Εδώ και 3 ημέρες, τα διεθνή ΜΜΕ έκαναν γνωστά σε όλο τον κόσμο -σε πολύ γενικές γραμμές- τον βίο και την πολιτεία της Μπεναζίρ Μπούτο (χωρίς πάντως η ιστορία να την έχει κρίνει ακόμη). Ήδη, έγινε γνωστό ότι στην ηγεσία του ΡΡΡ (Πακιστανικού Λαϊκού Κόμματος) τοποθετούνται πρόεδρος ο 19χρονος γιος της πρώην πρωθυπουργού Μπιλαουάλ και συμπρόεδρος (ουσιαστικά επίτροπος) ο πατέρας του και σύζυγος της δολοφονηθείσας Ασίφ Ζαρντάρι. Για τον πρώτο δεν μπορεί κανείς να πει κάτι βέβαιο, λόγω του νεαρού της ηλικίας του. Για τον δεύτερο, μόνο ότι ήταν αυτός που με πράξεις και παραλείψεις ήταν ο κύριος υπεύθυνος για την ανατροπή της Μπεναζιρ Μπούτο και την παραπομπή της σε δίκες με τις κατηγορίες για ατασθαλείες, νεποτισμό και διαφθορά.

Αντίθετα, ελάχιστες είναι οι αναφορές για τις υπόλοιπες αναγνωρίσιμες εκτός συνόρων πολιτικές προσωπικότητες που πλέον βλέπουν να τους διανοίγονται κάποιες προοπτικές εξουσίας, οι οποίες δεν διαφαίνονταν ευνοϊκές γι αυτούς όσο ζούσε η Μπούτο καθώς φάνταζε ως ο αδιαφιλονίκητος νικητής στις προσεχείς εκλογές στο Πακιστάν.

Το ερώτημα είναι βεβαίως, «υπάρχουν τέτοιες προσωπικότητες που να μπορούν να σταθούν με αξιώσεις στο ύψος των περιστάσεων»; Δηλαδή να ελέγξουν το βαθύ κράτος του στρατού, να ελέγξουν το φανταμενταλισμό των ισλαμιστών, να ελέγξουν τους Ταλιμπάν ένθεν κακείθεν των συνόρων, να ενισχύσουν την οικονομία, να συνομιλήσουν με το Δελχί για το Κασμίρ, να σχεδιάσουν το ενεργειακό παιχνίδι των «αγωγών στον Ινδικό»;

Από πρώτη ματιά, κάτι τέτοιο φαίνεται πολύ δύσκολο έως αδύνατο.

Οι δύο πιο γνωστές πάντως προσωπικότητες (εκτός εννοείται του δικτάτορα Πέρβεζ Μουσάραφ) είναι σήμερα ο Ναουάζ Σαρίφ και ο ‘Ιμραν Χαν. Είναι -όπως ήταν και η Μπούτο- εκπρόσωποι της γενιάς των 50άρηδων. Αν η Μπούτο αναδείχθηκε με το όνομα, ο Σαρίφ αναδείχθηκε με τις γνωριμίες και ο Χαν από τον χώρο του αθλητισμού και του αγγλο/πακιστανικού λάϊφ στάϊλ. Αν η οικογένεια Μπούτο θύμιζε την οικογένεια των Παπανδρέου ως πολιτικό στίγμα, τότε ο Σαρίφ βρίσκεται κάπου κοντά στο ΛΑΟΣ (υπερ/εθνικιστής που θέλησε να επιβάλει θεοκρατικούς νόμους πριν τον ρίξει με πραξικόπημα ο Μουσάραφ) και ο Χαν κοντά στους πολιτικούς που εκπροσωπούν τη λεγόμενη πατριωτική δεξιά.

Τα υπέρ και τα κατά καθενός από αυτούς είναι πάνω κάτω τα εξής:

O ένας από αυτούς, ο Mia Muhammad Nawaz Sharif έκλεισε τα Χριστούγεννα τα 58.

Στα «υπέρ» του, πιστώνονται τα ότι:

1. Έχει διατελέσει 2 φορές πρωθυπουργός (1990 – 1993 και 1997 – 1999) με την Μουσουλμανική Ένωση Πακιστάν (Nawaz) όντας ο σχετικά εμπειρότερος μεταξύ των διεκδικητών της εξουσίας.

2. Υπό την πρωθυπουργία του, η χώρα πραγματοποίησε πριν 9,5 χρόνια πυρηνικές δοκιμές και έγινε η πρώτη ισλαμική πυρηνική δύναμη, κάτι που είχε γεμίσει τον Μάιο 1998 με πατριωτικό ενθουσιασμό τους συμπατριώτες του, αλλά προξένησε φόβο σε όλη την ανθρωπότητα, καθώς συνέπεσαν και με τις δοκιμές της Ινδίας.

3. «Πουλάει» στους ψηφοφόρους και ειδικά στους εθνικιστές και τους οπαδούς του αλυτρωτισμού, η εκμετάλλευση της καταγωγής της μητέρας του (από το Κασμίρ).

4. Λόγω ταξικής καταγωγής μπορεί να συνεννοηθεί με τον επιχειρηματικό κόσμο.

5. Έχει μακρά εμπειρία στην πολιτική, καθώς ήταν υπουργός Οικονομικών και Αθλητισμού στο Πουντζάμπ ήδη πριν από 21 χρόνια.

6. Παραμένει δημοφιλής στους μεγαλύτερος σε ηλικία, ακόμη και για το ότι τον θυμούνται ως παίκτη κρίκετ πριν… 34-35 χρόνια!

7. Προσπάθησε να περιορίσει τις συνταγματικές υπερεξουσίες του προέδρου που απέλυε κατά βούληση πρωθυπουργούς, αποκαθιστώντας την πολιτειακή νομιμότητα.

8. Εγκαινίασε έργα υποδομής τα οποία τόνωσαν την οικονομία.

9. Η συνάντησή του στη μεθοριακή πόλη Ουάγκα με τον Ινδό πρόεδρο Vajpayee ήταν η πρώτη κίνηση μετά από πολλά χρόνια για να υπάρξει ένα μίνιμουμ συνεννόησης μεταξύ των δύο χωρών που βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση εδώ και 60 χρόνια, άλλοτε για τους πληθυσμούς και τις μειονότητες, άλλοτε για το Κασμίρ, παλαιότερα για το πρώην Ανατολικό Πακιστάν, κ.λπ.

Αντίθετα όμως, του χρεώνονται και πολύ περισσότερα «κατά», τα οποία είναι:

1. Η στρατιωτική ήττα από την Ινδία (βέβαια, αυτή δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε η πλέον επώδυνη, αφού δεν προέκυψε από πόλεμο αλλά από περιορισμένες αψιμαχίες) στη σύρραξη στο Καργκίλ (διαμέρισμα του Κασμίρ) την περίοδο Μαΐου – Ιουλίου 1999, κάτι που επιτάχυνε την πτώση του τον Οκτώβριο του ίδιου μήνα.

2. Η απώλεια της εξουσίας από το πραξικόπημα του Μουσάραφ.

3. Η καταγωγή του πατέρα του από τη σημερινή Ινδία, κάτι που ισχύει και για τον Μουσάραφ που όσο και να τον καθιστά δημοφιλή για τους Μοχαζίρ, δεν τον καθιστά όμως δημοφιλή και σε άλλες εθνότητες όπως π.χ. τους Σίντι, με τους οποίους βρίσκεται σε μακροχρόνια ρήξη.

4. Αναδείχθηκε πολιτικά από τον δικτάτορα Ζία Ουλ Χακ.

5. Ο στρατός είναι τουλάχιστον καχύποπτος με τον πολιτικό που συνήθιζε να επεμβαίνει στις υποθέσεις του στρατεύματος.

6. Τα μεγάλα «ποσοστά Τσαουσέσκου» που έλαβε στις εκλογές του 1997 ήταν για πολλούς αποτέλεσμα μαγειρέματος, ενώ η δημοφιλία του μειώθηκε με την παρέμβαση Μπλαιρ που έσπευσε (ο πρωθυπουργός των αποικιοκρατών…) να χαρακτηρίσει «καθαρό» το αποτέλεσμα.

7. Είναι υπερσυντηρητικός, υπερεθνικιστής και με λίγα λόγια, απλά… ακροδεξιός.

8. Η ανάδειξη του Πέρβεζ Μουσάραφ σε αρχηγό των ενόπλων δυνάμεων ήταν προσωπική του επιλογή, κάτι που δεν διαφημίζει με τον καλύτερο τρόπο την πολιτική διορατικότητά του. Μάλιστα, ο Μουσάραφ οργάνωσε το 1999 το πραξικόπημα, από ένα… αεροπλάνο της γραμμής!

9. Κατέστειλε αν και δημοκρατικά εκλεγμένος ατομικές ελευθερίες.

10. Τα «αντίποινα» για τις πυρηνικές δοκιμές προκάλεσαν νομισματική και οικονομική κρίση.

11. Κατηγορείται πως χρηματοδοτήθηκε αρχές της δεκαετίας του ‘90 από τον Μπιν Λάντεν για κερδίσει τις εκλογές απέναντι στο Πακιστανικό Λαϊκό Κόμμα ΡΡΡ και την Μπούτο.

12. Παραμονές της πτώσης του αποπειράθηκε να φέρει νόμους για την εισαγωγή του κορανίου και των νόμων τοπυ (σαρία) στο δικαιακό σύστημα.

13. Έχει ιδιαίτερα καλές σχέσεις με τη Σαουδική Αραβία, κάτι που ενοχλεί τους καχύποπτους εντός κι εκτός Πακιστάν.

Απέναντί του, βρίσκεται ο 55χρονος Ίμραν Χαν (Imran Khan). Πρόκειται για χαρισματική και δυναμική -πλην όμως εξαιρετικά αμφιλεγόμενη προσωπικότητα που συγκεντρώνει τα εξής πλεονεκτήματα:

1. Δεν είναι ούτε Σίντι ούτε Μοχαζίρ που μεταξύ τους υπάρχει μίσος λόγω της εύνοιας που είχαν από τους Μπούτο οι μεν από τους στρατιωτικούς οι δε…

2. Η καταγωγή του είναι από τους συντηρητικούς Παθάν κάτι που μπορεί να τον βοηθήσει στο να κατευνάσει τον θρησκευτικό φανατισμό των «αδελφών» Παστούν στο Αφγανιστάν.

3. Είναι ένα όνομα που ακόμη προξενεί εθνική υπερηφάνεια στους Πακιστανούς. Ό,τι είναι για τους Έλληνες ο Γκάλης 20 χρόνια μετά από το Πανευρωπαϊκό στο μπάσκετ, είναι και μάλιστα στο πολλαπλάσιο αφού το κρίκετ είναι το εθνικό άθλημα στο Πακιστάν και ο Χαν ήταν παγκόσμιος πρωταθλητής όταν πριν από 15 χρόνια οδήγησε την εθνική της χώρας του σε νίκη επί των Άγγλων.

4. Είναι σπουδαγμένος στην Αγγλία, σε καλά πανεπιστήμια. Σπούδασε φιλοσοφία, πολιτικές και οικονομικές επιστήμες.

5. Θεωρείται χαρισματική προσωπικότητα ως αθλητής, συγγραφέας, πολιτικός.

6. Είναι συνήθως ευθύς στο λόγο του και αποφεύγει την ξύλινη γλώσσα.

7. Σε μια χώρα που μαστίζεται από διαφθορά και όπου οι περισσότεροι πολιτικοί αξιωματούχοι κατηγορούνται συχνά για υπεξαιρέσεις χρημάτων ο Χαν συγκεντρώνει την υποστήριξη των «εναλλακτικών» του πακιστανικού πολιτικού συστήματος.Το κόμμα του, το Pakistan Tehreek–e–Insaf (PTI) μάχεται κατά της διαφθοράς.

Στα «κατά» του καταλογίζονται:

1. Είναι και αυτός υπέρ του μποϊκοτάζ των εκλογών.

2. Θεωρείται άπειρος σε θέματα εξουσίας.

3. Μπήκε στην πολιτική από έναν άνθρωπο που κρυβόταν πίσω από την άνοδο των Ταλιμπάν, τον αντιστράτηγο των μυστικών υπηρεσιών Hamid Gul.

4. Δηλώνει μεν αντιαμερικανός, αλλά το «φωνάζει» με τρόπο που να προκαλεί πολλά ερωτήματα.

5. Δηλώνει θεοσεβούμενος και οι θέσεις του συχνά μοιάζουν με εκείνες των Ταλιμπάν.

6. Επιτέθηκε στη Δύση που υπερασπίστηκε τον Σαλμάν Ρουσντί.

7. Θεωρείται οππορτουνιστής. Από πρώην play boy (στο Λονδίνο, μέχρι να παντρευτεί τη Jemina,την κόρη του δισεκατομμυριούχου Sir James Goldsmith) σήμερα δηλώνει θρήσκος και ότι χάρη στη θρησκεία μπήκε στην πολιτική (θυμίζει δηλαδή λίγο Μπους, λίγο Μπιν Λάντεν…).

Αυτοί λοιπόν υπάρχουν, με αυτούς θα πορευτεί ο πολιτικός κόσμος στο Πακιστάν. Και βέβαια, όλα ακόμη βρίσκονται στον αέρα. Άγνωστοι πότε θα γίνουν οι εκλογές, άγνωστο ποιοι θα κατέβουν και ποιοι θα τις μποϊκοτάρουν, άγνωστο εάν ο Μουσάραφ θα πείσει δισεκατομμύρια πολίτες σε όλο τον κόσμο ότι η αντίπαλός του σκοτώθηκε από μια… ηλιοροφή (!) άγνωστο εάν υπάρχει πολιτικός που θα μπορεί να κάνει την υπέρβαση, άγνωστες οι βουλές των ξένων δυνάμεων, άγνωστα τα σχέδια των Ταλιμπάν…