Η ινδική πρωτεύουσα σκέφτομαι πως ίσως ανήκει στην ομάδα των πρωτευουσών εκείνων που όπως λένε οι περισσότεροι, και να μην την επισκεφθεί κάποιος δεν χάνει και πολλά πράγματα, καθώς υπάρχουν άλλοι, σαφώς πολύ πιο ελκυστικοί προορισμοί στην ίδια χώρα. Για παράδειγμα, δεν χάνει κανείς τίποτε αν απισκεφτεί τη Γουατεμάλα αποφεύγοντας την πρωτεύουσα, την Πόλη της Γουατεμάλας, όταν υπάρχουν η Αντίγουα, το Φλόρες, το Τικάλ, το Παναχατσέλ. Δε χάνει κανείς πολλά πράγματα αν δεν επισκεφθεί την Ουάσιγκτων και προτιμήσει το Λος Αντζελες, το Σαν Φραντσίσκο ή τη Νέα Υόρκη στις ΗΠΑ. Ή αν πάει Τουρκία και δεν επισκεφτεί την Άγκυρα. Ακόμη και η Αθήνα, αν δεν είχε τον Παρθενώνα, τα ξενοδοχεία και τα εστιατόρια σε Πλάκα και Σύνταγμα θα βαράγαν μύγες καθώς οι τουρίστες θα κατευθύνονταν χωρίς χρονοτριβή προς Σαντορίνη, κρήτη, Δελφούς, κ.λπ . Δεν είναι δηλαδή όπως λεει κάποιος «πάω Λονδίνο», «πάω Παρίσι», πάω «Μπουένος Άιρες».Στο Δελχί τώρα: όταν υπάρχουν η Μπενάρες, ο νότος (Μαντουράι, Μυσόρη, Καντσιπουράμ, κ.λπ.) ο βορράς με τη φυσική ομορφιά, η γραφικότητα άλλων μεγάλων πόλεων, το Κατζουράχο, η Ελόρα, κ.λπ. το Δελχί «αδικείται». Πολλοί το επισκέπτοναι μόνο λόγω διεθνούς αεροδρομίου και ως βάση για εκδρομές σε Άγκρα (Ταζ Μαχάλ) και Τζαϊπούρ. Έτσι, για τη συντριπτική πλειονότητα των επισκεπτών, το Δελχί είναι ίσα για κανά δυό μέρες να δουν το Κόκκινο Φρούριο, τον Τύμβο του Χουμαγιούν, το ναό Μπίρλα και κανά δυο άλλα μνημεία. Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι…

Μου προκάλεσε έκπληξη που οι περισσότεροι με όσους έχω μιλήσει και που έχουν πάει Δελχί δεν έχουν επισκεφθεί το συγκρότημα Swaminarayan Akshardham. Όποιος το δει και κυρίως βράδυ, θα συμφωνήσει πως είναι ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ! Ακόμη και το «ναό του Λωτού» παρότι το εσωτερικό του δεν έχει τίποτε ιδιαίτερο αν συγκριθεί με το απέξω, μόνο η τοποθεσία και το οικοδόμημα αξίζουν μια επίσκεψη. Ψάχνω κόσμο που να πήγε Δελχί και να πει «κατέβηκα στη στάση του μετρό να δω πως είναι». Όλοι λένε για τους περίφημους ινδικούς σιδηρόδρομους. Ακόμη δεν έχω γνωρίζει έναν Έλληνα να μου πει «Πήγα στο Μουσείο Σιδηροδρόμων στο Δελχί».

Εγώ πάντως βρήκα συναρπαστική και την πλατεία Konnaught (κάτι σαν το «Σύνταγμα») και το θιβετάνικο Παζάρι και την κίνηση και το θόρυβο και όλο το σκηνικό. Καθώς είχα ξαναπάει στο Δελχί, η τελευταία επίσκεψή μου εκεί εφέτος με εξέπληξε. Η πόλη μεταμορφώνεται ταχύτατα. Σύγχρονοι δρόμοι, μετρό, δυτική αισθητική, σταδιακά κερδίζουν έδαφος . Σε μερικά χρόνια θα είναι αγνώριστο και πολλοί θα έχουν χάσει την ευκαιρία να το γνωρίσουν πραγματικά.