Στην εποχή της ισοπεδωτικής παγκοσμιοποίησης, έχει πολύ μεγάλη σημασία και σπουδαιότητα η επιβίωση των επαπειλούμενων με αφανισμό μειονοτήτων, ακόμη και όταν αυτές απειλούνται από εχθρούς (ή «εχθρούς») της παγκοσμιοποίησης…
Αυτό αφορά και μια ιστορική χριστιανική κοινότητα, εκείνη του Ιράκ, η οποία σημειωτέον ενώ επί Σαντάμ Χουσεΐν τύγχανε προστασίας, σήμερα, με τη «δημοκρατική» κυβέρνηση που έστησαν οι Αμερικανοί στη χώρα αυτή, έχει αφεθεί στην τύχη της και κινδυνεύει σοβαρά ακόμη και με αφανισμό.
Προχθές για παράδειγμα, ένα μπαράζ βομβιστικών επιθέσεων σε εκκλησίες και μοναστήρια της Μοσούλης, κατέδειξε τη δεινή θέση στην οποία έχει περιέλθει η ιστορική χριστιανική κοινότητα στην περιοχή όπου σήμερα βρίσκεται το Ιράκ (σημειωτέον ότι ίχνη των πρώτων Χριστιανών είχαν εμφανισθεί στην αρχαία Μεσοποταμία και τις γύρω περιοχές από τον Α’ αιώνα μ.Χ.).
Μετά από ένα 24ωρο κύμα βομβιστικών επιθέσεων με στόχο χριστιανικές εκκλησίες και οικήματα στη Μοσούλη του βόρειου Ιράκ, ο απολογισμός ήταν τραυματισμός 4 ανθρώπων και ζημιές στα κτίρια, όπως δήλωσε η αστυνομία.
Στις 3 το μεσημέρι της Κυριακής, παγιδευμένο αυτοκίνητο εξερράγη μπροστά από την εκκλησία Άγιος Παύλος των Χαλδαίων (οι Χαλδαίοι είναι καθολικοί με ανατολικό τελετουργικό, αποτελούν τη μεγαλύτερη χριστιανική κοινότητα της χώρας και είναι μία από τις πιο παλιές χριστιανικές εκκλησίες) στη βόρεια Μοσούλη και προκλήθηκαν ζημιές στον περίβολο ενώ καταστράφηκαν τα βιτρώ της εκκλησίας.
Λίγο αργότερα, παγιδευμένο αυτοκίνητο εξερράγη μπροστά από την εκκλησία Παρθένος Μαρία των Ασσυρίων, στον ανατολικό τομέα της πόλης. Τέσσερις περαστικοί τραυματίστηκαν ενώ προκλήθηκαν ζημιές στην πόρτα της εισόδου της εκκλησίας.
Ακολούθως, μια άλλη βόμβα εξερράγη μπροστά από ένα μοναστήρι στη συνοικία της Μοσούλης αλ-Τζαντίντα, στο κέντρο της πόλης, προκαλώντας σπάσιμο τζαμιών και υλικές ζημιές στην πόρτα της εισόδου.
Τέλος, γύρω στις 16:45 τοπική ώρα, δηλαδή μέσα σε διάστημα μικρότερο των 2 ωρών, άλλες δύο βόμβες εξερράγησαν κοντά στην καθολική εκκλησία των Χαλδαίων της Μασκάντα, στο κέντρο της πόλης. Ανάλογα συμβάντα -και χειρότερα- έχουν συμβεί κατ΄ επανάληψη.
Η Μοσούλη είναι μια πόλη με πλειονότητα σουνιτική, πρωτεύουσα της επαρχίας Νινευί, η οποία σύμφωνα με τον αμερικανικό στρατό είναι μία από τις πλέον επικίνδυνες της χώρας, καθώς λέγεται (από τους αμερικανούς) ότι εκεί συγκεντρώθηκαν πρόσφατα οπαδοί της Αλ Κάιντα.
Πριν από την αμερικανική εισβολή (Μάρτιος 2003) η χριστιανική κοινότητα του Ιράκ αριθμούσε 800.000 μέλη κατέχοντας μάλιστα και υψηλά αξιώματα, ενώ πριν τον πρώτο πόλεμο στον Κόλπο, το 1991, είχε περίπου 1 εκατομμύριο μέλη. Μετά την αμερικανική κατοχή, οι εκπρόσωποι της ιστορικής χριστιανικής κοινότητας έχουν γίνει στόχος εξτρεμιστικών ομάδων και είτε έφυγαν από τη χώρα είτε μετανάστευσαν στο Κουρδιστάν.
Ανάμεσα στους Χριστιανούς ήταν ο και αναπληρωτής πρωθυπουργός Ταρίκ Αζίζ. Και αυτός ήταν άλλωστε και ένας από τους λόγους για τους οποίους ότι το κόμμα Μπάαθ προστάτευε τα δικαιώματα των χριστιανών στη χώρα, να ασκούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα χωρίς καμία απαγόρευση ή εκφοβισμό.
Κυριότερες χριστιανικές κοινότητες στο Ιράκ είναι οι Χαλδαίοι, οι Ασσύριοι (η εκκλησία τους, η οποία πιστεύεται ότι είναι η πιο παλιά στο Ιράκ, θεωρείται παράρτημα της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Συρίας) οι οποίοι είχαν σφαγιασθεί με την ανεξαρτησία του Ιράκ το 1932, καθώς είχαν κατηγορηθεί για συνεργασία με τους Άγγλους αποικιοκράτες. Στο Ιράκ ζουν ακόμη Σύροι Καθολικοί, Αρμένιοι Ορθόδοξοι και Αρμένιοι Καθολικοί, οι οποίοι έφυγαν από την Τουρκία στις αρχές του 20ού αιώνα για να αποφύγουν τη γενοκτονία, καθώς και μικρές κοινότητες Ελλήνων Ορθοδόξων και Ελλήνων Καθολικών, Αγγλικανών και Ευαγγελιστών.
Ένα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Χριστιανοί του Ιράκ είναι πως δεν αναγνωρίζονται από τον ΟΗΕ ως πρόσφυγες, αλλά ως οικονομικοί μετανάστες, παρότι άφησαν τη χώρα τους λόγω των επιθέσεων (οι οποίες περιλαμβάνουν μέχρι και αποκεφαλισμούς) που δέχονται από τους εξτρεμιστές ισλαμιστές.
Πάνω από 50.000 υπολογίζεται πως έχουν περάσει από την Ελλάδα με προορισμό τις ΗΠΑ και τον Καναδά, με περίπου 6.000 να έχουν παραμείνει στη χώρα μας.
Σε συζήτηση που διεξήχθη -για την κατάσταση της χριστιανικής κοινίοτητας στο Ιράκ- στην ευρωβουλή, η πολωνέζα ευρωβουλευτής Urszula Krupa, ανέφερε πως η αυξανόμενη βία κατά Χριστιανών προέρχεται από ισλαμιστές εξτρεμιστές οι οποίοι χρησιμοποιούν εκβιαστικές πρακτικές, επιτίθενται σε εκκλησίες και διαπράττουν άλλες πράξεις βίας που απειλούν την ύπαρξη της αρχαιότερης ασσυριακής κοινότητας στην περιοχή, μιας κοινότητας που ομιλεί χαλδαιο-αραμαϊκά.
Ο Józef Pinior, ανέφερε πως «η βία έχει αποδέκτη την ασσυριακή κοινότητα συγκεκριμένα, καθώς και άλλες χριστιανικές μειονότητες. Η ασσυριακή κοινότητα έλκει την καταγωγή της από έναν αρχαίο λαό που κατοικούσε στην περιοχή αυτή και απειλείται με αναγκαστικό εκτοπισμό. Ως αποτέλεσμα, ο παγκόσμιος πολιτισμός είναι αντιμέτωπος με την εξαφάνιση του ασσυριακού πολιτισμού στο Ιράκ».
Ο Andrew White, βικάριος της αγγλικανικής εκκλησίας St George στη Βαγδάτη, κατήγγειλε μιλώντας στην Ουάσιγκτον, πως: «Η κατάσταση είναι κάτι παραπάνω από απελπιστική. Οι σύμμαχοι έχουν εγκαταλείψει τους χριστιανούς. Δεν κάνουν τίποτε για να υποστηρίξουν την χριστιανική κοινότητα. » ενώ σύμφωνα με το Benjamin Mixon, διοικητή των αμερικανικών δυνάμεων στο βόρειο Ιράκ, πρόκειται για «πράξη εθνοκάθαρσης… σχεδόν γενοκτονία».
Ας συγκρίνουν λοιπόν το χάος που επικρατεί σήμερα στο «δημοκρατικό» Ιράκ με την κατάσταση που επικρατούσε επί Σαντάμ όσοι (και κυρίως οι διατυμπανίζοντες τα χριστιανικά τους αισθήματα…) τάχθηκαν υπέρ της επέμβασης το 2003…
Than Pan 
Δεν θα έλεγα ότι καλά παθαίνουν τα μέλη της χριστιανικής μειονότητας στο Ιράκ, γιατί αυτοί οι κακομοίρηδες γεννήθηκαν σε μια θρησκεία, ζουν υποβαθμισμένα και αναχρονιστικά και μάλλον δεν έχουν τη δυνατότητα να πειράξουν κανέναν.
Ας τα βλέπουν όμως οι ηγέτες των χριστιανών, οι οποίοι ξέρουν ότι η θρησκεία τους επεβλήθη δια πυρός και σιδήρου και σ’ εκείνες τις περιοχές της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, τι σημαίνει να διώκεσαι από κυρίαρχα πολιτικά και θρησκευτικά ρεύματα.
Όπως έδιωχναν οι χριστιανοί πατέρες τα δαιμόνια των εθνικών γκρεμίζοντας ναούς και σκοτώνοντας πιστούς εθνικούς, έτσι πιστεύουν και οι ισλαμιστές ότι διώχνουν τα δαιμόνια των χριστιανών, καταπιέζοντας και σφάζοντας τους ταλαίπωρους συμπατριώτες τους και ανατινάζοντας τους ναούς τους.
Απ΄ όσο γνωρίζω, η ισοπέδωση ναών, μαντείων, τεμενών και εν γένει ιερών κτισμάτων, ήταν πάγια τακτική των «νέων» θρησκειών ανά τους αιώνες, σχεδόν σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Ούτε η Μεσοαμερική ήταν εξαίρεση (οι Αζτέκοι επέβαλαν τα ιερά τους σε τόπους των Τσιτσιμέκων, οι οποίοι προηγούμένως είχαν αφομοιώσει τους Τολτέκους, κ.ο.κ.) στην εποχή της πρώιμης διαμόρφωσης του «Δωδεκαθέου» οι νικητές επέβαλαν τον δικό τους «πατρώο» θεό ως «πολιέα» στους κατακτημένους πληθυσμούς και τόπους (π.χ. ο Απόλλων επεβλήθη σε προγενέστερες βλαστικές και χθόνιες λατρείες, π.χ. Υάκινθος ή και υποχθόνιες, π.χ. στους Δελφούς, αλλά και καταχθόνιες ακόμη) το ρωμαϊκό Πάνθεο «καπέλωσε» προηγούμενες «πρωτόγονες» θρησκείες, κ.λπ. Όλα λίγο πολύ τα ιερατεία έχουν εκτροχιασθεί σε πρακτικές μισαλλοδοξίας, λιγότερο ή περισσότερο απάνθρωπες…
Γιατί άραγε? Δεν είναι εντυπωσιακό το μένος με το οποίο προσπάθησαν όλα τα ιερατεία κατα καιρούς να επιβάλλουν τους θεούς τους? Υπάρχει άραγε πιο δυνατή «(υπο)-κινητήρια» δύναμη απο αυτή του θρησκευτικού πάθους?
@ soduck,
τα χειρότερα «πάθη» είναι κατά σειρά κατάταξης (μιας κατάταξης η οποία μπορεί να θεωρηθεί αυθαίρετη αλλά υπακούει σε κάποια λογική) τα θρησκευτικά, τα εθνικά και τα φυλετικά. Τα υπόλοιπα, ακολουθούν (κομματικά, ερωτικά, προσωπικά, κ.λπ.).
Πιστεύω πως όσο πιο αφηρημένη είναι η ιδέα η οποία εξάπτει τα πάθη, σε τόσο μεγαλύτερο παραλογισμό μπορεί να οδηγθεί ο θύτης – θύμα και όσο πιο «ευρείας αναφοράς» τόσο πιο επικίνδυνη.
Έτσι, τα θρησκευτικά πάθη έχουν να κάνουν με κάτι «μεταφυσικό» (με την καθημερινή σημασία της λέξης) που υποτίθεται έχει να κάνει ευρύτερα με τον άνθρωπο. Ο παραλογισμός λοιπόν εν προκειμένω μπορεί να είναι μεγάλος και επικίνδυνος (σταυροφόροι, καθολικισμός σε Μεσοαμερική και Νότια Αμερική, τζιχάντ, κ.λπ., ενώ όταν η μάχη αφορά σε αυστηρώς δογματικό πεδίο, π.χ. πόλεμος των «κίτρινων» και των «κόκκινων» καπέλων -από το χρώμα των βουδιστικών σεχτών- στο Μπουτάν και στο θιβέτ, τα βιαια ένστικτα αμβλύνονται).
Ακολουθούν τα εθνικά πάθη (μάλιστα, όταν αυτά τα δύο συδυάζονται, όπως π.χ. με τις διώξεις των Εβραίων το 1933 – 1945, τότε τα αποτελέσματα είναι ολέθρια) και τα φυλετικά (π.χ. Τούτσι – Χούτου σε Ρουάντα, Μπουρούντι, Κονγκό).
Όταν «υπεύθυνος» για τη πρόκληση παθών είναι κάτι το υλικό τότε τα αποτελέσματα δεν είναι το ίδιο καταστρεπτικά σε τέτοια κλίμακα αφού δεν φτάνουν σε «μεταφυσικό» παραλογισμό («ιερότητα του αίματος», «ιερότητα του χώματος», κ.ο.κ.). Ακόμη και στον κόσμο των αδυσώπητων μπίζνεσμεν, στον πιο άγριο καπιταλισμό, κινητήριος μοχλός για την έξαψη του πάους δεν είναι μόνο το χρήμα (κάτι υλικό) αλλά και η δίψα για εξουσία και δύναμη (κάτι άϋλο).
zalmoxis πράγματι κάθε νέα θρησκεία γκρεμίζει τους ναούς των παλαιότερων, αλλά ο χριστιανισμός είναι πρώτον η «αληθινή θρησκεία» και δεύτερον «η θρησκεία της αγάπης», έτσι λένε. Με ποια μεζούρα θα μετρήσουμε τον χριστιανισμό, ως «θρησκεία της σειράς» ή με τις δικές τους αξιώσεις περί αληθινής κτλ; 😉
sfrang,
κάποτε ο χαγάνος (ηγεμόνας)των Χαζάρων, θέλησε να επιβάλει στον λαό του τον μονοθεϊσμό. Κάλεσε λοιπόν, λέει ο θρύλος, έναν ραβίνο, έναν δερβίση και έναν ιεραπόστολο, να του εξηγήσουν ένα όνειρό του και όποιου η ερμηνεία θα γινόταν αποδεκτή, αυτού η θρησκεία και θα υιοθετείτο ως η «αληθινή». Ε, λοιπόν, οι Χαζάροι με την πάροδο των αιώνων εξαφανίστηκαν, χωρίς ποτέ ωστόσο να ασπασθούν επίσημα κάποιο από αυτά τα δόγματα ως «αληθινό»…
Επειδή και η πολιτεία δεν είναι άμοιρη ευθυνών για τους κινδύνους και τις ταλαιπωρίες που υφίστανται οι θρησκευτικές μειονότητες, παραθέτω ενδεικτικά, την ερώτηση που κατέθεσε προς τον υπουργό Πολιτισμού απόψε στη βουλή ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέκος Αλαβάνος:
«Θέμα: Καθεδρικός Καθολικός Ναός Αγίου Διονυσίου Αρεοπαγίτου.
Η Καθολική Αρχιεπισκοπή Αθηνών με συνεχείς επιστολές της στους αρμόδιους υπουργούς Πολιτισμού της τελευταίας οκταετίας αλλά και στον πρωθυπουργό της χώρας, ζητά την παρέμβασή τους για την αποκατάσταση του Καθεδρικού Ναού του Αγίου Διονυσίου στην οδό Πανεπιστημίου από τις σοβαρές ζημιές που προξένησε ο σεισμός του 1999 και την έγκριση των απαραίτητων χρηματοδοτήσεων. Σημειώνω, ότι με επανειλημμένες ερωτήσεις μου (12276-28.06.06, 14297-20.09.06), προς τον κύριο υπουργό Πολιτισμού, έχω ζητήσει την παρέμβασή του ώστε να αποκατασταθούν οι δομικές ζημιές στον Ναό που, εκτός των άλλων, η μη αποκατάστασή τους εγκυμονεί κινδύνους για την ασφάλεια των εκκλησιαζόμενων και των επισκεπτών του Ναού…
Σήμερα, οκτώ χρόνια μετά το σεισμό, δεν υπάρχει καμία ουσιαστική εξέλιξη στο θέμα, παρά το γεγονός ότι έχει προ πολλού δρομολογηθεί η αποκατάσταση των ζημιών στα γειτονικά κτίρια του Οφθαλμιατρείου Αθηνών, της Εθνικής Βιβλιοθήκης και των Ορθόδοξων ναών της πόλης όπως του Ναού της Ζωοδόχου Πηγής, του Αγίου Κωνσταντίνου και της Μητρόπολης Αθηνών».