Με ασυνήθιστα μεγάλη ταχύτητα τρέχουν πλέον οι εξελίξεις τις τελευταίες ημέρες στο Αφγανιστάν, εις πείσμα των λεγόμενων «έγκυρων» διεθνών ειδησεογραφικών πρακτορείων τα οποία επιμελώς επιμένουν να αποκρύπτουν από την παγκόσμια κοινή γνώμη το προφανές: πως δηλαδή οι Ταλιμπάν βρίσκονται για δεύτερη φορά προ των πυλών της εξουσίας και πως οι νατοϊκοί φοβούνται ότι οι συγκυρίες είναι εναντίον τους και άρα ένα τέτοιο ενδεχόμενο είναι απλώς, θέμα χρόνου!

Οι Ταλιμπάν έχουν εκδηλώσει την πρόθεσή τους να ανακαταλάβουν τη διοίκηση της χώρας μέσα στο 2008, χρονιά που συμπίπτει με τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ και ως εκ τούτου προσφέρεται και λόγω επιβεβλημένης «χαλάρωσης» (οι χρηματοδότες των Ρεπουμπλικάνων δεν θα ήταν καθόλου ευχαριστημένοι από κινήσεις που θα έβλαπταν τον υποψήφιό τους στις εκλογές της 5ης Νοεμβρίου) αλλά και για λόγους συμβολισμού από την πλευρά των Ταλιμπάν, καθώς για λόγους προπαγάνδας μεταξύ των φανατικών ισλαμιστών σνά την υφήλιο, επιδιώκουν περισσότερο να νικήσουν τον «άπιστο σταυροφόρο Μπους» απ΄ όσο το διάδοχό του, ανεξαρτήτως του εάν αυτός θα είναι Δημοκρατικός η Ρεπουμπλικανός.

Συνοπτικά, οι «διπλωματικές» εξελίξεις αυτές τις ημέρες οι οποίες καταμαρτυρούν την απόγνωση των «συμμάχων» για την αποτελεσματική αντίσταση των Ταλιμπάν που σχεδιάζουν να επιστρέψουν στην εξουσία, είναι οι εξής:

Στις 72 ώρες που προηγήθηκαν των Χριστουγέννων, βρέθηκαν –ξεχωριστά ο καθένας- στην Καμπούλ διάφοροι ηγέτες των λεγόμενων «συμμαχικών» χωρών για να αναπτερώσουν το πεσμένο ηθικό του αφγανού «Κουίσλινγκ» Καρζάι και των ΝΑΤΟϊκών στρατευμάτων, όμως το τελευταίο 24ωρο, το μείζον πολιτικό θέμα στη χώρα είναι ότι διπλωμάτες από την Ευρωπαϊκή Ένωση ήδη συνομιλούν με τους Ταλιμπάν (!) και για τον λόγο αυτό απελαύνονται αύριο το πρωί. Οι συμμαχικοί ηγέτες που έσπευσαν αυτές τις ημέρες στην Καμπούλ, είναι:

1. Ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί: Απαρατήρητη πέρασε η -«δραματική» όπως θα την χαρακτήριζαν υπό άλλες συνθήκες τα ΜΜΕ- δήλωση Σαρκοζί το περασμένο Σάββατο, ότι «διεξάγεται στο Αφγανιστάν ένας πόλεμος κατά της τρομοκρατίας που οι σύμμαχοι δεν πρέπει να χάσουν». Ο Γάλλος πρόεδρος είπε πως «δοκιμάζονται εδώ δύο πολύ σημαντικά πράγματα: η ισχύς των συμφωνιών μεταξύ των συμμάχων και ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» και ότι απαιτείται δράση προκειμένου «το Αφγανιστάν να μην γίνει τρομοκρατική χώρα».

2. Ο Αυστραλός πρωθυπουργός Κέβιν Ραντ, ο οποίος έκανε την ίδια ημέρα (χωρίς –επισήμως- να συναντηθεί με τον Σαρκοζί) την εξής εύγλωττη δήλωση για όσους ξέρουν να διαβάζουν την διπλωματική ξύλινη γλώσσα: «Η Αυστραλία βρίσκεται εδώ στο Αφγανιστάν για μακρύ διάστημα. Τους επόμενους μήνες, θα ήθελα επίσης να ενθαρρύνω άλλους φίλους, εταίρους και συμμάχους στους κόλπους του ΝΑΤΟ, να διατηρήσουν τη δέσμευσή τους στη χώρα αυτή και στο μέτρο του δυνατού, να την εισακούσουν. Είναι σημαντικό, μακροπρόθεσμα».

3. Ο Ιταλός πρωθυπουργός Ρομάνο Πρόντι. Ο Πρόντι, τυπικώς πήγε στο Αφγανιστάν για να συναντηθεί με τον πρόεδρο Χαμίντ Καρζάι και για να μεταβεί στη Χεράτ, στο δυτικό Αφγανιστάν, να επιθεωρήσει την ιταλική στρατιωτική αποστολή στη χώρα στο πλαίσιο της ISAF, σύμφωνα η οποία αποστολή αριθμεί 2.000 άνδρες που έχουν χαμηλό ηθικόν καθώς περισσότεροι από 10 Ιταλοί στρατιωτικοί έχουν σκοτωθεί στο Αφγανιστάν. Ανεπισήμως, θεωρείται πως ανέλαβε να δει με πιο έμπειρο «πολιτικό μάτι» το μέλλον των ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων στη χώρα αυτή.

Την ίδια ώρα που ο Πρόντι ταξίδευε για το Αφγανιστάν, ο ισπανός υπουργός Άμυνας Χοσέ Αντόνιο Αλόνσο ανέφερε σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Publico» ότι τα ισπανικά στρατεύματα θα παραμείνουν για τον «απαιτούμενο χρόνο» στο πλευρό των άλλων δυτικών στρατιωτών, στο Αφγανιστάν. «Θα πρέπει να παραμείνουμε τον αναγκαίο χρόνο για να μπορέσει η χώρα να διαχειριστεί την ίδια της την ασφάλεια και την ανάπτυξή της», ανέφερε ο ισπανός υπουργός στη συνέντευξή του, ενώ η Ισπανία είναι παρούσα στο Αφγανιστάν με συνολικά 700 στρατιώτες, που κυρίως έχουν αναπτυχθεί στο δυτικό τμήμα της χώρας, στους κόλπους της Νατοϊκής δύναμης ISAF. Εύκολα ερμηνεύεται όμως (ως «απαισιόδοξη») και η φράση του ισπανού υπουργού ότι «η αποστολή στο Αφγανιστάν είναι πολύπλοκη διότι είναι μια δύσκολη χώρα» και ότι το να τεθεί «καταληκτική ημερομηνία στην εντολή των δυτικών στρατευμάτων είναι τουλάχιστον σήμερα αδύνατο».

4. Νωρίτερα, στις 10 Δεκεμβρίου, ο Άγγλος πρωθυπουργός Γκόρντον Μπράουν επισκέφθηκε και αυτός την Καμπούλ για να συναντηθεί με τον Αφγανό πρόεδρο Χαμίντ Καρζάι αλλά και την επαρχία Χελμάντ για να συναντήσει 150 στρατιώτες και να τους ευχαριστήσει για τις «πατριωτικές υπηρεσίες τους σε μία από τις σημαντικότερες αποστολές».

Όπως μπορεί να καταλάβει οποιοσδήποτε διαθέτει κοινό νου, οι απανωτές αυτές επισκέψεις «σημαινουσών» πολιτικών προσωπικοτήτων (ενδεχομένως περισσότερες από όσες είχαν πραγματοποιηθεί σε αυτή τη χώρα συνολικά τα τελευταία 50 χρόνια…) καταμαρτυρούν αυτήν ακριβώς την απόγνωση των «συμμάχων».

Αύριο Δευτέρα το πρωί όμως έχουμε και μια ακόμη σοβαρή διπλωματική εξέλιξη, καθώς αναχωρούν από την Καμπούλ ένας Άγγλος και ένας Ιρλανδός διπλωμάτης οι οποίοι κρίθηκαν ανεπιθύμητοι από το καθεστώς Καρζάϊ, επειδή φέρεται να είχαν επαφές με τους εξεγερθέντες Ταλιμπάν. Ο Ιρλανδός Μάικλ Σεμπλ, δεύτερος στην ιεραρχία της αντιπροσωπείας της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο Αφγανιστάν και ένας Βρετανός του ΟΗΕ, διατάχθηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα και οι Αφγανοί συνάδελφοί τους συνελήφθησαν. Οι διπλωμάτες κατηγορούνται ότι υπερέβησαν την εντολή τους και έβλαψαν την εθνική ασφάλεια του Αφγανιστάν, σύμφωνα με τις αφγανικές αρχές. Η υπόθεση ξεκίνησε όταν οι δύο διπλωμάτες μετέβησαν στην περιοχή Μούσα Κάλα, στην επαρχία Χελμάντ. Ήθελαν να εκτιμήσουν τις προσπάθειες «σταθεροποίησης» και συνομίλησαν με διάφορους κατοίκους της περιοχής, μεταξύ των οποίων, «ίσως, και ορισμένοι που δεν ήταν απαραίτητα φιλικά διακείμενοι προς την κυβέρνηση του Αφγανιστάν», σύμφωνα με αξιωματούχο του ΟΗΕ.

Στο στρατιωτικό σκέλος τώρα, στο δεύτερο δεκαήμερο του Δεκεμβρίου, 15 Αφγανοί φρουροί αμερικανικής ιδιωτικής εταιρείας ασφάλειας σκοτώθηκαν σε ενέδρα που είχαν στήσει Ταλιμπάν στο δυτικό Αφγανιστάν. Εννέα άλλοι φρουροί της εταιρείας USPI που εγγυάται την ασφάλεια μη κυβερνητικών οργανώσεων) διεθνών οργανισμών και ξένων δυνάμεων στο Αφγανιστάν, τραυματίστηκαν στην επίθεση αυτή που σημειώθηκε στην περιοχή Μπάλα Μπουλούκ της επαρχίας Φάραχ.

Ταυτόχρονα, οι αντάρτες Ταλιμπάν κερδίζουν παντού έδαφος. Σε σύγκριση με πριν από ένα χρόνο, φέτος παρατηρείται αύξηση των στρατιωτικών επεισοδίων κατά 27% στο Αφγανιστάν, ενώ στην επαρχία Χελμάντ, στο νότιο τμήμα της χώρας (όπου έχουν αναπτυχθεί 11.000 στρατιώτες από τη Βρετανία, τις ΗΠΑ, την Ολλανδία, τον Καναδά, αυτά επεισόδια έχουν αυξηθεί κατά 60%, σύμφωνα με στοιχεία του αμερικανικού στρατού. Ως αποτέλεσμα, οι χώρες που διατηρούν στρατιωτικές δυνάμεις εκεί, δέχονται τις πιέσεις των ΗΠΑ για ενίσχυση της δύναμης του ΝΑΤΟ στην περιοχή. Ενδεικτικό του αδιεξόδου είναι και το ότι ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ Γιαπ ντε Χοπ Σέφερ εξέφρασε την απογοήτευσή του για την έλλειψη ξένων στρατιωτών στο Αφγανιστάν και δεσμεύτηκε πως θα συνεχίσει τις προσπάθειες για την αποστολή επιπλέον ανδρών και εξοπλισμού.
Η Διεθνής Δύναμη Αρωγής για την Ασφάλεια στο Αφγανιστάν αριθμεί σήμερα 40.000 στρατιώτες, από τους οποίους οι 26.000 είναι Αμερικανοί. Οι οκτώ χώρες που συμμετέχουν στην πολυεθνή δύναμη είναι η Βρετανία, οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Αυστραλία, η Ολλανδία, η Δανία, η Εσθονία και η Ρουμανία.

Το κλίμα για τους συμμάχους επιδείνωσε στις 29 Νοεμβρίου ηχογραφημένο μήνυμα του Οσάμα μπιν Λάντεν που το τηλεοπτικό δίκτυο Αλ Τζαζίρα. Ο ηγέτης την Αλ Κάιντα καλούσε τις ευρωπαϊκές χώρες να διακόψουν την συνεργασία τους με τις ΗΠΑ και να αποχωρήσουν από το Αφγανιστάν. Υποστήριξε ότι η αμερικανική δύναμη φθίνει και ότι «οι Αμερικανοί θα επιστρέψουν στην πατρίδα τους πέρα από τον Ατλαντικό».

Και μέσα σε όλα αυτά, και ο λαός του Αφγανιστάν φαίνεται να αναπολεί την εποχή Ταλιμπάν. Η «σταθερότητα» που παρέχουν στους Αφγανούς οι ξένοι «απελευθερωτές τους» γι αυτούς σημαίνει πλουτισμός για το καρτέλ ηρωίνης μετά την αύξηση της παραγωγής οπίου (η οποία ουσιαστικά είχε εξαρθρωθεί το 2000 προβληματίζοντας το καρτέλ που έχει προσβάσεις ακόμη και μέσα στον Λευκό Οίκο…) καταλαμβάνοντας πάνω από το 50% του ΑΕΠ της χώρας, κερδοσκοπία για τους λαθρέμπορους της Συμμαχίας του Βορρά, που συνεπικουρούνται από το καθεστώς Καρζάϊ, το ΝΑΤΟ και την αστυνομία. Ακόμη και η Επαναστατική Ένωση Γυναικών του Αφγανιστάν, η γνωστή RAWA (Revolutionary Association of the Women of Afghanistan) έλεγε σε ανακοίνωσή της: «… τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει θετικά στη χώρα μας. Ζούμε κάτω από τη σκιά της μαφίας των ναρκωτικών και των χειρότερων εχθρών της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων των γυναικών…».

Ο λαός του Αφγανιστάν αγανακτεί ακόμη (θεωρώντας τους ΝΑΤΟϊκούς ως δυνάμεις κατοχής) με τις σφαγές πληθυσμού, τους νυχτερινούς βομβαρδισμούς χωριών και τους θανάτους αμάχων τους οποίους οι σύμμαχοι «βαφτίζουν» Ταλιμπάν. Το 2006, με βάση πάντα τα επίσημα δεδομένα, το 50% των 1.200 νεκρών αμάχων έχασαν τη ζωή τους σε επιχειρήσεις των κατοχικών και αφγανικών δυνάμεων. Λογικό λοιπόν είναι, οι Ταλιμπάν να επιστρέψουν «ξαφνικά» στο Αφγανιστάν, όπως «ξαφνικά» χάθηκαν πριν από 6 χρόνια! Πλέον, εξαπολύουν αντάρτικες επιθέσεις εναντίον αυτοκινητοπομπών του ΝΑΤΟ, εναντίον περιπόλων των Αμερικανών, σχεδιάζουν και εκτελούν επιθέσεις αυτοκτονίας, ελέγχουν την εθνική οδό διάφορες επαρχίες (Χελμάντ, Κανταχάρ, Ζαμπόλ, Κουνάρ και Νουριστάν), ενώ ο «πρόεδρος» Χαμίντ Καρζάι, πρακτικά είναι απλώς δήμαρχος της Καμπούλ, με ελέγχοντας ούτε καν τους μειονοτικούς οπλαρχηγούς του Βορρά.

Οι φτωχοί αγρότες του Νότου, εγκαταλειμμένοι από την κυβέρνηση του ομοεθνούς τους (Παστούν) Καρζάϊ, χωρίς πρόγραμμα ανοικοδόμησης, υποδομών ή εκπαίδευσης, στηρίζουν τώρα τον αγώνα των Ταλιμπάν για να ανατραπεί η διεφθαρμένη κυβέρνηση της Καμπούλ.

Δικαιώνεται έτσι το think tank «Senlis Council», και οι εκτενείς του εκθέσεις για το Αφγανιστάν που προδικάζουν άσχημες εξελίξεις για τα νατοϊκά στρατεύματα. Αυτές αναφέρουν ότι οι Ταλιμπάν είναι πραγματικά δύναμη εξέγερσης και ελέγχουν το 54% του εδάφους του Αφγανιστάν αποτελώντας ντε φάκτο κυβερνητική εξουσία σε σημαντικά τμήματα της επικράτειας στο νότο, αλλά και ελέγχοντας τομείς της τοπικής οικονομίας και βασικές υποδομές, όπως οι δρόμοι και ο ενεργειακός ανεφοδιασμός. Η εξέγερση επίσης ασκεί σημαντικό ψυχολογικό έλεγχο, κερδίζοντας όλο και περισσότερη πολιτική νομιμοποίηση στη συνείδηση του αφγανικού λαού. Το συμπέρασμα των εκθέσεων αυτών είναι ότι παρά την τεράστια εισροή διεθνούς κεφαλαίου στη χώρα και την καθολική επιθυμία για «επιτυχία» στο Αφγανιστάν, το κράτος διατρέχει για μια ακόμη φορά σοβαρό κίνδυνο να πέσει στα χέρια των Ταλιμπάν. Όπου εφαρμόστηκαν, οι διεθνείς προσπάθειες ανάπτυξης και ανοικοδόμησης υποχρηματοδοτήθηκαν και απέτυχαν να φέρουν κάποια αξιοσημείωτη αλλαγή στις συνθήκες ζωής των τοπικών κοινοτήτων και να βελτιώσουν τις διαθέσεις τους απέναντι στην αφγανική κυβέρνηση και τη διεθνή κοινότητα.

Το ερώτημα που προκύπτει λοιπόν σύμφωνα με το Senlis Council από τη σημερινή κατάσταση στο Αφγανιστάν δεν είναι αν οι Ταλιμπάν επιστρέψουν στην Καμπούλ, αλλά πότε θα γίνει αυτό και με ποια μορφή. Ο δηλωμένος πολλές φορές στόχος τους να φτάσουν στην Καμπούλ μέσα στο 2008 φαίνεται να είναι περισσότερο εφικτός από ποτέ.

Η επιτόπια έρευνα που έγινε από το Senlis Council το Νοέμβριο του 2007 δείχνει ότι οι Ταλιμπάν ελέγχουν βασικές υποδομές της χώρας. Για παράδειγμα, διακόπτουν τον περιφερειακό δρόμο από την Καμπούλ στη Χεράτ και μπορούν σχετικά εύκολα να καταλάβουν τον κεντρικό δρόμο προς τη Τζαλαλαμπάντ και το τούνελ Σαλάνγκ, αποκόπτοντας έτσι την Καμπούλ από μακρινές πόλεις. Επιπτώσεις υπάρχουν και στην ενεργειακή υποδομή. Από το Νοέμβριο, οι Ταλιμπάν ελέγχουν τους υποσταθμούς ηλεκτρικού ρεύματος στις περιοχές Καγιάκι, Σανγκίν και Μούσα Κάλα, ελέγχοντας έτσι την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος στις περιοχές αυτές. Επιπλέον, η δραστηριότητα των Ταλιμπάν έχει επεκταθεί προοδευτικά στο βόρειο και βορειοανατολικό Αφγανιστάν, με πολλές επιθέσεις μέσα και γύρω από την Καμπούλ.

Το Senlis Council κάνει προτάσεις προς τις αρμόδιες κυβερνήσεις, για διπλασιασμό των νατοϊκών δυνάμεων (από 40.000 σήμερα να γίνουν 80.000) όμως κανείς από τους συμμάχους των Αμερικάνων δεν είναι πρόθυμος να ανταποκριθεί. Στην τελευταία σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Noordwijk της Ολλανδίας, μόνο κάποιες χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ δεσμεύτηκαν να στείλουν λίγες ακόμη χιλιάδες άντρες στο Αφγανιστάν. Η Γερμανία αρνήθηκε να στείλει τα στρατεύματά της στην πρώτη γραμμή, η Ολλανδία υπαινίχτηκε ότι ίσως τα αποσύρει και ο Καναδάς έδειξε ότι δεν μπορεί να αντέξει για πολύ ακόμη τις απώλειες.

Ακόμη πιο ανησυχητικό είναι για τους συμμάχους η επιβεβαιωμένη δυνατότητα των Ταλιμπάν να ελέγξουν και βόρειες επαρχίες, κάτι που και ψυχολογικά και στρατηγικά αξιολογείται ως ιδιαίτερα κρίσιμο.