Ένα παιδί που γεννιέται σήμερα στην Ελλάδα, θα είναι χρεωμένο μέχρι το 2057! Δηλαδή, ενδεχομένως θα είναι χρεωμένο μέχρι να γίνει και το ίδιο παππούς!
Ασύλληπτο ή όχι σαν μέγεθος, το ελληνικό κράτος χρωστά με βάση τον προϋπολογισμό που καλείται να ψηφίσει σε λίγες ημέρες η βουλή, το ποσό των 250,3 δισεκατομμυρίων ευρώ! Τόσο δηλαδή προβλέπεται να είναι το 2008 το χρέος της ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ (250.278 εκατομμύρια ευρώ) ποσοστό που αντιστοιχεί στο 102,0% του ΑΕΠ, το οποίο ΑΕΠ αναμένεται να φτάσει στο τέλος του επόμενου χρόνου τα 245.449 εκατομμύρια ευρώ.
Το ποσοστό του δημόσιου χρέους, τυπικά (δηλαδή ως χρέος της ΓΕΝΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ) εμφανίζεται χαμηλότερο, 91,0% του ΑΕΠ, λόγω της πονηρής πατέντας να μειώνεται από το συνολικό χρέος, το λεγόμενο ΕΝΔΟΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟ ΧΡΕΟΣ, δηλαδή τα ομόλογα και τα έντοκα γραμμάτια του ελληνικού Δημοσίου που κατέχουν τα ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΤΑΜΕΙΑ και που φθάνουν τα 29.620 εκατομμύρια ευρώ (η διαφορά δεν ισούται ακριβώς με το χρέος της ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ, διότι θα πρέπει να προστεθούν στο χρέος και τα ομόλογα αξίας 1.700 εκατομμυρίων ευρώ που θα εκδώσει το ελληνικό Δημόσιο για χρέος ΙΚΑ και ΟΚΑ) ! Απίστευτο, έ; Λες και τα λεφτά των ταμείων φυτρώνουν στα δέντρα και δεν ανήκουν στους Έλληνες ασφαλισμένους, με το κράτος να τα χρησιμοποιεί «με το έτσι θέλω» για να εμφανίζει μειωμένο το χρέος, άλλοτε με μετοχές της ΔΕΚΑ και άλλοτε με τα δομημένα ομόλογα και μετά να αναρωτιούνται όλοι «πού πήγαν τα λεφτά» των ασφαλισμένων…
Το χρέος λοιπόν αυτό, δεν μπορεί να το αποπληρώσει το ελληνικό κράτος πριν το 2057, αφού μέχρι τότε θα λήγουν τα ομολογιακά δάνεια που εκδίδει για να δανείζεται από τους «μεγάλους θεσμικούς τοκογλύφους», δηλαδή τις τράπεζες. Έτσι, κάθε χρόνο πληρώνει στους νόμιμους τοκογλύφους που έχουν βάλει στο χέρι όχι μόνο 10 εκατομμύρια Έλληνες αλλά και το ίδιο το ελληνικό Δημόσιο, τόκους και χρεολύσια για τα δάνεια που έχει ήδη πάρει. Μόνο για το 2008 θα πρέπει να καταβάλει για χρεολύσια 26.211 εκατομμύρια ευρώ, για τόκους άλλα 10.500 εκατομμύρια ευρώ και συνολικά για να τακτοποιήσει και το δημόσιο έλλειμμα του 2008 (δημόσια έσοδα μείον τις μεγαλύτερου ποσού κρατικές δαπάνες) και να πληρώσει τοκοχρεολύσια, θα δανειστεί από τις τράπεζες άλλα 40,6 δισεκατομύρια ευρώ! Φαύλος κύκλος δηλαδή…
Ο χρονικός ορίζοντας των λήξεων λοιπόν του χρέους (της κεντρικής κυβέρνησης) εκτείνεται μέχρι το έτος 2057 και αναμένεται περαιτέρω επιμήκυνση της διάρκειάς του, καθώς το 2008 πρόκειται να επανεκδοθούν ομόλογα 30 ετών ή και 50 χρόνων εφόσον το επιτρέψουν οι συνθήκες στις αγορές.
Τα πράγματα όμως μπορεί να εξελιχθούν ακόμη χειρότερα, καθώς το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης της χώρας τον περασμένο Σεπτέμβριο κυμάνθηκε στα 238 δισεκατομμύρια ευρώ, όσο δηλαδή προβλέπεται ως απολογισμός ολόκληρου του 2007 στον προϋπολογισμό που συζητείται αυτές τις ημέρες στη βουλή και που θα τον ψηφίσουν όπως αναμένεται 252 βουλευτές, γνωρίζοντας ότι κοροϊδεύουν τους πολίτες, τον ίδιο τους τον εαυτό και το όρκο που έδωσαν (όπως επί δεκαετίες γίνεται άλλωστε…). Ακόμη πιο ανησυχητικά είναι τα μαντάτα για το χρέος και από το γεγονός ότι την ανιούσα πήραν και οι κρατικές εγγυήσεις στο εννεάμηνο Ιανουαρίου-Σεπτεμβρίου, καθώς το σύνολό τους έφτασε τα 19,30 δισ. ευρώ, από 17,94 δισ. ευρώ, που ήταν στο τέλος Δεκεμβρίου 2006, σημειώνοντας αύξηση 7,6% ή κατά 1,36 δισ. ευρώ. Γιατί; Διότι οι κομματικές διοικήσεις των ΔΕΚΟ χρειάζονται τις εγγυήσεις αφού διφιορετικά δεν μπορούν να δανειστούν. Απλά, αυτούς τους κυρίους -οι οποίοι ας μην ξεχνάμε διαχειρίζονται την δημόσια, δηλαδή όλωςνμας περιουσία- δεν τους θεωρούν φερέγγυους οι τράπεζες (κυρίως του εξωτερικού). Έτσι, οι Έλληνες πληρώνουν στο τέλος την κατάπτωση των εγγυήσεων του ελληνικού Δημοσίου που διογκώνουν ακόμη περισσότερο στο χρέος της χώρας. Και η ζωή συνεχίζεται…
Than Pan 
Τώρα πώς να είμαστε αισιόδοξοι μετά από αυτό; Ζαλιστήκαμε! Μου θύμισες τη γελοιογραφία του κυρ «Δεν ελπίζω τίποτα – δεν πιστεύω τίποτα – είμαι Έλληνας!»
Είναι πλέον ολοφάνερο ότι το κρατικοπαρεμβατικό μοντέλο κατέρρευσε. Βλέπεις καμμιά λύση στον ορίζοντα; Ποιος θα ήταν ο πρώτος κρίκος (που λέει κι ο Ανδρουλάκης) που θα έπρεπε να τραβήξουμε για να προκαλέσουμε αλυσσιδωτές αντιδράσεις βελτίωσης της κατάστασης; Αν ξεκινούσαμε από γενναίες αποκρατικοποιήσεις ΔΕΚΟ, Ολυμπιακής, Ασφαλιστικών Ταμείων προς εξαφάνιση της γραφειοκρατίας καταρχήν, και , στη συνέχεια, προς δημιουργία μεγαλύτερων αγορών; Ή από κάπου αλλού;
Στο προηγούμενο ποστ σου μιλάς για τους φορομπήχτες, αλλά με τη φοροδιαφυγή οι πραγματικοί συντελεστές πέφτουν σημαντικά. Αν μειώναμε δραστικά όλους τους συντελεστές, ώστε να αποθαρρύνουμε τη φοροδιαφυγή; Συν το μεγάλωμα της «πίτας» λόγω των αποκρατικοποιήσεων, ίσως αρχίζαμε να αναπνέουμε…
Πάντως το blog σου μας διαφωτίζει πραγματικά!
Δημήτρη,
η μείωση του δημοσίου χρέους, όπως και οποιουδήποτε χρέους (ενός νοικυριού από κάρτες, στεγαστικά δάνεια, κ.λπ) μιας επιχείρησης (από διάφορα ανοίγματα, δανεισμό για κεφάλαια κίνησης, κ.λπ.) υπακούει σε συγκεκριμένους κανόνες.
Πρώτος κανόνας είτε μιλάμε για νοικοκυριό είτε για επιχείρηση είτε για κράτος, είναι η συνετή διαχείριση. Σήμερα, σχεδόν οι μισές κρατικές δαπάνες αφορούν αποδοχές και συντάξεις. Οι πρωτογενείς δαπάνες υπολογίζονται για το 2008 στο 19,8% του ΑΕΠ και οι αποδοχές και συντάξεις στο 9,2% του ΑΕΠ. Εδώ παρουσιάζεται το οξύμωρο σχήμα, οι μισθοί στην Ελλάδα να είναι από τους χαμηλότερους στην ευρωζώνη, αλλά το ποσοστό των δαπανών μισθοδοσίας να είναι μεγάλο. Γιατί; Διότι τα κόμματα θεωρούν το κράτος τσιφλίκι τους και το στελεχώνουν έναντι μελλοντικών ψήφων. Σήμερα, με κυβέρνηση Ν.Δ., διορίζονται τα «γαλάζια παιδιά» και όσο περισσότερα τα γαλάζια παιδιά, τόσο χειρότεροι οι μισθοί, αφού η πίτα δε μεγαλώνει ανάλογα, αλλά πάντως μεγαλώνει τόσο ώστε όλοι οι πολίτες (πλην φοροφυγάδων, νόμιμων και παράνομων) να χρεωνόμαστε και οι επόμενες γενιές επίσης, για να κάνουν «προσωπικές προσλήψεις» κάποιοι υπουργοί και να αμοίβουν -παράνομα- με αποδοχές μεγαλύτερες εκείνων του προέδρου του αρείου πάγου ημέτερους σε κρατικούς οργανισμούς κάποιοι άλλοι. Το ίδιο θα ίσχυε βεβαίως και με τα πράσινα παιδιά».
Διαφωνώ με πολλούς δήθεν αριστερούς ‘που έξω από κάθε μαρξιστική λογική’ επιμένουν να θεωρούν το Δημόσιο «αποθήκη απασχόλησης», λες και η… συνειδητοποίηση της εργατιάς θα έλθει από το βόλεμα και τη συνδιαλλαγή κράτους – ψηφοφόρων. Να το ακούσω από έναν εκπρόσωπο της λαϊκής δεξιάς ή έναν σοσιαλδημοκράτη…
Η μείωση του δημοσίου χρέους ως αποκλειστικά δημοσιονομικό ζητούμενο, προϋποθέτει είτε διαζευκτικά είτε συνδυαστικά (το τι από τα δύο επιλέγει κάποιος είναι θέμα πολιτικής τοποθέτησης και ιδεολογικής του συνέπειας) δύο ενδεχόμενα:
1. Λιγότερο κράτος.
2. Καλύτερο κράτος.
Η πρώτη επιλογή, την οποία υποστηρίζουν οι φιλελεύθεροι, πετυχαίνει το στόχο του νοικοκυρέματος ευκολότερα. Όμως, ακόμη και ένας τυπικά θεωρούμενος φιλελεύθερος όπως ο Αλογοσκούφης, έβαλε χθες όρια (π.χ. το 20% στον ΟΤΕ) αναγνωρίζοντας πως ιδιωτικοποίηση για την ιδιωτικοποίηση δεν είναι λύση, αλλά κάποιες φορές εγκυμονεί και κινδύνους (οι αριστεροί, όπου «κάποιες φορές» αναφέρουν «σχεδόν πάντοτε», ιδίως τώρα με την είσοδο των έκουιτυ φαντς).
Ένας κλάδος ο οποίος έχει περάσει στα χέρια των ιδιωτών και μέχρι πριν μια δεκαετία κυριαρχείτο από το κράτος, είναι ο τραπεζικός τομέας.
Στην εξυπηρέτηση, η διαφορά σήμερα δεν είναι μεγάλη. Οι ουρές που βλέπαμε κάποτε στην Εθνική, πλέον χαρακτηρίζουν π.χ. την Eurobank . Το ecart μεταξύ επιτοκίων χορηγήσεων και καταθέσεων παραμένει μεγάλο (από τα μεγαλύτερα αν όχι το μεγαλύτερο στην ευρωζώνη). Και η κατ’ ευφημισμόν «ευγένεια» στον πελάτη έχει μείνει στα ίδια…
Συνδιοίκηση ιδιωτικού και δημοσίου τομέα (ο Θεός να την κάνει δηλαδή…) έχουμε στο αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος. Όμως, οι μισές εταιρίες έχουν φύγει από την Ελλάδα λόγω υψηλότερου κόστους. Κάποτε πήγαιναν π.χ. οι Έλληνες για διακοπές στο Μαρόκο με απευθείας πτήση της R.A.M. στην Καζαμπλάνκα (για να μην πούμε και για τσάρτερς στο Μαρρακές) σήμερα πρέπει να πας μέσω Παρισιού, Ρώμης ή Μαδρίτης, για να μην αναφερθούμε σε κεντρασιατικούς προορισμούς που τείνουν να μηδενιστούν.
Η δεύτερη επιλογή, είναι σαφώς δυσκολότερη. Προϋποθέτει ικανούς διαχειριστές στο δημόσιο (και όχι π.χ. την ανάθεση μιας ΔΕΚΟ ή ενός ταμείου σε συγγενείς, κουμπάρους, αποτυχόντες υποψηφίους, κ.λπ. όπως είδαμε πολλές φορές στο παρελθόν, π.χ. στην υπόθεση των «δομημένων ομολόγων») και μέχρι κεραίας τήρηση νόμων και κανονισμών στο δημόσιο. Πολύ βασικό, αφού επί χρόνια συντελείται μια κανονική λεηλασία εθνικού πλούτου, από τους εξοπλισμούς μέχρι τις προμήθειες και από τις αναθέσεις έργων μέχρι τον φαβοριτισμό απέναντι σε σκάρτους εκπροσώπους της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Για παράδειγμα, εάν το κράτος ΗΘΕΛΕ να πατάξει τη φοροδιαφυγή ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΚΙΟΛΑΣ! ΑΝ ήθελε να δώσει τέλος στην εισφοροδιαφυγή, γνωρίζει και τον τελευταίο μεγαλοοφειλέτη ταμείων. Νοιμίζω πως ο ΠΡΩΤΟΣ ΚΡΙΚΟΣ που αναφέρει ο Ανδρουλάκης, αυτός πρέπει να είναι Η ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΑΥΣΤΗΡΗ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ. Στερεότυπη διαπίστωση, βαρετή να επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, αλλά ΧΩΡΙΣ ΤΗΡΗΣΗ ΝΟΜΩΝ, ΕΙΤΕ ΜΕ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟ ΕΙΤΕ ΜΕ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΤΟ ΞΕΧΑΡΒΑΛΩΜΑ ΘΑ ΔΙΑΙΩΝΙΖΕΤΑΙ και το χρέος βεβαίως θα εξακοντίζεται σταθερά σε ακόμη πιο δυσθεώρητα ύψη.
Ο «τρίτος δρόμος» συνδυάζει αποκρατικοποιήσεις μέσω συναίνεσης εργαζομένων και αυτοδιοίκησης (π.χ. χωρίς την «δημόσια» Ολυμπιακή είμαι περίεργος ΑΝ και ΣΕ ΤΙ ΤΙΜΗ ΕΙΣΙΥΗΡΙΟΥ θα πηγαίνει κάποιος ακρίτας στο νησί του, π.χ. στο Καστελόριζο) και βελτίωση του κράτους. Βεβαίως, υπάρχουν τομείς που ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΘΟΫΝ. Δεν καταλαβαίνω π.χ. γιατί η εκάστοτε κυβέρνηση θα πρέπει να έχει 3 κρατικά κανάλια για να κάνει την τηλεοπτική της προπαγάνδα, την οποία την πληρώνουμε κι από πάνω μέσω της ΔΕΗ. Ας κρατήσει ένα κανάλι να δείχνει ποιοτικές σειρές και νροκιμαντέρ και ας δώσει τα υπόλοιπα που τα έχει καταντήσει γραφεία για υποαπασχόληση κρατικοδίαιτων λιβανιστηριών. Ας ιδιωτικοποιήσει τον ΟΠΕ. Γιατί θα πρέπει να ψάχνει το, κράτος ευκαιρίες για τους Έλληνες εξαγωγείς; δεν ξέρουν το συμφέρον τους αυτοί; Ή τις «Ελληνικές Αλυκές», τον ΟΔΙΕ (που ξανακούστηκε κράτος – «αλογομούρης»;) τον ΟΔΔΥ, κ.λπ. Και τυτόχρονα, θα πρέπει να μπει τέλος στους εκβιασμούς των συντεχνιών που προβ΄λλοντι ως συνδικαλιτές προβοκάροντας ακόμη και την έννοια συνδικαλισμός. ..
@Zalmoxis
Σήμερα πήγαμε για καφέ με ένα φίλο που είναι νέος επιχειρηματίας και έμαθα ότι… η Εφορία του ζητάει να πληρώσει προκαταβολικά τον… μισό ΠΡΟΒΛΕΠΟΜΕΝΟ φόρο για το επόμενο έτος (εκτός του τρέχοντος).
Φυσικά… κάνει ό,τι μπορεί το Κράτος γιατί είναι απολύτως βέβαιο ότι οι επιχειρηματίες δουλεύουν χωρίς ρίσκο, ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ θα πετύχουν και του χρόνου, κ.ο.κ.
Μόνο που… γεννιέται η απορία, τον ΕΠΟΜΕΝΟ χρόνο, δεν θα υποχρεωθεί έτσι κι αλλιώς, η Εφορία να αφαιρέσει από τον φόρο όσα προπληρώθηκαν? Επομένως ΓΙΑΤΙ διαπράττει τέτοιου μεγέθους ηλιθιότητες? Μήπως γιατί βιάζεται να πάρει λεφτά από όσους ΞΕΡΕΙ ότι αύριο δεν θα τα έχουν;
(εγώ το θεωρώ σίγουρο, καραδοκεί σαν κοράκι)
(σου δίνω και ιδέα για ολόκληρο ποστ, αν και σκέφτομαι εγώ ο ίδιος να το ανεβάσω)
Η έννοια Κράτος δεν αποτελεί έννοια αφηρημένη αλλά μιά συμφωνία των αποτελούντων αυτό που εκφράζεται μέσα απο Νόμους και Εθιμα.
Συνεπώς αυτό που συμβαίνει σήμερα με τα οικονομικά μεγέθη της χώρας που εκτοξεύονται σε τεράστια ύψη έχει να κάνει με τήν μή τήρηση της συμφωνίας.
Η συμφωνία αυτή που έγινε στη βάση της ανοδικής πορείας του βιοτικού επιπέδου-αρχικά- του λαού έχει πλέον αποτύχει.
Την ευθύνη αυτής της αποτυχίας δεν την έχουν μόνον οι κυβερνώσες κατα καιρούς πολιτικές ομάδες αλλά αποτελεί σύμφυτη αρρώστεια του οικονομοπολιτικού συστήματος που εφαρμόζεται και ο τρόπος που εφαρμόζεται.
Επίσης οι μεταβαλλόμενες ψυχοκοινωνικές συγκυρίες που επηρεάζουν τις λεγόμενες σταθερές ενός λαού δημιουργούν μιά απατήλή πραγματικότητα και καθιστούν εύκολο στον εκάστοτε κυβερνώντα να προσφέρει ανέξοδες ελπίδες που ποτέ δεν πραγματοποιούνται αλλά πάντοτε λειτουργούν σαν ναρκωτικό η αναισθητικό για τον λαό.
Η προσπάθειες αυτοδιαχείρησης όπου αναπτύχθηκαν καταπνιχτηκαν είτε απο τους ίδιους τους εμπλεκόμενους είτε απο την κρατική εξουσία.
Η Ελλάδα σήμερα μέσα απο το παραμύθι «των εξωγενών παραγόντων» της «παγκοσμιοποίησης» και άλλων φανταστικών ιδεολογημάτων ωθείται ταχέως προς την αποδόμηση της-οικονομική και πολιτική.
Μόνο που οι Ελληνες εξακολουθούν να ζούν με την ΕΛΠΙΔΑ οτι θάρθουν καλλίτερες μέρες.
http://underinformation.wordpress.com/
@ omadeon,
σωστά το θέτεις το ζήτημα.
Το φορολογικό σύστημα δεν είναι δίκαιο. Αυτό είναι ηλίου φαεινότερο. Το σωστό σε μια ευνομούμενη χώρα, θα ήταν κάθε εισόδημα που αποκτάται μέσα σε κάποιο διαχειριστικό έτος, να φορολογείται κατά το αμέσως επόμενο της απόκτησής του, δηλαδή μέσα στο οικονομικό έτος κατά το οποίο υποβάλλεται στην εφορία η δήλωση φορολογίας, διενεργείται η εκκαθάριση και βεβαιώνεται ο φόρος.
Επειδή όμως δεν ζούμε σε ευνομούμενο κράτος, ισχύει ο κανόνας της προκαταβολής με βάση τον οποίο μέρος του φόρου που κανονικά θα υπαγόταν στο επόμενο της απόκτησης του εισοδήματος οικονομικό έτος, εισπράττεται από την εφορία άμέσα, μέσα δηλαδή στο ίδιο το έτος κατά το οποίο αποκτήθηκε! Αυτό δεν αφορά μόνο τον φίλο σου τον επιχειρηματία, αλλά όλους τους φορολογουμένους. Απλώς, σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να αυξάνεται το ποσοστό (π.χ. 65% στις Α.Ε. ή 80% στις τράπεζες).
Σε πολλές χώρες της Δύσης το ποσοστό της προκαταβολής είναι μεγαλύτερο για τις μεγάλες Α.Ε. και ειδικά τις τράπεζες (φθάνει και το 100%) όμως το σύστημα είναι πιο ελαστικό με τα φυσικά πρόσωπα.
Σε προκαταβολή υποχρεώνονται όλοι: μισθωτοί, συνταξιούχοι, ελεύθεροι επαγγελματίες, ΑΕ, ΕΠΕ, ΟΕ, EE, δημοτικές επιχειρήσεις, συνεταιρισμοί, ξένες επιχειρήσεις…
Χαίρομαι που σε προβληματίζουν και καταπιάνεσαι με οικονομικά θέματα, απο εκεί ξεκινούν και εκεί καταλήγουν πολλά…
@ satyrikon,
«…αυτό που συμβαίνει σήμερα με τα οικονομικά μεγέθη της χώρας που εκτοξεύονται σε τεράστια ύψη έχει να κάνει με τήν μή τήρηση της συμφωνίας…».
Πράγματι, έχει να κάνει με μία πολλαπλή μη τήρηση θα συμπλήρωνα. Πολλαπλή, διότι:
1. Το χρέος ξεκίνησε με τη λογική να δανειστεί το κράτος για να βελτιώσει το επίπεδο ζωής των πολιτών. Είναι χαρακτηριστικό ότι το χρέος ανέβηκε την 1η 4ετία ΠΑΣΟΚ γι αυτό τον λόγο (αυξήσεις, συντάξεις, πρόνοια, κ.λπ.). Ωστόσο, η γιγάντωση του χρέους συνεχίστηκε και στα χρόνια που οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι άρχισαν να χάνουν εισόδημα. Και πλέον εδώ και κανα δυο δεκατίες έχουν δώσει πίσω πολλαπλάσια από όσα πήραν (η υπόσχεση που δεν τηρήθηκε) και όμως το χρέος συνεχίζει να διογκώνεται.
2. Οι κυβερνήσεις εδώ και 2 δεκαετίες εκλέγονται με σύνθημα το δημοσιονομικό νοικοκύρεμα και όμως η υπόσχεση αυτή επίσης δεν τηρείται και όμως καταφέρνουν με πρόσχημα/άλλοθι το χρέος να περνούν νόμους αντιλαϊκούς και υπερ των κατεχόντων. Μάλλον λοιπόν τους ΒΟΛΕΥΕΙ να υπάρχουν χρέη και ελλείμματα…
3. Η εκτόξευση χρέους και ελλειμμάτων οφείλεται και στη σοβαρότερη καταπάτηση των συμπεφωνημένων: αντί να είναι το κράτος στην υπηρεσία των πολιτών βρίσκεται στην υπηρεσία 20 – 25 πολιτικών και επιχειρηματικών τζακιών και των παρατρεχάμενών τους, των οποίων τα αιτήματα εκπληρώνονται με αποτελέσματα επιζήμια για την οικονομία. 5 – 10 τζάκια έχουν γεμίσει το Δημόσιο με διορισμένους ψηφοφόρους τους, άλλα τόσο επιχειρηματικά τζάκια ελέγχουν τις προμήθειες (εξοπλισμοί, κ.λπ.) και όλοι μαζί υποθηκεύουν την οικονομία της χώρας για 10ετίες.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτοδιαχείρισης που σαμπταρίσθηκε, ο ύπουλος πόλεμος που δέχθηκαν οι συνεταιρισμοί.
«…μόνο που οι Ελληνες εξακολουθούν να ζούν με την ΕΛΠΙΔΑ οτι θάρθουν καλλίτερες μέρες…».
Ώστε υπάρχουν ακόμη τέτοιοι, έ; Μάλλον θα είναι οι τηλεθεατές του δελτίου ειδήσεων του «σταρ»!
«…μιά απατήλή πραγματικότητα και καθιστούν εύκολο στον εκάστοτε κυβερνώντα να προσφέρει ανέξοδες ελπίδες που ποτέ δεν πραγματοποιούνται αλλά πάντοτε λειτουργούν σαν ναρκωτικό η αναισθητικό για τον λαό…»
Πώς το είχε πει το 1985 ο Ανδρέας Παπανδρέου; «για ακόμη καλύτερες μέρες»; Έ και ήρθαν (και για να μαθαίνουν οι νεώτεροι και να θυμούνται οι παλαιότεροι, «σταθεροποιητικά» προγράμματα – ελληνιστί «λιτότητα», ποινικοποίηση αυξήσεων, κουτσουρεμένη ΑΤΑ, το περιβόητο σκίτσο του Στάθη που έγινε αφίσα με την αύξηση των 205 δραχμών ετησίως, της 2 υποτιμήσεις της δραχμής, κ.λπ.).
Τα ίδια έκαναν και οι επόμενοι. Και ο κόσμος συνεχίζει να τους ψηφίζει και τους 2 μεγάλους. Άξιος!