Και τυπικώς νεκραναστήθηκε πριν λίγες ώρες στη Λισαβώνα το «ευρωσύνταγμα» το οποίο είχαν καταψηφίσει με δημοψηφίσματα το 2005 Γάλλοι και Ολλανδοί πολίτες.Το 250σέλιδο εγχειρίδιο οδηγιών υπό την κατ’  ευφημισμόν ονομασία «Συνταγματική Συνθήκη» που συνέταξε μια ομάδα ατλαντιστών, τραπεζιτών και βιομηχάνων και το οποίο παρέλαβαν για να υπογράψουν το μεσημνέρι που πέρασε οι ευρωπαίοι ηγέτες, επιβάλλει τη θεσμική στρατιωτικοποίηση της Ε.Ε. και την εγκατάλειψη των πολιτικών κοινωνικής στόχευσης όπως άλλωστε ενέκριναν και στις 19.10.2007 στην άτυπη σύνολο κορυφής της Λισαβώνας, οι ηγέτες της Ε.Ε.
Και μόνο το παρασκήνιο που είχε προηγηθεί τότε, ερήμην κυβερνήσεων, εθνικών κοινοβουλίων και πολιτών ακόμη και τις τελευταίες ώρες πριν την επίτευξη συμφωνίας, μαρτυρεί τον «διάφανο» και «δημοκρατικό» χαρακτήρα της Συνθήκης επί την οποίας είναι κάτι παραπάνω από ευδιάκριτη η σφραγίδα των «ατλαντιστών».
Η Συνθήκη, η οποία θα αντικαταστήσει το ευρωπαϊκό σύνταγμα, εφόσον επικυρωθεί από τις 27 χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα τεθεί σε ισχύ από το 2009. Υπεγράφη μετά από μια μακρά περίοδο αναξιοπιστίας της Ε.Ε. λόγω της καταψήφισης του ευρωσυντάγματος και είναι ενδεικτική η δήλωση που είχε κάνει τον Οκτώβριο ο οικοδεσπότης πρωθυπουργός, Ζοζέ Σόκρατες που προήδρευσε της συνόδου των Ευρωπαίων ηγετών:
«Με αυτή τη συνθήκη, η Ευρώπη δείχνει ότι ο ευρωπαϊκός σχεδιασμός για το μέλλον κινείται… Καταφέραμε να εξέλθουμε από το τυφλό αδιέξοδο στο οποίο είχαμε βρεθεί».
Ποιός είναι όμως αυτός ο σχεδιασμός; Κατ΄αρχήν, όλες οι χώρες (εκτός της Ιρλανδίας) θα αποφύγουν τον σκόπελο του δημοψηφίσματος, άρα έχουμε το πρώτο αντιδημοκρατικό δείγμα. Ακολούθως, έχουμε την μεγάλη ανάγκη των 27 να συμφωνήσουν, ώστε της συμφωνίας να προηγηθεί ένα ανατολίτικο παζάρι που καταστρατήγησε κάθε έννοια σεβασμού προς τους ευρωπαίους πολίτες, τα κοινοβούλια και τις κυβερήσεις. Έτσι, για την επίτευξη της τελικής συμφωνίας, η Ιταλία κέρδισε άλλη μία έδρα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, η Πολωνία εξασφάλισε εγγυήσεις ότι η πρόβλεψη που επιτρέπει στις μικρές ομάδες κρατών να καθυστερούν τη λήψη αποφάσεων στην ΕΕ μπορεί να ανατρέπεται μόνον με ομοφωνία, ενώ επιπλέον κέρδισε και μία μόνιμη θέση στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Συμβιβασμοί υπήρξαν και σε θέματα που έθεσαν η Αυστρία και η Βουλγαρία. Η Ελλάδα, ωσεί παρούσα τον περασμένο Οκτώβριο με το «δίδυμο» Καραμανλή – Μπακογιάννη να αρκείται στα αυτάρεσκα χαμόγελα για τις κάμερες της ελληνικής τηλεόρασης, αφού πήγαν κι ήρθαν σαν φτωχοί συγγενείς χωρίς να αποσπάσουν τίποτε ουσιστικά για τα ελλημικά συμφέροντα, κάτι που προσπάθησαν και το κατάφεραν όλες οι υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε. Σε αντίθεση δηλαδή π.χ. με έναν από τους «δούρειους ίππους» των ΗΠΑ στην Ε.Ε. την Πολωνία που πριν από τη σύνοδο της Λισαβόνας του Οκτωβρίου είχε απειλήσει ότι θα καθυστερήσει τις συνομιλίες εάν δεν γίνονταν δεκτά τα αιτήματά της για το νέο τρόπο ψηφοφορίας επί των συμφωνιών και κατόπιν δήλωσε ότι ικανοποιήθηκε αυτό το βασικό ζήτημα που έθεσε. «Η Πολωνία πέτυχε όλα όσα ήθελε», δήλωσε στους δημοσιογράφους ο πρόεδρός της, Λεχ Καζίνσκι. Το ίδιο και ο Βρετανός πρωθυπουργός Γκόρντον Μπράουν, ο οποίος χρησιμοποποίησε 19 φορές τον όρο «βρετανικά εθνικά συμφέροντα» στη πανηγυρική συνέντευξη Τύπου που έδωσε. Ακόμη και η Ιταλία πήγε στη σύνοδο επιμένοντας στη διατήρηση της ισοτιμίας με τη Γαλλία και τη Βρετανία στις έδρες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, και πήρε εν τέλει 73 έδρες, όσες και η Βρετανία και μία λιγότερη από τη Γαλλία.
Η Αυστρία κατόρθωσε να πετύχει αναβολή των νομικών ενεργειών εναντίον της για πέντε χρόνια, με αφορμή τις ποσοστώσεις που θέτει στην αποδοχή ξένων φοιτητών στα πανεπιστήμιά της. Μέχρι και η Βουλγαρία απέσπαε το δικαίωμα να λένε οι πολίτες της το ευρώ όπως ταιριάζει στη γλώσσα τους. Μόνο η Ελλάδα έμεινε απέξω καθώς ούτε ζήτησε ούτε -βεβαίως- πήρε…!
Ας πάμε όμως και στα πιο σημαντικά, στο «πού το πάει» αυτή η Συνθήκη:
* Όπως και το ευρωσύνταγμα, δεν προβλέπει ρόλο για τους ευρωπαίους πολίτες.
* Διατηρεί τον αυστηρό νεοφιλεύθερο χαρακτήρα του ευρωσυντάγματος.
* Απαλείφει οποιαδήποτε ομοσπονδιακή προοπτική, όπως ζητούσαν οι «Ατλαντιστές» (Πολωνία, Αγγλία) π.χ. σημαία, ύμνος, κ.λπ.
* Το τελικό κείμενο είναι προϊόν παζαρέματος ανάμεσα σε πρωθυπουργούς.
* Καμία αναφορά στην Ευρώπη της συνεκτικής κοινωνίας, του περιβάλλοντος και της ειρήνης,
*Υιοθετείται το δόγμα των ΗΠΑ περί «προληπτικού πολέμου».
* Καταργείται προς όφελος των ισχυρών χωρών, το δικαίωμα του veto στο σύνολο των αποφάσεων της ΕΕ.
* Ισχυροποιούνται οι κατασταλτικοί μηχανισμοί (Eυρωαστυνομία, Eurojust, Frontex).
* Θεσμοθετείται η παρακολούθηση των πολιτών. Ακόμη, δεν ενσωματώνεται κν ο Χάρτης Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ένωσης (γίνεται απλώς δεσμευτικός και πάλι όχι για όλες τις χώρες, εξαιρείται η Αγγλία) ενώ ούτε καν υπουργός Εξωτερικών για να εκπροσωπεί την Ε.Ε. όπως ήθελε η αρχική ιδέα δεν προβλέπεται. Όσο δε για την εγκατάλειψη των συμβόλων της Ένωσης (σημαία, ύμνος, κ.λπ.) είναι ενδεικτική του πώς αντιλαμβάνονταο οι ευρωτεχνοκράτες, οι ευρωβιομηχανίες και οι ευρωτραπεζίτες την κοινή ευρωπαϊκή ταυτότητα.
Και μια λεπτομέρεια με συμβολική σημασία: ο άγγλος πρωθυπουργός Γκόρντον Μπράουν υπέγραψε τη συνθήκη με μερικές ώρες καθυστέρηση, απόγευμα Πέμπτης, ενώ οι ομόλογοί του είχαν υπογράψει γύρω στις 15:15 τοπική ώρα και παρακάθονταν σε γεύμα που είχε διοργανωθεί από τον πορτογάλο πρόεδρο Ανιμπαλ Καβάκο Σίλβα.
Μόνοι δικαιωμένοι αποδεικνύονται εν τέλει οι ευρωσκεπτικιστές καθώς και όσοι διαθέτουν ακόμη καλή ακοή ώστε να μπορούν να ακούνε που τρίζουν τα κόκαλα του Μιτεράν, του Αντενάουερ, του Ντε Γκωλ…