Σε μια χώρα η οποία μετρά δεκάδες νεκρούς τις τελευταίες ημέρες σε επεισόδια μεταξύ πολιτών και αστυνομίας και ταυτόχρονα πίσω από τα γεγονότα αυτά δεσπόζει μια πολιτική δολοφονία που συντάραξε ολόκληρο τον κόσμο, η είδηση για τον τραυματισμό 5 ατόμων από εκρηκτικό μηχανισμό φυσιολογικά περνά όχι σε δεύτερη, αλλά σε τελευταία μοίρα.

Και όμως, αυτή η έκρηξη, παρότι ακολουθεί ακόμη πιο αιματηρά συμβάντα και εκατοντάδες νεκρούς τα τελευταία 3 χρόνια στην περιοχή όπου συνέβη, είναι ακόμη ένας κρίκος σε μια αλυσίδα βίας που κανείς δεν ξέρει πού θα κλείσει, πότε θα κλείσει και το κυριότερο με ποιους όρους και ποιες συνέπειες, ένας κρίκος επίκαιρος σήμερα όσο ποτέ, αλλά σε κάθε περίπτωση ιδιαίτερα επικίνδυνος για την σταθερότητα σε Κεντρική Ασία και Ευρύτερη Μέση Ανατολή.

Χθες λοιπόν, σε ένα δρόμο της πόλης Χουμπ στην επαρχία Μπαλουχιστάν (στο Νοτιοδυτικό τμήμα του Πακιστάν) εξερράγη ακόμη ένας μηχανισμός, από τον οποίο τραυματίστηκαν δύο αστυνομικοί και τρεις πολίτες. Η περιοχή αυτή, εδώ και 3 – 4 χρόνια βρίσκεται σε αναβρασμό καθώς έχει ενταθεί ένα αντάρτικο (το οποίο προϋπήρχε) και που ζητά ανεξαρτησία για μια επαρχία, η οποία –τι πρωτότυπο- διαθέτει πλούσιες φυσικές πηγές, όπως π.χ. υδρογονάνθρακες, αλλά… φτωχούς κατοίκους.

Το «πρόβλημα» με την επαρχία αυτή, στην οποία πραγματοποιήθηκαν και οι πυρηνικές δοκιμές του Πακιστάν το 1998, είναι πολυσύνθετο, καθώς:

Καταλαμβάνει περίπου το 40% της έκτασης του Πακιστάν.

Ο πρόεδρος του Αφγανιστάν Καρζάϊ ευθέως και οι ΗΠΑ  εμμέσως, κατηγορούν το καθεστώς Μουσάραφ πως δεν μπορεί να ελέγξει αυτή την περιοχή η οποία –και κατ΄ εξοχήν η πρωτεύουσά της Κέτα- θεωρείται πως αποτελεί ένα απέραντο οχυρό των Ταλιμπάν, απ΄ όπου και εξαπολύουν επιθέσεις στο έδαφος του Αφγανιστάν.

Ο μεγάλος και παραδοσιακός στρατηγικός εταίρος του Ισλαμαμπάντ (Πεκίνο) εποφθαλμιά τις οικονομικές δυνατότητες και ευκαιρίες που διανοίγονται με την κατασκευή αγωγών φυσικού αερίου, υποδομών, εγκαταστάσεων και λιμανιών εκεί.

 Αντίθετες με τα σινοπακιστανικά συμφέροντα για κατασκευή στην περιοχή των αγωγών αυτών είναι οι ΗΠΑ.

Τροφοδοτεί το 22% των αναγκών της χώρας σε φυσικό αέριο

Οι αμερικανοί βρίσκονται πίσω από το αποσχιστικό κίνημα του Μπαλουχιστάν, για 3 λόγους:

Α. Για να το χρησιμοποιούν ως ορμητήριο κατά του Ιράν.

Β. Για να εκβιάζουν την εκάστοτε κυβέρνηση του Ισλαμαμπάντ.

Γ. Για να το εκμεταλλευτούν οικονομικά.

Δ. Για να το χρησιμοποιήσουν ως ορμητήριο για υπεράσπιση των συμφερόντων τους στο Αφγανιστάν.

Ε. Για να επιτύχουν ένα γεωπολιτικό ανάχωμα κατά της  κινεζικής εξάπλωσης προς Δυσμάς και ειδικά όσον αφορά την εξάπλωση των συμφερόντων του Πεκίνου μέχρι τα σύνορα του Ιράν. Είναι αμέσως αντιληπτό το πόσο είναι ανεπιθύμητη για τις ΗΠΑ η κατασκευή αγωγών που θα συνδέουν  την Κίνα με το λιμάνι του Gwadar στα στενά του Χορμούζ.

Η Κίνα προσπαθεί επί χρόνια να βρει διέξοδο για αγωγούς (και ενώ τα σχέδιά της για πρόσβαση στις πηγές φυσικές αερίου μέσω Ρωσίας και Κεντρικής Ασίας δεν έχουν τελεσφορήσει) και προφανώς τη βρήκε στο Gwadar, στα στενά του Ορμούζ απ΄ όπου διακινείται πάνω από το 15% του παγκοσμίου πετρελαίου και όπου οι Κινέζοι επιχειρούν να στήσουν λιμάνι, με διυλιστήρια, με αποθήκες καυσίμων, κ.λπ. Έτσι, θα στήσει και ένα 2ο άξονα σύνδεσης Πακιστάν – Κίνας μετά τον KaraKoram Highway (KKH) δηλαδή τη μετατροπή του ορεινού τμήματος του «δρόμου του μεταξιού» μεταξύ των δύο χωρών σε σύγχρονο αυτοκινητόδρομο, ο οποίος όταν κατασκευάσθηκε είχε χαρακτηρισθεί ως το 8ο θαύμα του κόσμου. Αυτό όμως σημαίνει πως η Κίνα θα προμηθεύεται φθηνότερη ενέργειας, κάτι που αντίκειται στους μακροπρόθεσμους σχεδιασμούς της Ουάσιγκτον.

ΣΤ. Για να ελέγξουν προ όφελός τους τη διακίνηση των ναρκωτικών από το Αφγανιστάν.

Λόγω λοιπόν της ανάπτυξης του αποσχιστικού κινήματος το οποίο υπάρχει μεν εδώ και δεκαετίες αλλά τα τελευταία χρόνια πατρονάρεται από τις ΗΠΑ, καταλαβαίνει κάποιος πώς η Ουάσιγκτον έχει «δεμένη» την κυβέρνηση του Ισλαμαμπάντ – και όχι μόνο την σημερινή του Μουσάραφ… Ο τελευταίος προχώρησε πρόπερσι σε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις αναπτύσσοντας 80.000 στρατιώτες στο Μπαλουχιστάν και στο όμορο Βαζιριστάν, στο οποίο επίσης αναπτύσσεται αποσχιστικό κίνημα. Θα πρέπει να σημειωθεί εδώ, το διπλό παιχνίδι των Αμερικανών: Από τη μία πλευρά βοηθούν τους αυτονομιστές αντάρτες για να εκβιάζουν το Ισλαμαμπάντ και από την άλλη βοηθούν την πακιστανική κυβέρνηση -καθώς διατηρούν και βάσεις εκεί- στους βομβαρδισμούς και στα χημικά αέρια, καθώς η περιοχή είναι φιλόξενη στους Ταλιμπάν! Δεν ήταν μάλιστα ούτε «τυχαία» ούτε «αθώα» η αναφορά που είχε κάνει στις 2.11.2003 η Washington Post για την πρωτεύουσα του Μπαλουχιστάν Κέτα πως αποτελεί «πρωτεύουσα των Ταλιμπάν». Το διπλό αυτό παιχνίδι όμως έχει και ένα δεύτερο πεδίο ανάγνωσης, το ότι η Ουάσιγκτον στέλνει μήνυμα στο Πακιστάν πως η συμμόρφωσή του στα σχέδιά της μπορεί να κλείσει το όλο ζήτημα με αμοιβαίο όφελος…

Στον πόλεμο κατά των αυτονομιστών πάντως, το Ισλαμαμπάντ έχει μαζί του την συντριπτική πλειονότητα του αραβικού και του μουσουλμανικού κόσμου (και για το λόγο αυτό δεν αντιμετωπίζει την απόλυτη σύμπλευση του μ τις ΗΠΑ ως μονόδρομο): Είτε για να αποφύγει το Ιράν τη δημιουργία συνόρων με μια απέραντη αμερικανική βάση είτε για να μη γίνει μια «κακή αρχή» μεταβολής των συνόρων στην ευρύτερη Μέση Ανατολή. Σημειωτέον δε, ότι τμήμα του Μπαλουχιστάν βρίσκεται και στο έδαφος του Ιράν όπου οι ντόπιοι σουνίτες (σε μια χώρα μα σιιτική πλειονότητα) έχουν κατέβει αρκετές φορές σε διαδηλώσεις συγκρουόμενοι με την αστυνομία. Αακόμη άλλο ένα τμήμα του Μπαλουχιστάν βρίσκεται στο έδαφος του Αφγανιστάν και είναι ηλίου φαεινότερο πως οι αιτιάσεις του Χαμίντ Καρζάι ότι το Ισλαμαμπάντ δεν μπορεί να «χειριστεί» τους Ταλιμπάν στην επαρχία αυτή, υποκρύπτει αλυτρωτισμό, έστω και για εσωτερική κατανάλωση, αφού ο ίδιος είναι μια απλή μαριονέτα των αμερικανών και αναζητεί μια κάποια στοιχειώδη δημοτικότητα ακόμη και αν αυτή σημαίνει τέτοιους τυχοδιωκτισμούς στο μέλλον (με τις πλάτες των ΗΠΑ εννοείται…)..

Και ενώ όλα μέχρι αυτό το σημείο δείχνουν απλώς μια εστία εντάσεων, «λάδι στη φωτιά» ήλθε να ρίξει ένας αμερικανός συνταγματάρχης, o Ralph Peters με άρθρο του τον Ιούνιο 2006 στο Armed Forces Journal υπό τον τίτλο “How a better Middle East would look”. Τί προτείνει; Ιδού ένα απόσπασμα: «…Iran, a state with madcap boundaries, would lose a great deal of territory to Unified Azerbaijan, Free Kurdistan, the Arab Shia State and Free Baluchistan, but would gain the provinces around Herat in today’s Afghanistan — a region with a historical and linguistic affinity for Persia. Iran would, in effect, become an ethnic Persian state again, with the most difficult question being whether or not it should keep the port of Bandar Abbas or surrender it to the Arab Shia State.

What Afghanistan would lose to Persia in the west, it would gain in the east, as Pakistan’s Northwest Frontier tribes would be reunited with their Afghan brethren (the point of this exercise is not to draw maps as we would like them but as local populations would prefer them). Pakistan, another unnatural state, would also lose its Baluch territory to Free Baluchistan. The remaining «natural» Pakistan would lie entirely east of the Indus, except for a westward spur near Karachi».

Προτείνει λοιπόν συρρίκνωση του Πακιστάν, επέκταση του Αφγανιστάν εις βάρος του Πακιστάν και δημιουργία του κράτους του Μπαλουχιστάν.

 Κάτω λοιπόν και από το πρίσμα αυτό (Μπαλουχιστάν) μπορεί κάποιος να διαβάσει καλύτερα πίσω από τις γραμμές τις χθεσινές δηλώσεις του Τζωρτζ Μπους: Αποκάλεσε «σύμμαχο των ΗΠΑ στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας» τον Μουσάραφ (για τον οποίο ο Μπους υπήρξε πάντοτε υποστηρικτής του, είπε) που όπως σχολίασε θα πρέπει να συνεργαστεί με τον νικητή των εκλογών της 18ης Φεβρουαρίου και ο οποίος, όποιος και αν είναι «θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος των ΗΠΑ».