη, ενώ αμέσως μετά άρχισε και η κρίση με το Οικουμενικό Πατριαρχείο που κράτησε ως το 2004 και έληξε μετά την παρέμβαση της τότε υπουργού Παιδείας Μαριέττας Γιαννάκου.
Παροιμιώδης θα μείνει η αμιγώς πολιτική έκφραση – υπονοούμενο που χρησιμοποίησε για την «Δεξιά του Κυρίου». «Μελανό σημείο» υπήρξε επίσης το χουντικό παρελθόν του (για το οποίο είχε δηλώσει πως εκείνη την περίοδο δεν αντιλαμβανόταν τι συνέβαινε διότι… «μελετούσε». Ο ανερχόμενος, μέσα στη δικτατορία Χριστόδουλος Παρασκευαΐδης κατείχε την αξιοζήλευτη θέση του αρχιγραμματέα της Ιεράς Συνόδου υπό τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο. Μια θέση που θα τον στιγμάτιζε και που θα τον καθόριζε σε στιγμές σαν αυτές που καταδίκαζε τους «φωταδιστές» που απειλούν τα «ελληνοχριστιανικά ιδεώδη»…
Πριν από 24 χρόνια, με ψήφισμα του Δημοτικού Συμβουλίου του Βόλου της 29ης Ιουνίου 1984, είχε κηρυχτεί ανεπιθύμητος στην πόλη ο Χριστόδουλος! Αφορμή υπήρξε ένα άρθρο του τότε ως μητροπολίτου Δημητριάδος στον τοπικό τύπο που μα βάση τα όσα είχαν διατυπωθεί σε προ ημερησίας συζήτηση του δημοτικού συμβουλίου συνιστούσε προσβολή κατά του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Αυτούσιο το άρθρο, το οποίο δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες της 24ης Ιουνίου 1984, έχει ως εξής:
«Η θύελλα που επέρχεται»
Του Μητροπολίτη Δημητριάδος κ. Χριστόδουλου
Τώρα που ο σάλος των εκλογών εκόπασε αξίζει να πούμε μερικές πικρές αλήθειες που ενδιαφέρουν τον τόπο και τους κατοίκους του. Η φωνή μας απηχεί μια οικτρή πραγματικότητας, που προοιωνίζεται για το μέλλον μεγάλα δεινά. Η μεγάλη μάχη των εκλογών έφερε στο προσκήνιο τον βαθύ διχασμό του λαού μας, ιδιαίτερα στην Επαρχία. Στα χωριά μας δεν μιλούν μεταξύ τους άνθρωποι διαφορετικών πολιτικών τοποθετήσεων. Και οικογένειες ολόκληρες κινδυνεύουν να διαλυθούν εξ αιτίας διχογνωμιών περί τα κομματικά. Παιδιά δεν μιλούν στους γονείς των και αδέλφια δεν χαιρετίζονται μεταξύ τους, επειδή τους χωρίζει αβυσσαλέο μίσος και αγεφύρωτο χάσμα. Η ρύπανση των τοίχων με αφίσες, τα αιωρούμενα πανό, οι ομάδες περιφρούρησης, η κατάχρηση του λόγου, το αμόκ των συνθημάτων, οι οργανωμένες κρούσεις, η κομματικοποίηση του Κράτους, το όργιο της απειλής, ο φόβος των αντιποίνων όλα αυτά προσέδωσαν στον τόπο μίαν απρόσμενη όψη, έδιωξαν το χαμόγελο από τα χείλη, θρόνιασαν το μίσος στις καρδιές. Δεν φαίνεται εύκολη η άμβλυνση των παθών, η πράυνση των πνευμάτων.
Το φαινόμενο είναι τραγικά ανησυχητικό και πρέπει να προβληματίσει έντονα την πνευματική μας ηγεσία. Οι πολιτικοί έθρεψαν το διχασμό κι επυροδότησαν τον τορπιλισμό της εθνικής μας ομοψυχίας. Ο,τι περί του αντιθέτου θα λεχθεί, θα είναι ψεύδος και δημαγωγία. Αυτοί οδήγησαν και οδηγούν την νεολαία στη φονική αντιπαράθεση και στην κακή εκτίμηση του ρόλου της στους πολιτικούς αγώνες. Αλλ’ εάν τα παιδιά γίνονται εύκολη λεία στα χέρια των δημαγωγών, τι να πει κανείς για τους ώριμους ανθρώπους του μόχθου, της επιστήμης, του χωραφιού και της εργατιάς που πρόθυμα ανέλαβαν κι αυτοί να σείουν τις σημαίες του πάθους, της κακίας και της εκδίκησης, ακολουθώντας πιστά τα συνθήματα των εξωστών; Ποιος τώρα θα κατασιγάσει τον ερεθισμό και ποιος θα αποτρέψει τη συντήρηση του διχασμού; Και ποιος αύριο θα πληρώσει για τα χειρότερα που πιθανόν να ακολουθήσουν, όταν η κορύφωση του πάθους θα οπλίσει το χέρι του αδελφού και το αίμα των θυμάτων θα ρεύσει και θα ποτίσει τη μαρτυρική μας γη; Τότε όλοι θα νίπτουν τας χείρας, έστω κι αν θα έχουν μερίδιο ενοχής μεγάλο ή μικρό.
Η Εκκλησία μπορεί και πρέπει να κηρύξει την αγάπη και την ομόνοια. Προς όλους και για όλους. Ο τόπος έχει ταλαιπωρηθεί παλαιότερα από μίση και διχασμούς. Και επλήρωσαν γενιές πολλές τα σφάλματα των ολίγων. Τώρα δεν πρέπει να επαναληφθούν πάλι τα ίδια τραγικά λάθη. Και όλα δείχνουν πως μας έλειψε το μέτρο στο νου και στα αισθήματα. Αλλ’ εάν υπάρχουν αρκετοί που τοποθετούν το κομματικό τους συμφέρον πάνω από το εθνικό, και αν μερικοί νομίζουν πως μπορούν να ασεβούν προς την ιστορία του τόπου, δεν θα πρέπει να σιγήσουν οι φωνές της σωφροσύνης και δεν θα πρέπει ν’ αφεθεί ο δρόμος ελεύθερος στους δολιοφθορείς της γαλήνης μας και της προόδου των παιδιών μας. Τώρα η Εκκλησία καλείται να σβύσει τις φωτιές που άναψαν τα πάθη και να επουλώσει τις πληγές που άνοιξαν τα μίση. Και κοντά της όλοι οι σοβαροί άνθρωποι που βλέπουν μακριά και μπορούν να διακρίνουν τη συμφορά που πλησιάζει. Ας ακουσθεί, λοιπόν, στεντόρεια η φωνή της Εκκλησίας κηρύττουσα την αποκατάσταση της αγάπης και της συγγνώμης. Οι πολλοί ίσως κωφεύσουν. Αυτοί έμαθαν να μετρούν τα πάντα με τον πήχυ του εφήμερου κομματικού κέρδους. Αλλ’ οι συνετοί θα προσέξουν. Και θα είναι αρκετοί για να απομονώσουν τους άλλους. Και για να αποτρέψουν την επερχόμενη θύελλα, όσο είναι καιρός.
(Το άρθρο και σχετικό αφιέρωμα που δημοσίευσε πριν 3 χρόνια ο «Ιός» στο http://www.iospress.gr/ios2005/ios20050320b.htm).
Ευχαριστώ πολύ για το κατατοπιστικό «αρθρο»
Είναι τόσο επιπόλαια όσο και λογικώς επόμενα τα σχόλια τύπου Α.Ε. Αν η Εκκλησία μπορεί να παίξει αρνητικό ρόλο είναι διότι μπορεί να παίξει θετικό.
Είναι όμως η μονοδιάστατη τεμπέλικη γκρίνια πολύ γλυκιά..